Suze van Nunen (41), moeder van een zoon van tien, scheidde na achttien jaar van haar man. “Ik besefte meteen dat ik de juiste beslissing had genomen.”
Suze: “Afgelopen zomer werd ik veertig. Ik vierde de mijlpaal met vriendinnen en mijn tienjarige zoon, Alex. Er werd gezongen, taart gegeten en wijn gedronken. Ik voelde me heus jarig, maar ik miste iemand. Mijn man. Die wéér werd opgeslokt door zijn werk voor een non-profit organisatie in Brussel. Daar maakten mijn vriendinnen opmerkingen over. Mijn man de wereldverbeteraar die privé steken liet vallen. Ze zeiden het knipogend, maar de kern van waarheid kwam hard aan.
Toen onze zoon Alex werd geboren bleef ik thuis terwijl Richard steeds verder opklom op de carrièreladder. Zes jaar geleden kreeg hij een mooie functie aangeboden in een grote non-profit organisatie in Brussel. Veel werkuren met vergaderingen in de avonden. Dat deze baan zou betekenen dat hij hele weken niet thuis zou zijn, wuifde hij weg. Het zou in de praktijk vast meevallen.
Niet dus. Richard was gemiddeld twee tot drie weken per maand in Brussel. Ik zat thuis met onze zoon en voelde me buitengesloten. Ik overwoog als gezin naar Brussel te verhuizen, maar de gedachte mijn ouders te moeten achterlaten in Nederland hield me tegen. Ondertussen miste Richard belangrijke momenten in Alex’ leven. Tijdens zijn eerste voetballes stond ik tussen alle vaders langs de lijn. Schoolresultaten kreeg hij mee via appjes. En als hij er dan twee weekenden per maand wel was, leek hij er met zijn hoofd niet bij.
Lees ook –
Katinka: Na de scheiding besloot ik niet om partneralimentatie te vragen
Toen Alex na schooltijd steeds vaker met vriendjes afsprak, nam ik een baan aan als verzorger in de ouderenzorg. Richard wilde dat ik er was voor Alex en we kregen ruzie over de telefoon. We hadden totaal verschillende ideeën over hoe een gezinsleven er uit zou moeten zien. Ik riep dat ik hem miste, meer dan de helft van de tijd was ik alleen. Hij vond me ondankbaar, hij zorgde toch voor geld in het laatje. In verdere gesprekken die ik aanknoopte, ook later thuis, sloeg hij dicht. Hij ging niet veranderen, zei hij, en vertrok weer naar Brussel.
Op mijn werk ontmoette ik Maarten, een leuke, nieuwe collega die de werkroosters ging maken. Maarten was alles wat Richard niet was. Oprecht geïnteresseerd, lief en op het werk altijd in mijn buurt. Dat laatste met reden, zo bleek. Na een maand biechtte Maarten op mij heel leuk te vinden. Ik voelde een puberale kriebel in mijn buik, vluchtte naar huis en dacht na over mijn huwelijk. Over de man die zijn werk belangrijker leek te vinden dan zijn vrouw. Niet lang daarna nam ik het besluit: ik ga scheiden.
Lees ook – Irene: Dankzij de erfenis van mijn moeder kon ik scheiden en een nieuw leven beginnen
Sinds januari is de scheiding rond en woon ik met Alex in een kleiner huis. Het gaat goed met hem. Hij heeft gewoon contact met zijn vader, maar meer of beter dan vroeger is het niet. In die zin is er helaas niks veranderd. Ik denk nog wel eens terug aan hoe ik uitsprak te willen scheiden. Omdat ik een partner wilde die er voor me was.
Hoe Richard me aankeek en koeltjes zei dat als dat echt was wat ik wilde, hij akkoord ging. Dat hij niet eens wilde vechten voor ons huwelijk deed me meteen beseffen dat ik de goede beslissing had genomen. Natuurlijk had ik daar verdriet om. Maar er was iets wat de pijn verzachtte. Of íemand, eigenlijk. Maarten. Die met alle geduld vanaf de zijlijn toekeek. Die wachtte tot de scheiding rond was en twee maanden later heel voorzichtig vroeg of ik wat met hem wilde gaan drinken. Ik geloof dat ik nog nooit zo snel en stralend ‘ja’ heb gezegd.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Influencer Vera Camilla deelt verdrietig nieuws: ze had een chemische zwangerschap. De positieve test was zo gewenst, nadat zij en partner Jeff in november een miskraam meemaakten.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
