Kek Mama-columnist Roos Schlikker schrijft over wat ze meemaakt.
Toen ik tien jaar geleden op de top van de Kilimanjaro de zon zag opkomen, wist ik één ding zeker: ik zou mijn hele leven avonturier blijven. Niets zou mij in de weg staan om tijdens talloze reizen de prachtige wereld die nu letterlijk aan mijn voeten lag te ontdekken.
En ik heb het gedaan, hoor. Helikopterskiën in Canada, mountainbiken in Ecuador, duiken bij de Malediven. Maar toen ging ik trouwen. En carrière maken. En kinderen baren. En jawel, ik reis heus nog steeds dolgraag. Maar dan alleen naar een bestemming die niet langer dan drie uur vliegen is, omdat de piloot anders denkt dat het brandalarm is afgegaan gezien het gekrijs van mijn jongste.
Naar een plek waar ze gewoon Zwitsal verkopen voor de billetjes. Naar een locatie met veel andere Nederlanders, zodat mijn jongens vriendjes kunnen maken. Naar zo’n in- en in-burgerlijk vakantieparadijs waar ik vroeger met mijn bergschoenen, afritsbroek en kloeke rugzak mijn globetrottersneusje voor zou hebben opgehaald.
O ik lees ze wel. Verhalen in glimblaadjes over Eva en Sjors die met hun peuter en een baby in de draagdoek heerlijk zes weken door India hebben getrokken. Of alleenstaande moeder Willemien die geheel zelfstandig een jeep in elkaar heeft geschroefd en daarmee de Sahara onveilig maakt, haar tweeling van anderhalf kirrend op de achterbank. En over Jelle en Lisa die al maanden met de driejarige Lois hotseklotsend de woeste Atlantische Oceaan aan het overzeilen zijn.
Ik zie de verhalen en kan maar twee dingen denken. Respeeeeeeeeeeect. En vooral: Wat. Een. Hel. Sinds ik kleine kinderen heb, wil ik op vakanties weinig meer dan een cocktail, een zwembad en een zonnetje. Grootse avonturen zijn me veel te veel moeite. Eigenlijk wel gênant, bedacht ik tijdens onze laatste vakantie onder een parasol. Moet ik die kinderen van mij niet wat meer van de wereld laten zien?
Maar toen dook mijn oudste bovenop me. Opgewonden riep hij: “Mama! Mama! Kom mee! Ik heb een egeltje gevonden!” Even later lagen we op onze buiken in het gras te staren naar een grijze bal die zich extreem ontspannen uitrekte. “Mooi, hè, mam. Wat een avontuur!” verzuchtte Miró. Ik aaide zijn door het zoute water ruw geworden haar. “Ja, jong, wat een prachtavontuur.” Toen wist ik: onze vakantiewereld mag dan klein zijn, hij is groots tegelijk. En die Kilimanjaro? Die doen we wel als ze zestien zijn.
Roos Schlikker (42) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man heeft ze twee zonen: Miró (7) en Róman (5). Mail Roos op roos@kekmama.nl.
Deze column staat in het Kek Mama Zomerboek 2016
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
1 April is voor kinderen een feestdag op zich. Geintjes bedenken, mensen foppen en dan gierend van het lachen kijken of iemand erin trapt. Maar dit jaar liep het bij Keesje thuis nét even anders dan gepland. Of nou ja, misschien juist precies zoals gepland: een Tikkie voor iedereen!
Soms gebeuren dingen zo snel dat je niet weet wat je overkomt, en heb je achteraf spijt dat je het niet anders aangepakt hebt. Zo ook Gwen, die met haar zoon een nare aanvaring had met de jeugdarts.
Merel had nooit gedacht zó’n moeder te worden en vond thuisblijfmoeder eigenlijk een beetje een vies woord. En haar baan was toch ook best leuk? Maar toen ze weer ging werken na haar verlof, wist ze ineens helemaal niet meer wat er nou zo leuk aan was geweest.
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Ouders door het hele land zitten met een onverwacht probleem: de vrolijke Smiles-stickers van Jumbo, bedoeld om herplakbaar te zijn, zitten muurvast op de ramen. Waar kinderen enthousiast aan het plakken sloegen, zitten ouders nu gefrustreerd te schrobben. Jumbo reageert.
