Beeld: Shutterstock
Voor half negen moet je ze op school zien te krijgen, ’s avonds moeten ze eten, badderen en op tijd naar bed. “Ik dank de hemel voor koffie to go.”
Benoîte:
“Het is even afzien, als de wekker gaat om kwart over zes ’s ochtends, maar sinds ik een halfuur eerder opsta dan de rest van het gezin, loopt alles stukken gesmeerder. Ik ben in vol ornaat tegen de tijd dat mijn kinderen van vijf en zeven wakker worden – op lippenstift na, want er moeten wel kinderwangen gezoend worden. Plus mijn man, niet te vergeten. Terwijl mijn man ze tot tandenpoetsen en aankleden maant, maak ik ontbijt en vul broodtrommels. Dit alles gehuld in keukenschort, dat pas uitgaat wanneer ik naar mijn werk vertrek, want voor je het weet zit je kantooroutfit onder de kleffe botervingers. Uitpuffen doe ik achter het stuur, met een koffie to go terwijl mijn man de kinderen naar school brengt. En ik vervolgens natuurlijk zelf steevast alsnog mors op mijn hagelwitte topje.”
“Mijn man is kok, maar voor ons koken: ho maar. Daarom flans ik om half zes ’s avonds iets snels in elkaar terwijl hij alvast onze peuters baddert. Zitten die tenminste fris en fruitig aan het avondeten, en kunnen ze om zeven uur linea recta door naar bed. Tegen die tijd is mijn man al naar zijn eetcafé vertrokken en heb ik na het ritueel van kusjes en boekjes lezen het rijk alleen. Hard nodig, want de ochtendspits regel ik in mijn eentje: dan is-ie zijn bed niet uit te branden.”
“Noem me ontaard, maar ik vind het echt ontzettend relaxed als mijn zonen van acht en tien apart eten. Ik weet het, family time is onmisbaar en zo, maar op deze manier is er nooit ruzie aan tafel en ze eten lekker door. Zoon 1 komt met mijn man thuis van voetbal en gaat onder de douche, terwijl ik met zoon 2 bijklets boven zijn bordje macaroni. Draaien we het ritueel daarna om. Mijn man en ik eten samen als de jongens slapen – wel zo gezond voor onze relatie. In de weekends zijn diners met z’n vieren heilig – en weet ik óók weer waarom we het doordeweeks anders aanpakken.”
“Als ik mijn moeder niet had, zou ik als single moeder in de bijstand moeten. Op de vier dagen dat ik werk, is op tijd zijn voor mijn dochters van acht en negen onhaalbaar. Daarom haalt mijn moeder ze twee dagen per week van de buitenschoolse opvang, en pikt ze ze de andere twee dagen direct op uit school. Tegen de tijd dat ik thuiskom, heeft zij al met ze gegeten en gedoucht, en is met een beetje mazzel zelfs mijn was weggevouwen. Dat mens verdient een medaille.”
“Ik krijg al een zenuwinzinking als ik ernaar kijk, al die werkende moeders die dag na dag een race tegen de klok voeren. Ik blijf lekker thuis, dat vind ik al druk genoeg. Ik doe alles met de kinderen: regelen dat ze op tijd opstaan, ontbijten en op school belanden, plus zorgen voor een gezonde maaltijd op tafel, naar sporttrainingen rijden, huiswerk overhoren en iedereen op een beetje normale tijd in bed krijgen. Ik vraag me af of mijn man wel weet waar de school eigenlijk is, en hoe hun vriendjes heten. Prima hoor: ieder zijn afdeling. Ik kom toch ook niet op bezoek op zíjn werk?”
“Ik breng, hij haalt, dat was de afspraak. Zo kan ik aan het eind van de middag doorwerken, terwijl mijn man onze zonen van vijf en zeven ophaalt bij de oppasmoeder. Dat hoeft maar drie dagen per week, maar als hij het één dag redt, vind ik het al bijzonder. Terwijl ik door de file ploeter, wacht ik standaard op zijn telefoontje: ‘Sorry schat, gekkenhuis hier, kun jij de jongens even halen?’ Waarop ik met het zweet op mijn lip en gierende banden om één voor half zeven bij de oppas parkeer en er maar weer een tosti in schuif. Ik dank de Heer voor vitaminepillen. En relatietherapie.”
“Ik ben gewoon gestopt met koken op de drie dagen dat ik werk. Op de overige dagen kook ik dubbel en parkeer de helft in de vriezer; óók de lunchboterhammen voor school. Wie het eerst thuis is, ontdooit de boel. Mijn man en ik houden al bellend een soort race naar huis, en laten het afhangen van de uitkomst wie onze dochter ophaalt bij de opvang. Terwijl hij de vaat wegwerkt, leg ik haar in bed. De enige spits die wij echt kennen, is die op de snelweg.”
Lees ook Na het lezen van deze tips hoef je ’s ochtends nooit meer te haasten >
“Tussen zes en acht ben ik gesloten. Met militaire discipline. Geen telefoon of app, geen social media. Ik doe de deur niet open en check geen mail. Pure focus op mijn kinderen – zo raak ik niet geïrriteerd en liggen ze het snelst in bed. In de oneven weken is mijn ex aan de beurt en eet ik om elf uur ’s avonds noedelsoep voor de buis, als ik daar zin in heb. Ultiem genot en de beste manier om het de andere weken vol te houden.”
“Ik ben getrouwd met een thuisblijfpapa. De jackpot, echt. Het enige wat ik ’s ochtends doe, is mijn tienjarige dochter kussen voordat ik naar mijn werk vertrek, en ’s avonds schuif ik aan bij een gedekte tafel. Ik kruip wel elke avond even bij mijn dochter in bed om bij te kletsen. Dat zijn onze momenten samen. En nee, natuurlijk voel ik me daar niet schuldig over: haar vader gaat elke zaterdag en zondag golfen. Een beetje karig qua relatietijd is het wel, maar zo raken we in elk geval nooit op elkaar uitgekeken.”
“Als de elektronische agenda’s van mijn vriend, de kinderen én mij niet automatisch zouden synchroniseren, zou ik voor acht uur ’s ochtends het spoor al bijster zijn. De een heeft gym, de ander een uitje met de klas, de derde moet direct na school naar hockeytraining. Op hun achtste krijgen ze hier allemaal een mobiele telefoon, en vanaf groep vijf fietsen ze alleen naar school, vijfhonderd meter verderop. Lunchtrommels vullen ze zelf. Mijn vriend zorgt twee dagen per week dat ze op tijd eten en schoon naar bed gaan, ik doe de andere drie en in het weekend doen we het samen. Alles gaat op rolletjes, mits de boel niet hopeloos in het honderd loopt omdat mijn werk toch uitloopt, of het schema van de kinderen onverwacht wijzigt.”
“Ik doe niet aan een ochtend- en avondspits. Sinds ik gescheiden ben, regelen de ochtenden en avonden met kinderen zich vanzelf. Ik werk vanuit huis en douche pas als iedereen de deur uit is. We wonen tegenover school, dus ze lopen er al sinds groep drie zelf naartoe. Na schooltijd ben ik thuis, en ik kook terwijl ze met vriendjes spelen. Terwijl ik afruim, trekken ze hun pyjama’s aan. En nee, ik check niet of ze hun tanden wel gepoetst hebben; dan doen ze het de volgende ochtend maar een keertje extra.”
“Mijn kinderen eten tussen de middag warm op het kinderdagverblijf, dat redt mijn leven. Ik haal ze op vanuit mijn werk, geef ze een boterham, zet ze in bad en leg ze na een verhaaltje in bed. Als ik beneden kom, heeft mijn man het eten klaar. Onze relatie vaart er wel bij.”
“Als ik ’s avonds geen kleding, gymtassen en tennisspullen klaarleg, weet ik zeker dat ik mijn kinderen de volgende dag aantref in een clownsoutft waarin ze voor het gemak ook maar gegymd én getennist hebben. Maar goed, omdat ik alle spullen klaarleg en mijn man ’s ochtends alles doet, kan ik in alle vroegte naar mijn werk vertrekken. Tegen drie uur ’s middags ben ik weer thuis en dan heb ik volop tijd om te koken. Zo hebben we nog nooit een oppas hoeven regelen.”
“Ik regel het halen en brengen, mijn vriendin het eten. Met drie kinderen tussen de zes en tien jaar moet dat wel. Ik zit regelmatig met een bak pasta op mijn schoot in de auto, op weg naar de hockeytraining van de oudste, pianoles van de middelste en turnclub van de jongste. De kinderen hebben dan al gegeten met hun moeder; mijn maaltijd werk ik achter het stuur naar binnen. Met maagzuurremmers in het dashboardkastje.”
“Als ik kook, is er altijd wel een kind in tranen of boos. Honger, vermoeidheid – er kunnen duizend redenen zijn. Daarom knoop ik de baby in een draagdoek op mijn buik met zijn gezicht naar voren, parkeer mijn dochter op het aanrecht met een beker en een lepel, terwijl mijn oudste zoon er op een krukje naast staat. Totaal inefficiënt qua kooksnelheid, maar met het oog op stressreductie wel zo handig.”
“Ik kom om vijf uur uit mijn werk, maar haal de kinderen pas om zeven uur van de buitenschoolse opvang. Daar doen ze ook aan sport, dus om voetbal en ballet hoef ik me niet druk te maken. Gouden uren zijn het. Glas wijn, muziekje, op mijn gemak koken, tegen de tijd dat de kinderen thuiskomen staat alles klaar. Na het eten neemt mijn man het bedritueel voor zijn rekening terwijl ik de schooltassen vul voor de volgende dag. Hebben we de rest van de avond alle tijd voor Netflix of een vrijpartij.” Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan. Met een abonnement op Kek Mama geniet je van mooie voordelen: *Goedkoper dan in de winkel *Lees elke maand als eerst Kek Mama *Gratis verzonden Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
