Beeld: Pexels
Tamara’s zoontje Luca heeft autisme. Sinds de diagnose is ontdek zijn veel vrienden en familie opeens kinderarts, pedagoog of gedragsexpert en hebben ze advies voor haar hoe ze met haar zoontje moet omgaan.
Tamara: “Een paar maanden geleden kreeg mijn zoontje, Luca (4), de diagnose autisme. We wisten al langer dat hij anders was dan andere kinderen. Hij had extreme driftbuien, vond drukke plekken overweldigend en kon volledig opgaan in zijn eigen wereld. Maar het duurde even voordat we écht begrepen waarom. Toen we eindelijk de bevestiging kregen, viel er een puzzelstukje op zijn plek. Wat ik niet had verwacht, was dat met die diagnose ook een eindeloze stroom ongevraagde adviezen zou komen.
Vanaf het moment dat ik voorzichtig begon te vertellen over Luca’s autisme, leek iedereen ineens een expert. ‘Maar hij kijkt je toch gewoon aan?’, ‘Mijn neefje was ook zo, is gewoon een fase.’ En: ‘Je moet hem gewoon wat strenger aanpakken.’ Ik hoorde het allemaal. Alsof ze met een paar losse opmerkingen mijn hele werkelijkheid konden ontkennen.
Ik hoef geen discipline-lessen van iemand die nooit een paniekaanval van een kind met autisme dichtbij heeft meegemaakt
Op het schoolplein was het niet veel beter. Als Luca een meltdown kreeg omdat de overgang van school naar huis te veel was, voelde ik de blikken al prikken. Andere moeders die hun kind kalm in de bakfiets zetten en mij dan toefluisterden: ‘Misschien moet je hem gewoon wat meer structuur geven.’ Alsof ik dat niet al deed en hierbij hulp kreeg van een medisch specialist. Het is voor mij ook allemaal nog nieuw en ik ben ook nog aan het uitvogelen wat werkt en wat niet.
Wat me nog het meest raakt, zijn de opmerkingen over mijn opvoeding. Dat ik Luca ‘te soft’ aanpak, ‘te veel zijn zin geef’ of hem ‘niet leer hoe de wereld werkt’. Maar mensen zien niet hoe het echt is. Ze zien niet hoe hard ik mijn best doe om hem te begrijpen, om hem veiligheid te bieden in een wereld die voor hem veel te hard en chaotisch is.
Ja, ik kies er soms voor om hem iets te geven waarvan ik weet dat het een meltdown voorkomt. En ja, dat ziet er misschien uit als verwennen, maar voor ons is het overleven. Ik hoef geen discipline-lessen van iemand die nooit een paniekaanval van een kind met autisme van dichtbij heeft meegemaakt.
Lange tijd probeerde ik alles uit te leggen. Waarom Luca op een kinderfeestje apart ging zitten. Waarom hij geen oogcontact maakt als hij overprikkeld is. Waarom hij ineens oorverdovend begint te schreeuwen als het hem teveel wordt. Maar ik heb geleerd dat sommige mensen gewoon niet luisteren. Ze willen geen uitleg, ze willen alleen hun mening geven. Dus nu laat ik het los. Ik hoef niemand meer te overtuigen. Mijn energie gaat naar Luca, niet naar mensen die denken dat ze het beter weten.”
Denk je dat jouw kind mogelijk ook autisme heeft? Hier kun je lezen hoe je autisme kan herkennen en wat je kan doen als ouder om je kind te helpen.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Ouderschap is prachtig, maar soms ook doodvermoeiend. Gelukkig kunnen we leren van hoe ze het in Mozambique, Brazilië, Singapore en Maleisië aanpakken. Daar draait opvoeden minder om alles alleen doen en meer om samen dragen. En dat maakt het niet alleen lichter, maar ook leuker.
