Kek Mama-columnist Roos Schlikker schrijft over wat ze meemaakt.
Toen ik tien jaar geleden op de top van de Kilimanjaro de zon zag opkomen, wist ik één ding zeker: ik zou mijn hele leven avonturier blijven. Niets zou mij in de weg staan om tijdens talloze reizen de prachtige wereld die nu letterlijk aan mijn voeten lag te ontdekken.
En ik heb het gedaan, hoor. Helikopterskiën in Canada, mountainbiken in Ecuador, duiken bij de Malediven. Maar toen ging ik trouwen. En carrière maken. En kinderen baren. En jawel, ik reis heus nog steeds dolgraag. Maar dan alleen naar een bestemming die niet langer dan drie uur vliegen is, omdat de piloot anders denkt dat het brandalarm is afgegaan gezien het gekrijs van mijn jongste.
Naar een plek waar ze gewoon Zwitsal verkopen voor de billetjes. Naar een locatie met veel andere Nederlanders, zodat mijn jongens vriendjes kunnen maken. Naar zo’n in- en in-burgerlijk vakantieparadijs waar ik vroeger met mijn bergschoenen, afritsbroek en kloeke rugzak mijn globetrottersneusje voor zou hebben opgehaald.
O ik lees ze wel. Verhalen in glimblaadjes over Eva en Sjors die met hun peuter en een baby in de draagdoek heerlijk zes weken door India hebben getrokken. Of alleenstaande moeder Willemien die geheel zelfstandig een jeep in elkaar heeft geschroefd en daarmee de Sahara onveilig maakt, haar tweeling van anderhalf kirrend op de achterbank. En over Jelle en Lisa die al maanden met de driejarige Lois hotseklotsend de woeste Atlantische Oceaan aan het overzeilen zijn.
Ik zie de verhalen en kan maar twee dingen denken. Respeeeeeeeeeeect. En vooral: Wat. Een. Hel. Sinds ik kleine kinderen heb, wil ik op vakanties weinig meer dan een cocktail, een zwembad en een zonnetje. Grootse avonturen zijn me veel te veel moeite. Eigenlijk wel gênant, bedacht ik tijdens onze laatste vakantie onder een parasol. Moet ik die kinderen van mij niet wat meer van de wereld laten zien?
Maar toen dook mijn oudste bovenop me. Opgewonden riep hij: “Mama! Mama! Kom mee! Ik heb een egeltje gevonden!” Even later lagen we op onze buiken in het gras te staren naar een grijze bal die zich extreem ontspannen uitrekte. “Mooi, hè, mam. Wat een avontuur!” verzuchtte Miró. Ik aaide zijn door het zoute water ruw geworden haar. “Ja, jong, wat een prachtavontuur.” Toen wist ik: onze vakantiewereld mag dan klein zijn, hij is groots tegelijk. En die Kilimanjaro? Die doen we wel als ze zestien zijn.
Roos Schlikker (42) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man heeft ze twee zonen: Miró (7) en Róman (5). Mail Roos op roos@kekmama.nl.
Deze column staat in het Kek Mama Zomerboek 2016
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
