Toen Renée en haar ex besloten uit elkaar te gaan, dacht ze dat het de beste keuze was. Voor haarzelf, voor hem en vooral voor de kinderen. Niets bleek minder waar.
Renée (37), moeder van twee kinderen (6 en 5): “We hadden al jaren veel ruzie en de liefde leek meer een herinnering dan een realiteit. Maar nu, drie jaar later, weet ik dat ik spijt heb van de beslissing om uit elkaar te gaan. Niet een beetje spijt, maar het soort spijt dat me ’s nachts wakker houdt.
De vader van mijn kinderen en ik waren jong toen we elkaar ontmoetten. Onze relatie begon zoals in films: passievol en vol dromen. Maar toen het echte leven begon, met slapeloze nachten, rekeningen en het opvoeden van twee kleine kinderen, raakten we elkaar kwijt. Ik voelde me alleen in onze relatie. Hij werkte veel en als hij thuis was, leek het alsof hij meer tijd besteedde aan zijn telefoon dan aan mij. Ik was moe, geïrriteerd, en ik voelde me niet gezien. Ik dacht: ‘Dit kan niet alles zijn. Ik wil meer.’
We probeerden het te fixen. Meer tijd voor elkaar, date nights, gesprekken, zelfs relatietherapie, maar het voelde alsof we al te ver uit elkaar waren gegroeid. Uiteindelijk trok ik de stekker eruit. Ik wilde niet meer. Hij wilde het nog proberen, maar mijn besluit stond vast: een scheiding zou ons beide lucht geven en de spanning wegnemen die ook op onze kinderen drukte.
De eerste maanden voelde ik me vrij. Geen ruzies meer over wie de vaatwasser moest inruimen, geen stilte-oorlogen omdat hij weer was vergeten de vuilnis buiten te zetten. Ik dacht dat ik eindelijk weer mezelf kon zijn. Maar naarmate de tijd verstreek, begon ik iets anders te voelen: gemis.
Het begon klein. Een lach die ik van hem kende, maar die ik nu alleen nog in onze kinderen zag. De manier waarop hij altijd wist wat ik bedoelde met één blik. Of hoe hij me vroeger liet lachen, zelfs tijdens de moeilijkste dagen. Ik miste niet alleen de persoon die hij was, maar ook het team dat we ooit samen waren.
Het moeilijkste was de impact op onze kinderen. Ze moesten wennen aan twee huizen, aan het missen van de ene ouder en elke week weer afscheid nemen. Ze hebben het hier moeilijker mee dan met ons geruzie, dat is me wel duidelijk inmiddels. En ik had ook nooit verwacht dat ik hen zo intens erg zou missen. In de week dat de kinderen bij hem zijn, voel ik een leegte die ik niet kan opvullen. Ik dacht dat ik gelukkiger zou zijn zonder hem, en het wel lekker zou vinden. Veel tijd voor mezelf om de week, maar het tegenovergestelde is waar: ik voel me incompleet.
Ik vraag me vaak af of we te snel hebben opgegeven. Misschien hadden we meer moeten vechten, meer moeten praten, meer moeten proberen. Natuurlijk was het niet perfect, maar welke relatie is dat wel? Soms denk ik dat ik vooral behoefte had aan meer tijd voor mezelf, meer rust en misschien een andere manier van communiceren.
Ik heb overwogen om met hem te praten, om te zeggen dat ik spijt heb. Of hij er voor op en zou staan om het toch nog eens te proberen. Maar ik ben bang dat het te laat is. Hij heeft inmiddels een nieuwe partner en ik wil zijn geluk niet in de weg staan. Het voelt alsof ik te laat ben. En dat maakt de spijt nog tien keer groter.
Als ik terugkijk, heb ik geleerd dat relaties hard werken zijn. Dat de momenten waarop je denkt dat alles verloren is, misschien juist de momenten zijn waarop je het meest moet vechten. Soms zie ik koppels samen en vraag ik me af hoeveel van hen ook op het randje hebben gestaan. Hoeveel van hen zijn gebleven en hebben ontdekt dat liefde niet altijd een gevoel is, maar soms een keuze die je elke dag opnieuw maakt.
Ik deel mijn verhaal niet om andere moeders bang te maken voor een scheiding. Soms is dat echt de beste keuze. Maar ik wil wel meegeven dat het gras niet altijd groener is aan de andere kant. Soms moet je je eigen tuin water geven, hoe onmogelijk dat ook lijkt.
En wie weet, misschien krijgen we ooit een tweede kans. Maar voor nu probeer ik mijn spijt een plekje te geven en mezelf te herinneren aan de mooie dingen die er nog steeds zijn: onze kinderen, hem als vader en de momenten waarop ik aan onze kinderen zie dat we het samen toch niet helemaal verkeerd hebben gedaan.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.
Nog één mep en ik vertrek, dacht Yvonne (39) steeds. Toen vier jaar later – vele klappen en vernederingen verder – haar man Ivar ook een tik gaf aan dochter Milou (nu 5), had ze eindelijk de moed hem te verlaten.
