Beeld: Getty Images
Alicia werkt 32 uur in de week als consultant, maar zou haar carrière het liefst aan de wilgen hangen om thuis te zijn met haar twee kinderen (3,5 en 1,5 jaar).
Vroeger wilde ik het liefst moeder worden, zoals zoveel kinderen dat in een vriendenboekje schrijven. Grote carrièredromen had ik eigenlijk niet, maar wie wel op die leeftijd? Leren ging me makkelijk af, dus het pad dat ik volgde lag er eigenlijk al. Ik ging studeren, volgde een internship zoals de andere studenten ook deden en ‘groeide in zo’n uitdagende functie waarin je je lekker kan blijven ontwikkelen’. Ik dacht ook echt even dat het me paste, zo’n carrière. Net als mijn man die ik tijdens een netwerkborrel ontmoette. Type: work hard, play hard. Maar goed, hij zei het lachend en zolang z’n credo betekende dat we samen van het leven zouden genieten… kon ik me daar prima in vinden.
Voordat we begonnen aan het Hoofdstuk Kinderen, spraken we natuurlijk wel over onze verwachtingen. En over de verdeling. Hij vond het belangrijk, en niet meer dan logisch in deze tijd, dat we beiden een stapje terug zouden doen en vier dagen zouden gaan werken. In theorie is daar natuurlijk niets mis mee. Een goed voorbeeld voor de kinderen ook, zo’n 50/50 rolverdeling in huis.
In praktijk word ik er doodongelukkig van. In de ochtend is het altijd haasten, haasten, haasten om iedereen overal op tijd af te leveren en in de avond is het een race tegen de klok om iedereen gevoederd en gebadderd om half acht in bed te hebben. Het lukt vaker niet dan wel. Is het dan eindelijk mamadag, op vrijdag, ben ik eigenlijk te moe om nog echt iets met ze te ondernemen. Ik doe het wel, naar de kinderboerderij enzo, maar ik ben er met mijn hoofd niet écht bij. Dat vind ik zo zonde.
Ook omdat alle uren die ik op kantoor doorbreng voelen als weggegooide tijd. Zeker na de komst van de jongste, die ons leven compleet én zoveel drukker maakte. Kinderen relativeren, zeggen ze weleens, maar bij mij zetten die twee alles zó in perspectief dat ik die hele carrière nog maar oppervlakkige bubbel vind. Gebakken lucht. Zit ik onder dat TL-licht weer te luisteren naar… ja wat eigenlijk? Weer een kwartaalmeeting over de cijfers. Weer de missies aanscherpen. Of weer een PowerPointpresentatie over iets wat ook prima op de mail had gekund. Ik zou zoveel liever torens van Duplo bouwen of koekjes bakken. Niet dat het op die vrijdag altijd één groot feest is… maar toch.. Als ik niet zou werken, weet ik zeker dat ik veel meer van de quality time met mijn kinderen zou genieten.
“Als ik niet zou werken, zou ik veel meer van de quality time met mijn kinderen genieten”
Mijn man heeft begrip en denkt heus mee, maar wel tot op zekere hoogte. Want: hij werkt toch net zoveel en heeft toch ook genoeg tijd over met de kinderen? Minder werken is in mijn functie niet haalbaar. Ik heb het bij een collega gezien: ze moest dezelfde taken in minder uur zien te proppen waardoor ze nóg gestrester werd. Mijn man zegt dat ik dan maar op zoek moet naar een kantoor dat beter bij me past. Ergens waar waar ze wat flexibeler met de uren zijn of waar de werkdruk iets lager ligt. Maar ik weet zeker dat ik, op welk kantoor dan ook, gewoon een paar jaar helemaal niet wil werken. Ik wil bij mijn kinderen zijn, een ouderwetse thuisblijfmoeder. Of tradwife, zoals ze dat tegenwoordig zo hip noemen.
Mijn wens om helemaal te willen te stoppen leidt thuis tot verhitte discussies. Over de hypotheek die betaald moet worden. De boodschappen. De zomervakantie. En als het even kan toch ook de wintersport. Ik kan prima zonder die laatste twee, maar mijn man is niet het type dat op een houtje wil bijten. Of wil verhuizen, ergens ver buiten de Randstad en bij onze vrienden en familie vandaan. En dan nog weet ik niet of we, met een goedkoper huis, echt uit zouden komen. Flink sparen voor de kinderen voor later is dan zeker niet bij. Daarin is niet alleen mijn partner, maar ook onze bankrekening heel duidelijk. Maar als het kon… zou ik direct stoppen met werken.
Het kan ook anders. Janice verkrampt juist bij het idee 24/7 met haar kinderen te zijn. “Laat mij maar werken!” Lees hier haar verhaal.
In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
1 April is voor kinderen een feestdag op zich. Geintjes bedenken, mensen foppen en dan gierend van het lachen kijken of iemand erin trapt. Maar dit jaar liep het bij Keesje thuis nét even anders dan gepland. Of nou ja, misschien juist precies zoals gepland: een Tikkie voor iedereen!
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Merel had nooit gedacht zó’n moeder te worden en vond thuisblijfmoeder eigenlijk een beetje een vies woord. En haar baan was toch ook best leuk? Maar toen ze weer ging werken na haar verlof, wist ze ineens helemaal niet meer wat er nou zo leuk aan was geweest.
Soms gebeuren dingen zo snel dat je niet weet wat je overkomt, en heb je achteraf spijt dat je het niet anders aangepakt hebt. Zo ook Gwen, die met haar zoon een nare aanvaring had met de jeugdarts.
Ouders door het hele land zitten met een onverwacht probleem: de vrolijke Smiles-stickers van Jumbo, bedoeld om herplakbaar te zijn, zitten muurvast op de ramen. Waar kinderen enthousiast aan het plakken sloegen, zitten ouders nu gefrustreerd te schrobben. Jumbo reageert.
Ouders in heel Nederland zitten met een plakkerig probleem: de vrolijke Smiles-stickers van Jumbo, die zouden moeten kunnen herplakken, zitten vast op de ramen. Kek Mama to the rescue!
