Sophie: ‘Ik herken mezelf niet meer tijdens mijn woedeaanvallen tegen mijn peuter’

Marloes Graat

14 januari, 2025 - 13:00

Leestijd: 4 minuten

Sophie: “Ik weet niet precies wanneer het begon, maar sinds ik vorig jaar moeder ben geworden van mijn tweede kindje, lijkt het alsof mijn lontje ineens een stuk korter is. Ik, die altijd de rust zelve was, schiet nu veel sneller uit mijn slof. Soms schrik ik van mezelf. Ik ben nooit agressief geweest, ik scheld niet en ik kon over het algemeen mijn rust goed bewaren, maar dat is nu wel anders. Ik had eerder nog nooit gehoord van “postpartum mom rage”, maar dat er een term voor is voor deze woedeaanvallen stelde me wel gerust. Ik ben dus niet de enige.

Postpartum mom rage

Het zit zo: ik heb een pittige peuter van drie rondlopen die veel driftbuien heeft en een baby van elf maanden die niet goed slaapt. ’s Nachts slecht slapen, overdag continu aan staan en dan die eindeloze stroom van speelgoed, melkflessen en wasgoed. Het voelt alsof er constant iemand iets van me wil. Er zijn maar weinig momenten van rust of voor mezelf. ’s Avonds ben ik zo uitgeput dat ik regelmatig om half negen naar bed ga.

Lees ook

Persoonlijk

‘En toen stond mijn woedende relaas over mijn ex in de hockeyapp’

Heftige emoties

Het ergste van de woedeaanvallen vind ik de intensiteit van die emoties. Ze overvallen me gewoon. Laatst had ik bijvoorbeeld zo’n dag dat alles misging. De baby was de hele ochtend huilerig, mijn peuter smeet zijn ontbijt op de grond en toen ik éindelijk even wilde zitten, gooide hij zijn beker melk om precies over mijn schoot. Dat was de druppel. Ik begon te schreeuwen. Niet gewoon een beetje, nee, écht schreeuwen. Daarna heb ik een stapel tijdschriften omver gegooid. Mijn peuter stond daar maar te kijken met grote ogen.

Schuldgevoel

Het schuldgevoel komt onmiddellijk daarna. Ik voel me dan echt de slechtste moeder op aarde. Ik heb wel duizend keer sorry gezegd tegen mijn peuter en mijn man. Maar het blijft gebeuren. Niet elke dag, gelukkig, maar vaak genoeg dat ik me er zorgen over maak. Soms loop ik weg om mezelf even te kalmeren, maar dat helpt niet altijd.

Ik schaamde me kapot. Ik dacht dat ik gek aan het worden was en voelde dat ik dingen niet meer op een rijtje had. Ik durfde het met niemand te bespreken. Ik herken mezelf niet meer tijdens mijn woede-aanvallen tegen mijn peuter. Totdat ik huilend mijn moeder opbelde na zo’n woede-uitbarsting. Ik wist gewoon niet meer wat ik moest doen om niet zo heftig te reageren tegen de kinderen. Ik schaamde me diep, maar ik wist echt niet meer wat ik moest doen. Ze reageerde gelukkig heel lief en zonder oordeel. Ze zei: ‘Sophie, het klinkt alsof je overbelast bent. Misschien moet je eens met iemand gaan praten. Laten we beginnen met de huisarts. En ik kom je helpen thuis met de kinderen.’

Mis niks van Kek

Volg ons kanaal en lees als eerste nieuwe verhalen en columns

Met iemand gaan praten

Eerst wilde ik daar niets van weten. Ik bedoel, iedereen heeft het toch zwaar met jonge kinderen? Maar mijn moeder bleef erover doorgaan. Op een dag zei ze: ‘Je moet het voor jezelf doen en voor je kinderen. Ze hebben een gelukkige moeder nodig, geen uitgeputte.’ Dat raakte me. Dus heb ik nu onder haar lichte dwang een afspraak gemaakt bij de huisarts. Gewoon om te kijken wat ik eraan kan doen.

Het voelt als een grote stap, maar ook een noodzakelijke. Ik wil dit niet meer. Ik wil niet meer woedeaanvallen krijgen tegen mijn peuter alleen omdat hij iets omgooit. Ik wil me niet meer schuldig voelen. En misschien belangrijker nog: ik wil me weer mezelf voelen en een veilig thuis bieden voor mijn kinderen.”

Ook Marjolein, Patty en Karen weten hoe het voelt om uit je slof te schieten tijdens woedeaanvallen. Zo rukte Karen het handdoekrekje met kind en al uit de muur. Hun verhalen lees je hier.

Abonneer met cadeau of korting

Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!

Ga voor me-time