Kek Mama-columnist Roos Schlikker schrijft over wat ze meemaakt.
Toen ik tien jaar geleden op de top van de Kilimanjaro de zon zag opkomen, wist ik één ding zeker: ik zou mijn hele leven avonturier blijven. Niets zou mij in de weg staan om tijdens talloze reizen de prachtige wereld die nu letterlijk aan mijn voeten lag te ontdekken.
En ik heb het gedaan, hoor. Helikopterskiën in Canada, mountainbiken in Ecuador, duiken bij de Malediven. Maar toen ging ik trouwen. En carrière maken. En kinderen baren. En jawel, ik reis heus nog steeds dolgraag. Maar dan alleen naar een bestemming die niet langer dan drie uur vliegen is, omdat de piloot anders denkt dat het brandalarm is afgegaan gezien het gekrijs van mijn jongste.
Naar een plek waar ze gewoon Zwitsal verkopen voor de billetjes. Naar een locatie met veel andere Nederlanders, zodat mijn jongens vriendjes kunnen maken. Naar zo’n in- en in-burgerlijk vakantieparadijs waar ik vroeger met mijn bergschoenen, afritsbroek en kloeke rugzak mijn globetrottersneusje voor zou hebben opgehaald.
O ik lees ze wel. Verhalen in glimblaadjes over Eva en Sjors die met hun peuter en een baby in de draagdoek heerlijk zes weken door India hebben getrokken. Of alleenstaande moeder Willemien die geheel zelfstandig een jeep in elkaar heeft geschroefd en daarmee de Sahara onveilig maakt, haar tweeling van anderhalf kirrend op de achterbank. En over Jelle en Lisa die al maanden met de driejarige Lois hotseklotsend de woeste Atlantische Oceaan aan het overzeilen zijn.
Ik zie de verhalen en kan maar twee dingen denken. Respeeeeeeeeeeect. En vooral: Wat. Een. Hel. Sinds ik kleine kinderen heb, wil ik op vakanties weinig meer dan een cocktail, een zwembad en een zonnetje. Grootse avonturen zijn me veel te veel moeite. Eigenlijk wel gênant, bedacht ik tijdens onze laatste vakantie onder een parasol. Moet ik die kinderen van mij niet wat meer van de wereld laten zien?
Maar toen dook mijn oudste bovenop me. Opgewonden riep hij: “Mama! Mama! Kom mee! Ik heb een egeltje gevonden!” Even later lagen we op onze buiken in het gras te staren naar een grijze bal die zich extreem ontspannen uitrekte. “Mooi, hè, mam. Wat een avontuur!” verzuchtte Miró. Ik aaide zijn door het zoute water ruw geworden haar. “Ja, jong, wat een prachtavontuur.” Toen wist ik: onze vakantiewereld mag dan klein zijn, hij is groots tegelijk. En die Kilimanjaro? Die doen we wel als ze zestien zijn.
Roos Schlikker (42) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man heeft ze twee zonen: Miró (7) en Róman (5). Mail Roos op roos@kekmama.nl.
Deze column staat in het Kek Mama Zomerboek 2016
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]
Dat het ouderschap zwaar is, zal weinig moeders verbazen. Maar wist je dat meer dan 1 op de 4 moeders tijdens het voeden in slaap valt? Begrijpelijk? Absoluut. Maar ook risicovol, zeggen experts tegen Parents. Zo houd je volgens hen jezelf én je baby veilig.
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
