Beeld: Tatiana Syrikova via Pexels
Jitske’s dochter Ivy zit sinds dit jaar op de basisschool. Elke woensdagmiddag hoopt haar dochter met iemand te kunnen spelen maar dit lukt maar zelden. Moet ik me zorgen maken, vraagt Jitske zich af?
Jitske: “Sinds september zit mijn dochter Ivy op de basisschool. Een enorme mijlpaal, voor haar en voor mij. Ze vindt het fantastisch: nieuwe indrukken, nieuwe dingen leren en – het allerbelangrijkste – vriendjes en vriendinnetjes maken. Maar dat laatste blijkt lastiger dan gedacht. Vooral op woensdagmiddag, als ze dolgraag een speelafspraak wil maken, loopt ze keer op keer tegen teleurstellingen aan.
Op woensdagochtend kijkt ze hoopvol rond in de klas. Misschien vandaag? Misschien zegt iemand ‘ja’ als ze vraagt om te spelen? Soms lukt het, bijvoorbeeld met Isa, een lief meisje uit de klas. Maar Isa heeft ook andere vriendinnetjes en heeft ook al zwemles op woensdag.
‘Zal ze wel vriendinnen krijgen? Of blijft ze altijd dat meisje dat nét buiten de boot valt? Moet ik ingrijpen?’
Andere ouders doen nog helemaal niet aan speelafspraakjes op woensdag. Ze vinden hun kinderen nog te jong en ze hebben tijd nodig om bij te komen na een schooldag. Dat begrijp ik helemaal. En dan zijn er nog de kinderen die gewoon eerlijk – maar keihard – zeggen: ‘Ik wil niet met Ivy spelen.’
Ik weet dat Ivy een pittig karakter heeft. Ze weet precies wat ze wil en laat zich niet zomaar de kaas van het brood eten. Dat is een mooie eigenschap, maar ik zie ook dat het haar in de weg kan zitten. Niet elk kind kan of wil omgaan met haar bazigheid. En dat breekt mijn moederhart, want ze bedoelt het zo goed. Maar in de belevingswereld van een vierjarige is ‘nee’ niet zomaar een antwoord. Het is afwijzing, en dat doet pijn.
Elke woensdagmiddag hetzelfde ritueel: de hoop, de teleurstelling, en dan de tranen. ‘Waarom wil niemand met mij spelen?’ snikt ze. Ik troost haar, blijf nuchter. ‘Volgende week weer een kans’, zeg ik, terwijl ik haar knuffel. En ergens geloof ik dat ook echt. Dit is een fase, toch? Dit gaat over. Toch?
Maar naarmate het schooljaar vordert, begin ik me zorgen te maken. Zal ze wel vriendinnen krijgen? Of blijft ze altijd dat meisje dat nét buiten de boot valt? Moet ik ingrijpen? Speelafspraakjes meer sturen? Andere moeders appen? Of laat ik het op zijn beloop en vertrouw ik erop dat ze haar plek wel zal vinden?
Wat ik wil, is dat Ivy gelukkig is. Dat ze een vriendinnetje vindt met wie ze urenlang kan buitenspelen, gek doen en lachen. Maar dat kan ik niet voor haar regelen. Ze moet het zelf doen, op haar eigen manier, in haar eigen tempo. En tot die tijd blijf ik er nuchter onder. Min of meer.”
Je wilt kinderen niet buitensluiten, maar wat als je dochter van tien vastbesloten is om één meisje niet uit te nodigen voor haar kinderfeestje? Sarah zit met haar handen in het haar vanwege de verjaardagswensen van haar dochter. Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
We doen allemaal ons best, maar eerlijk is eerlijk: sommige moeders zijn nét een tikkie… intenser. Je weet wel, de moeders die bij elke nies al googelen of het kinkhoest is. De moeders die hun kind een helm willen opzetten om naar de speeltuin te gaan. Grote kans dat als je overbezorgd bent, je sterrenbeeld […]
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
Sabrine (34) had duidelijke regels voor kraambezoek: handen desinfecteren, afstand houden en géén foto’s online. Maar haar schoonmoeder dacht daar heel anders over.
