Dilemma: ‘Moet ik ook een tattoo zetten voor mijn bonuszoon?’

Tijdens mijn zwangerschap had ik de afspraak in de tattooshop al gemaakt: ik wist toen namelijk zeker dat ik de naam van mijn dochter op mijn lijf wilde laten vereeuwigen. Geen gigantische sierletters die mijn halve onderarm in beslag zouden nemen, maar een bescheiden tattoo in een strak lettertype. Een mooie, maar toch subtiele manier om mijn dochter altijd bij me te dragen. Drie maanden na de bevalling stond ‘ie op mijn pols en ik ben er nog steeds ontzettend blij mee.

‘Ik ben toch ook jouw kindje?’

Sam, mijn bonuszoon, vindt tattoos geweldig en zo ook die voor zijn zusje. Alleen vraagt hij zich tegenwoordig steeds vaker af waarom ik zíjn naam niet heb. ‘Ik ben toch ook jouw kindje?’ vraagt ‘ie dan. En dat is ook zo. Ik ben namelijk degene die van jongs af aan al benadrukt dat hij, ‘ook al woonde hij niet in mijn buik’, toch gewoon mijn kindje is. Net als zijn zus. Zo’n scheiding is voor kinderen al moeilijk genoeg, dus ik wil dat hij zich geliefd en vooral niet anders voelt dan zijn zus in ons samengestelde gezin.

Lees ook – 8 tattoo-ideeën die symbool staan voor de band met je kind >

Toch zie ik zijn naam in mijn huid niet zo zitten. De naam van zijn vader zou ik ook niet zo snel zetten. En Piet de mijne trouwens ook niet. Je weet uiteindelijk toch nooit hoe het leven loopt. Daarbij voelt het ergens ook ongepast richting Sams moeder om met de naam die zij ooit met zorg heeft uitgekozen (samen met Piet natuurlijk) te dragen. Alleen, het voelt nu óók niet goed meer naar Sam toe om het alleen bij Lexie te laten. Ik probeer hem uit te leggen dat mijn liefde voor hem niets met een tattoo te maken heeft… en toch zit ik in een dubio.

Toch wel?

Zal ik toch een tattoo voor mijn bonuszoon zetten? Misschien niet zijn naam, maar een hartje, geboortebloem of symbool dat voor ons staat? Of is het volkomen logisch dat ik geen tatoeage voor hem heb?