Beeld: Getty Images
Sanne (40) is getrouwd met Pim (43) en moeder van een tweeling (2). Een jaar terug kwam ze in een burn-out terecht, waarna ze stopte met werken.
“Een tweeling – ik heb na de echo weken nodig gehad om aan dat idee te wennen. Natuurlijk is het prachtig, twee kinderen tegelijk en helemaal als ze dan ook nog gezond blijken te zijn, maar het betekende ook een grotere impact op ons leven dan wanneer we één baby hadden gekregen. Dat had ik me waarschijnlijk nog niet eens ten volle gerealiseerd toen de tweeling werd geboren.
In de maanden daarna was ik, naast gelukkig met mijn twee jongens, ook hondsmoe, voortdurend ziek door een gebrek aan weerstand en werd ik geplaagd door schuldgevoel. De jongens waren weliswaar gezond, maar ook piepklein en erg kwetsbaar en toen ze na vier maanden naar de crèche gingen omdat ik weer ging werken, brak mijn hart elke dag.
Ik had een goede baan als marketingmanager. Ik vond mijn carrière belangrijk en crèches, die wáren er voor moeders als ik. Moeders met een leven, moeders met een carrière. Dus waarom reed ik er dan zo vaak huilend weg? Alles begon me parten te spelen: het slaapgebrek, het schuldgevoel, het feit dat Pim het niet moeilijk leek te vinden. Dan moest het wel aan mij liggen, toch?
Op mijn werk ging het op dat moment niet goed. Het was er onrustig door een wisseling in het management en van mij werd verwacht dat ik juist een paar tandjes bijzette. Van de 32 uur die ik zou werken kwam niets terecht, dat werden er al snel meer dan veertig.
Het was een ‘mannencultuur’; als ik weg moest omdat de opvang bijna dichtging, vond men daar duidelijk iets van. Geen begrip, niks, ook al klapte ik de laptop weer open zodra de tweeling sliep en pas dicht als het al na tweeën in de nacht was.
“We hadden zomaar kunnen scheiden, zo erg raakten we elkaar kwijt”
Dat kon natuurlijk niet lang goed gaan. Het zag er van de buitenkant allemaal heel succesvol uit: een groot huis, mooie auto’s, fancy vakanties. Maar op dagelijkse basis voelde het helemaal niet succesvol. We hadden alleen maar stress. En ruzies die voortkwamen uit die stress.
Ik was ongelukkig en uitgeput, Pim deed op zijn manier zijn best om ook een steentje bij te dragen thuis, maar ja, met vijftig uur in de week werken was dat lastig. Zijn papadag viel doorgaans in het water. Ik voelde me niet begrepen, Pim voelde zich machteloos. We hadden zomaar kunnen scheiden, zo erg raakten we elkaar kwijt.
De tweeling was een jaar toen ik me ziek meldde. Een burn-out; de bedrijfsarts had niet lang nodig voor de diagnose. ‘Wil je uiteindelijk terug naar je baan?’ vroeg ze, en die simpele vraag zette bij mij heel veel in werking. Ik huilde een uur lang en zei toen: ‘Dat is het laatste wat ik wil.’
Dat uitspreken voelde als een bevrijding, maar ook als falen. Ik heb er heel wat tijd voor nodig gehad om van mezelf te accepteren dat ik thuis wilde zijn, bij mijn jongens, dat mijn carrière in de koelkast kon. Het grappige was dat ik de reacties van anderen had gevreesd, maar dat mijn eigen oordeel zoveel erger was dan wat vrienden en familie zeiden.
‘Gelukkig’, zei mijn beste vriendin. ‘Eindelijk’, zei mijn moeder. Zij hadden allang gezien dat het niet goed ging. De enige mensen die negatief of ronduit gemeen reageerden, waren oud-collega’s.
Inmiddels ben ik iets meer dan een jaar thuis. Er zijn echt wel dagen dat ik me saai en nutteloos voel, maar de goede dagen overheersen. Heerlijk treuzelen met de jongens, lang in pyjama lopen, een uur doen over een rondje park met twee loopfietsjes. Koekjes bakken, schilderijtjes maken.
“Had je me vroeger verteld dat dit mijn dagbesteding zou worden, had ik je echt voor gek verklaard”
Had je me voor de geboorte verteld dat dit mijn dagbesteding zou worden, dan had ik je echt voor gek verklaard. Maar voor nu werkt het. De jongens zijn blij, ik ben blij en de relatie van Pim en mij is zoveel beter geworden. Er is rust. En wat de toekomst brengt zien we wel.
Als de jongens naar school gaan wil ik weer aan de slag, maar niet met zoveel stress als in mijn vorige functie. Ik heb wel geleerd wat belangrijk is. Geluk boven geld, en boven ‘status’. Het thuismoederschap heeft me veranderd, op een goede manier.”
Met een abonnement op Kek Mama geniet je van mooie voordelen:
*Goedkoper dan in de winkel
*Lees elke maand als eerst Kek Mama
*Gratis verzonden
Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Dat het ouderschap zwaar is, zal weinig moeders verbazen. Maar wist je dat meer dan 1 op de 4 moeders tijdens het voeden in slaap valt? Begrijpelijk? Absoluut. Maar ook risicovol, zeggen experts tegen Parents. Zo houd je volgens hen jezelf én je baby veilig.
