‘De verpleegkundige vroeg of ik wel zeker wist of ik mijn dochter zo wilde noemen’
Je hebt urenlang getwijfeld, lijstjes gemaakt en de perfecte babynaam gekozen—en dan komt er ongevraagd kritiek van vreemden.
Lees meer
Brenda: ‘Nadat ik mijn dochter had opgehaald bij haar vriendinnetje, kreeg ik een Tikkie van 350 euro’
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Lees verder onder de advertentie
Brenda: “Toen mijn dochter Ellie (7) vorige week bij een vriendin ging spelen, dacht ik dat ze in goede handen was. Ik keek uit naar een rustige middag met een kop thee en een goed boek, terwijl zij zich vermaakte. Maar die rust was van korte duur. Nog geen uur na het ophalen van Ellie ontving ik een Tikkie van 350 euro.
Lees verder onder de advertentie
Ongelukje met grote gevolgen
Bij thuiskomst leek alles normaal. Ellie kletste honderduit over koekjes bakken, tenten bouwen en avonturen in de tuin. ‘Het was zó leuk, mama!’ riep ze terwijl ze haar schoenen in de gang gooide. Ik schonk een glas limonade voor haar in en genoot van haar verhalen.
Lees verder onder de advertentie
Tijdens het avondeten begon Ellie te wiebelen op haar stoel. Haar ogen keken naar haar bord, niet naar mij. Na wat doorvragen bekende ze dat ze tijdens de playdate met een bal had gegooid en per ongeluk een vaas had omgestoten. Ze was duidelijk bang dat ik boos zou worden. Ik stelde haar gerust en zei dat ongelukjes kunnen gebeuren. Tijdens het ophalen had de andere moeder er niks over gezegd, dus het was vast geen big deal.
Tikkie
Diezelfde avond kreeg ik een kort bericht van de moeder van Ellie’s vriendin. Het was een kille boodschap met een betaalverzoek voor 350 euro. Geen uitleg, geen gesprek, alleen een zakelijk verzoek om te betalen. Het voelde alsof ik werd geconfronteerd met een boete, zonder kans om mijn kant van het verhaal te vertellen.
Lees verder onder de advertentie
Het bedrag verbaasde me. Natuurlijk wil je als ouder verantwoordelijkheid nemen, maar 350 euro voor een vaas? Dat riep vragen op. Hoe waardevol was die vaas eigenlijk? Waarom stond zo’n kostbaar object op een plek waar twee spelende kinderen bij konden? En vooral: waarom had de moeder van Ellie’s vriendin niet eerst contact met mij opgenomen om te overleggen?
Ruzie op het schoolplein
De volgende ochtend besloot ik de moeder van Ellie’s vriendin aan te spreken op het schoolplein. Ik wilde de situatie rustig bespreken en tot een oplossing komen. Maar toen ik haar benaderde, voelde ik al dat ze niet van plan was om water bij de wijn te doen. Ik vroeg of we het niet eerst hadden kunnen bespreken, in plaats van meteen een Tikkie te sturen.
Lees verder onder de advertentie
De moeder zuchtte geïrriteerd. Ze vond dit de meest praktische manier. Praktisch of niet, het voelde wel een beetje abrupt. Ik stelde voor de verzekering erbij te betrekken. Daar was ze geen voorstander van, ze wilde het snel opgelost hebben.
Ik begon langzaam mijn geduld te verliezen. Ik probeerde uit te leggen dat ik bereid was een deel van de kosten te vergoeden, maar dat 350 euro voor een vaas echt buiten proportie voelde. Ze bleef echter bij haar standpunt. De vaas zou een erfstuk zijn geweest. Op mijn beurt snauwde ik dat ze misschien geen kostbaar erfstuk bij spelende kinderen had moeten neerzetten.
Lees verder onder de advertentie
Kinderachtig
Ondertussen worstelde Ellie met een schuldgevoel. Ze was bang dat ze nooit meer met haar vriendin mocht spelen. Ik probeerde haar duidelijk te maken dat fouten maken erbij hoort. Maar eerlijk? Ik was zelf ook overstuur.
Lees verder onder de advertentie
Ellie’s vriendin begon haar te vermijden op school. ‘Alina mag van haar mama niet met me spelen’, zei ze verdrietig. Ik had de Tikkie nog steeds niet betaald, dus de moeder begon het nu via haar kind te spelen. Zo kinderachtig. Het was alsof het incident niet alleen een vaas, maar ook een kinderlijke vriendschap had gebroken.
Een compromis
Na een paar dagen piekeren besloot ik een compromis voor te stellen. Ik stuurde de moeder een bericht waarin ik schreef dat ik bereid was de helft van het bedrag te betalen. Het voelde nog steeds niet helemaal eerlijk, maar ik wilde het conflict oplossen en verder gaan.
Haar reactie was kil: ‘Dat is prima.’ Geen dankjewel, geen begrip, geen excuses. Gewoon een acceptatie van mijn aanbod, alsof ze een zakelijke transactie afrondde. Het gaf me een vieze smaak in mijn mond, maar ik wilde het afsluiten.
Bittere nasmaak
Waar we elkaar vroeger vriendelijk groetten op het schoolplein, kijkt ze me nu niet meer aan. Het voelt alsof ik door haar ben afgeschreven. En Ellie? Die is nooit meer uitgenodigd om bij haar vriendin te spelen. Voor haar vind ik het het ergst. Het was een ongelukje, een kinderlijk moment van onschuld dat uitgroeide tot een volwassen conflict.
Het hele voorval heeft me ook aan het denken gezet. Hoe zouden andere ouders dit hebben aangepakt? Zou ik het zelf anders hebben gedaan als het mijn vaas was geweest? Eén ding weet ik zeker: als een kind iets bij mij thuis kapot maakt, zal ik dat heel anders aanpakken. Begrip en communicatie horen bij het ouderschap, zelfs als dingen niet gaan zoals je hoopt.”
Abonneer met cadeau of korting
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
