Beeld: Unsplash
Zonder puf en op het randje van een burn-out besloot Ellen een moment voor zichzelf te nemen: een vakantie bij haar lievelingsoom in Bulgarije.
Ellen (39) is getrouwd met Hugo (38) en moeder van Carel (9) en Jan (7).
“‘Alles in jouw leven zet je in het teken van je gezin’, zei mijn psycholoog na een paar sessies op haar sofa. ‘Wat gebeurt er als je voor jezelf kiest? Begin eens met een paar dagen weg, in je eentje; het vertrouwen dat je gezin het redt zonder jou verdienen zíj ook.’ Jee, zo had ik het nog nooit bekeken. Jaren leefde ik al op de automatische piloot. Hoewel ik na een zorgeloze zwangerschap van Carel zacht in het moederschap landde, brak ruim twee jaar later de hel los. Jan werd geboren en bleek een huilbaby te zijn. Het ontregelde het hele gezin. Meer dan een jaar lang deden we geen oog dicht en verkeerden we op het toppunt van stress. Dat vertaalde zich in dwars gedrag van Carel. Regelmatig vroeg ik me af waar we in hemelsnaam aan was begonnen, met een gezin. Maar een dag voor mezelf nemen, ho maar.
Toen het na dat jaar bijna van de ene op de andere dag stil werd in huis, keerde de rust niet terug in ons leven. Het leek wel of het echte ploeteren nu pas begon. In onze roes van slaapgebrek hadden Hugo en ik meer dan een jaar in de overlevingsstand gestaan. Nu was iedereen uitgeslapen en was er geen excuus meer wanneer we geen puf hadden voor een verjaardagsfeestje of een etentje met vrienden. Van de ene overlevingsstand rolden we in de andere; en nu hadden we nog meer ballen hoog te houden. Om zes uur opstaan. Kinderen aankleden en te eten geven. Broodtrommel maken voor Carel, crècherugzak vullen voor Jan. Kinderen wegbrengen. Werken. Boodschappen doen. Zieke vriendin bellen. Koken, eten, kinderen in bed leggen, proberen aan sporten toe te komen. Ik kreeg geen lucht.
“Ik kreeg geen lucht. Toch zette ik door, zeker drie jaar lang”
Toch zette ik door, zeker drie jaar lang – wat anders? En toen ging het licht uit. Wat begon als een griep, werd niet meer beter. Ik verkeerde op het randje van een burn-out, zei de huisarts. En zo belandde ik bij de psycholoog, die maar één uitweg zag: vaker voor mezelf kiezen. Diezelfde week belde ik mijn lievelingsoom in Bulgarije. Niet mijn ideale vakantiebestemming, doe mij maar een tropisch strand met palmbomen, maar als er één plek was waar ik me veilig voelde in mijn eentje, was het bij hem. Mijn oom vloog bijna door het plafond van vreugde toen ik vroeg of ik misschien een week of wat bij hem en zijn vrouw mocht bivakkeren. We zouden wandelen, vuur stoken, samen koken. En als ik nergens zin in had: ook prima.
Lees ook – Dit zijn de mooiste bossen om te wandelen >
Natuurlijk wist ik dat Hugo de zorg voor de kinderen prima aankon. Dat ik een controlfreak was en eens moest leren loslaten. Toch voelde het alsof ik mijn kinderen in de steek liet toen ik vier weken later in het vliegtuig stapte. Hugo en de jongens leken nergens last van te hebben. Ze zwaaiden me vrolijk uit en ik was amper geland toen ik al een foto van het drietal aan de friet te pakken had. Ze zouden het wel rooien, lachte ik inwendig.
“Geen seconde miste ik mijn man of de kinderen, en zij misten mij niet”
De weken in Bulgarije vlogen voorbij. Ik sliep de klok rond en maakte eindeloze wandelingen. Mijn oom liet me volledig mijn gang gaan. Het voelde als een kuuroord. Geen seconde miste ik Hugo of de kinderen, en zij misten mij niet – al dachten we natuurlijk wel aan elkaar. We belden om de dag en wisselden appjes en foto’s uit. Dat ik prima misbaar bleek, gaf me misschien nog wel de meeste rust van alles.
Eenmaal thuis besloten Hugo en ik dat we hoognodig een paar veranderingen moesten doorvoeren in ons leven. Zo zou ik vanaf nu elk jaar een keer in mijn eentje op vakantie gaan en Hugo zou meer zorgtaken op zich nemen. Daar stond tegenover dat hij in het dagelijks leven veel vaker op pad was. En de kinderen, die merkten geen enkel verschil. Inmiddels heb ik de tweede vakantie in mijn eentje erop zitten: twee weken wandelen in Italië. Het leren loslaten van de volledige zorg voor mijn gezin heeft me een tien keer leuker mens én leukere moeder gemaakt. Deze zomer zitten we met het hele gezin in Spanje, en daar kan ik voor het eerst écht van genieten.” Dit artikel staat in Kek Mama 08-2022. Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Influencer Vera Camilla deelt verdrietig nieuws: ze had een chemische zwangerschap. De positieve test was zo gewenst, nadat zij en partner Jeff in november een miskraam meemaakten.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
