Beeld: Shutterstock
Een jaar na haar scheiding duikt Suzan (36), moeder van twee zonen van zes en acht, de datingmarkt op. Haar belevenissen kun je elke week volgen.
“Laat me raden: gin-tonic met een kruidige bite?” Ik spring net op mijn fiets richting terras, wanneer mijn date appt, een kwartier voor de afgesproken tijd. “Nou, nou”, denk ik, “die heeft er zin in.” Eén eigenschap heeft ‘ie alvast, en dat is goed inschattingsvermogen: het is inderdaad mijn favoriete drankje.
Tegelijk met de ober arriveer ik bij ons tafeltje. “Strakke timing”, grijns ik naar mijn date. Die heeft er op zijn beurt al minimaal drie achter zijn kiezen, constateer ik op basis van de lege glazen voor hem – maar misschien zijn die wel gewoon van de bezoekers vóór hem.
Wiebelig staat hij op uit zijn stoel om me drie zoenen te geven, en voor ik het weet, hult hij me in een walm van alcohol. Razendsnel stel ik mijn mening bij: deze man heeft wel meer op dan drie gin-tonics. Toch besluit ik hem het voordeel van de twijfel te geven: misschien kan hij er wel ontzettend goed tegen.
“Ik dacht: ik kom een uurtje eerder, dan weet ik zeker dat ik op tijd ben”, lispelt mijn date zodra we zitten. “Je bent mijn eerste afspraakje sinds mijn scheiding; ik wilde wel een goede indruk maken.” De schat: hij was dus gewoon een beetje zenuwachtig. “Ah”, knipoog ik, “en jij dacht: ik geef mezelf alvast wat liquid courage?” Mijn date kijkt me niet-begrijpend aan. “Je drankjes”, wijs ik op zijn lege glazen. “Of zijn die van iemand anders?”
“O, die.” Mijn date lacht verlegen. “Ja, ik zat hier dus al even, in de zon. Krijg je dorst van, hè. Maar ik had thuis inderdaad al een paar wijntjes ingedronken.”
Lees ook
Suzans dateleed: ‘Hij had geen rioolprobleem, maar gewoon last van zijn darmen’ >
Voor vijf-plus glazen alcohol vind ik hem nog relatief helder, maar met minimaal het zesde glas al in zijn handen voordat we ook maar een gesprek gevoerd hebben, vraag ik me af hoeveel hij zich morgen nog herinnert van onze afspraak. Mijn hele zin in deze zomerse date: hij is opeens als sneeuw voor de zon verdwenen.
“Ontzettend leuk om je eindelijk te ontmoeten, Sonja”, vervolgt hij.
“Suzan”, zeg ik. “Ik heet Suzan.”
Mijn date lacht schaapachtig. “Ja, sorry, dat bedoelde ik natuurlijk. Wacht even hoor, ik moet even naar het toilet. Die gin-tonics, hè.”
Hij moet wel met een verdomd goed verhaal komen, wil deze date nog iets worden, mopper ik inwendig, en neem een paar reusachtige teugen van mijn drankje. Misschien helpt het me iets meer naar zijn niveau, hoop ik – tegen beter weten in.
Wanneer hij terugloopt naar onze plek, struikelt hij over het opstapje en stoot luidruchtig tegen een paar lege stoelen. Te hard lacht hij, teveel mensen kijken om. “Nou, succes ermee”, fluistert een student aan het tafeltje naast me.
“Goed. Sonja. Wat dééd je ook alweer?”
“Suzan”, zeg ik. “Ik heet nog steeds Suzan. En in onze chatgesprekken van de afgelopen weken hebben we het zeker tien keer over mijn werk gehad. Maar wat ik dóe, is jou lekker laten ontnuchteren. Ik geloof niet dat wij nog tot een zinnig gesprek komen vandaag.”
“Kom op, niet zo ongezellig”, werpt mijn date tegen, maar trekt zodra ik de ober wenk om de rekening, wel galant zijn portemonnee. Hoewel ik doorgaans principieel de rekening pak wanneer ik zeker weet dat er geen vervolgafspraak in zit, laat ik hem begaan. De prijs van vijf gin-tonics is me iets te hoog voor deze blamage.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
