Sommige situaties zorgen voor sprakeloze momenten. Pas achteraf doet je brein z’n werk en bedenk je je wat je eigenlijk had kunnen doen of zeggen. Florine, moeder van twee kinderen, ervaarde het onlangs in de supermarkt.
Florine: “Afgelopen week stond ik in de supermarkt onze wekelijke boodschappen in te slaan. Het was een zaterdag, dus dan weet je het wel: jengelende kinderen, gestreste ouders en karren die in elkaar vastlopen bij de groenteafdeling. Ik stond met mijn dochter bij de broodafdeling, terwijl zij enthousiast de broodjes aanwees die ze wilde. Een gewone, kneuterige zaterdagmiddag.
Een paar meter verderop stond een moeder met een jongetje van een jaar of vier. Blond haar, rode wangen, dikke tranen die over zijn gezicht rolden. Hij huilde, schreeuwde zelfs een beetje, waarschijnlijk over iets wat hij niet mocht. Een pak koekjes, een speeltje bij de kassa, of gewoon een slecht middagdutje gehad, wie zal het zeggen. Het soort driftbui dat elke ouder weleens heeft meegemaakt. Maar toen gebeurde het.
Zijn moeder draaide zich om, greep hem bij zijn bovenarm en – pats – gaf hem een klap op zijn billen. Hard genoeg om hem stil te krijgen én hard genoeg om mijn mijn maag te laten samentrekken. Het was alsof alles om mij heen stopte. Het gezoem van de supermarkt, het geratel van karren, het vrolijke geklets van mijn dochter. Het werd allemaal dof. Het enige wat ik zag, was dat jongetje. Hoe hij zich abrupt inhield, snikkend naar zijn moeder keek. Hoe ze hem zonder een blik of woord verder duwde.
Ik voelde het overal in mijn lijf: dit klopt niet! Mijn hart bonsde in mijn keel. Moest ik iets zeggen? Moest ik naar haar toe lopen en zeggen: ‘Hé, doe normaal, hij is maar een kind!’ Moest ik haar erop aanspreken? Of zou dat de situatie alleen maar erger maken? Mijn hoofd schreeuwde om actie. Mijn mond bleef dicht.
Ik keek om me heen. Niemand deed iets. Niemand zei iets. Alsof het niet was gebeurd. De moeder keek strak voor zich uit, het jongetje veegde met zijn mouw over zijn gezicht. Mijn handen klemden zich om de winkelwagen. Ze liep verder, maar ik bleef achter met een knoop in mijn maag. Schaamte, schuld, twijfel. Had ik iets moeten zeggen? Had ik iets kunnen doen? Of was het niet mijn zaak?
Thuis bleef het beeld door mijn hoofd spoken. Wat als dit vaker gebeurde bij het blonde jongetje? Ik dacht aan mijn eigen dochter. Wat als iemand haar zo zou behandelen? Wat als ik zelf ooit zo over de grens zou gaan? Eén ding wist ik zeker: de volgende keer zeg ik wél iets. Ook al weet ik nog steeds niet precies wat.”
Nog één mep en ik vertrek, dacht Yvonne (39) steeds. Toen haar man Ivar ook een tik gaf aan dochter Milou had ze eindelijk de moed hem te verlaten. Hier lees je haar hele verhaal.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Als ouder heb je vast wel eens het gevoel dat je woorden het ene oor in en het andere oor uit gaan bij je kind. Maar wist je dat de sterren misschien een handje meehelpen?
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week deelt Mariët (34) haar dilemma. Haar vierjarige dochter Rosie heeft namelijk een lactose-intolerantie, maar oma lijkt dat minder serieus te nemen.
Ziggy kiest voor een unieke babynaam voor haar dochter, geïnspireerd door een bekende actrice. Haar moeder vreest echter dat deze keuze tot pesterijen zal leiden.
Sommige vrouwen zijn gewoon gemaakt om een boy mom te zijn. Al voordat ze kinderen krijgen, zeggen mensen het tegen ze: “Jij krijgt later vast alleen maar jongens.”
De dochter van Nina werd uitgenodigd voor een Halloween feestje. Wat een gezelligheid! Of toch niet? Na het kinderfeestje had ze namelijk nog lang nachtmerries.
“Rosie heeft vandaag een tik gekregen”. Het was 17:00 uur op donderdagmiddag. Tegenover me stond juf Angelique met mijn kind op haar arm. “Ze probeerde een speeltje af te pakken van een groter jongetje en toen kreeg ze een pets. Daar was ze wel even verdrietig van.”
