De dag dat mijn vader met me brak: ‘Iedereen op Facebook kon meelezen’

Jorinde Benner

29 juni, 2022 - 06:37

Leestijd: 7 minuten

Jessica (31), moeder van Bart (5) en Daniël (3) en samen met Marcel (35):

“‘We weten nu wel hoe goed het met je gaat, Jessica. Normale mensen stoppen hun tijd niet in opscheppen op social media, maar in de mensen die ze liefhebben.’ Vol ongeloof staarde ik naar de reactie van mijn vader op mijn post op Facebook; een vrolijk familiekiekje van een dagje Efteling. Niets bijzonders, gewoon een plaatje dat veel moeders zouden plaatsen. Moe van de intensieve dag en emotioneel door de nare reactie van mijn vader, reageerde ik impulsief: ‘En die lieve mensen reageren doorgaans dan persoonlijk, en niet op een openbaar platform.’ Er ontstond een conversatie waarin mijn vader me ‘egocentrisch’ en ‘hysterisch’ noemde, dat was ik volgens hem ‘altijd al geweest’. Ik appte hem om te vragen of we dit alsjeblieft onder vier ogen konden uitpraten. Hij reageerde via Facebook: ‘En dan opeens wél privé willen spreken met je vader.’ Daarop blokkeerde hij me, tot op de dag van vandaag.

Twee handen op één buik

Mijn vader en ik waren twee handen op één buik. Als enig kind was dat soms een beetje zielig voor mijn moeder, al is mijn band met haar ook sterk. Ik had een heerlijke jeugd waarin alles kon. Elk weekend bleven vriendinnetjes slapen, we reisden de hele wereld over. Een warm nest, al zag ik in mijn puberteit ook wel hoe er scheuren ontstonden in het huwelijk van mijn ouders.

“Ik had een heerlijke jeugd waarin alles kon”

Mijn moeder werkte hard als kostwinner en was vaak van huis. Mijn vader kluste bij achter de bar van het buurtcafé en nam het grootste deel van de zorg voor mij voor zijn rekening. Toen ik zelfstandiger werd, zat hij alleen. Ik hoorde ze steeds vaker schreeuwen, ’s avonds in bed. Hoe mijn vader vond dat mijn moeder zich alleen druk maakte om haar eigen leven, en hoe mijn moeder vond dat hij gewoon eens een ‘echte baan’ moest zoeken. Ze waren simpelweg uit elkaar gegroeid. Toen ze op mijn zestiende scheidden, wilde ik het liefst bij mijn vader wonen, maar dat kon hij financieel niet dragen. We zouden elke week iets leuks doen samen, beloofde hij. Het kwam er precies twee keer van. Mijn vader gedijde slecht als single en zat binnen een mum van tijd op datingsites. Daar trof hij twee maanden na de scheiding Wilma, een weduwe zonder kinderen aan de andere kant van het land. Mijn vader trok diezelfde maand nog bij haar in.

Lees ook: ‘De dag dat ik mijn man vertelde dat ik wilde scheiden’ >

Afstand

Vanaf dat moment veranderde onze band compleet. Wilma zat helemaal niet te wachten op een stiefdochter. Ze noemde me verwend en beweerde dat ik een wig dreef tussen hen. Onzin natuurlijk. Ik gunde hem geluk, maar vond het alleen lastig dat hij plotseling op twee uur treinen afstand woonde en ik hem opeens hooguit om het weekend zag. En dat was als ik naar hem toekwam, want hij zette geen stap in mijn richting. Ik begon me steeds minder welkom te voelen. Eén keer presteerde Wilma het me na een uur de deur te wijzen omdat ze vond dat ik haar buitensloot in het gesprek met mijn vader. Daarop mailde ik haar met het voorstel of wij samen een dag zouden gaan winkelen. Misschien zou dat onze band verbeteren, hoopte ik. Ze weigerde.

“Toen ik volgens afspraak bij hem aanbelde, deed niemand open”

Toen ik een paar weken later met een logeerrugzak volgens afspraak bij ze aanbelde, deed niemand open. Een sleutel had ik niet en mijn vader nam zijn telefoon niet op. Net toen ik wilde weggaan, zag ik beweging achter de ruit van de voordeur. Ik belde nog een keer aan, maar het bleef stil. Met een knoop in mijn maag keerde ik huiswaarts, twee uur treinen terug.

Bondgenoten

De afwijzingen van mijn vader maakten dat ik me steeds meer half wees ging voelen. ‘Misschien heeft hij gewoon tijd nodig’, troostte mijn moeder. Nu hij een nieuwe vriendin had was de dynamiek nu eenmaal veranderd en dat hij niet meer dagelijks met mij was, betekende voor hem ook onthechten. Maar ik hoorde niets meer van hem, wat ik ook probeerde. Soms kreeg ik een kort appje terug, als ik vroeg hoe het met hem ging. ‘Prima.’ ‘Alles in orde.’ Nooit een wedervraag. Tijdens mijn opleiding, twee jaar later, vond ik een fijn huis voor mezelf en bouwde een nieuw sociaal leven op in mijn studentenstad. Met dat nieuwe leven vervaagde het gemis van mijn vader. De band met mijn moeder was juist verstevigd. Door het gedrag van mijn vader vonden we een bondgenoot in elkaar – niet dat ze ooit kwaad over hem sprak. Een enkele keer ging ik toch nog bij hem langs. Maar dan was ik degene die het gesprek gaande hield, hij toonde geen enkele interesse. Na een uur voelde ik me dan zo ongemakkelijk dat ik maar weer vertrok.

Warm gezin

Marcel kwam ik tegen tijdens carnaval. Ik was 23 en inmiddels fulltime aan het werk. Wat begon met een flirt boven een fluitje bier bleek al snel grote liefde, en binnen een jaar trok hij bij me in. Hij kwam uit een warm gezin en zijn ouders ontvingen me met open armen. In dat warme bad voelde ik plotseling weer hoe erg ik mijn vader miste. Ik wilde dat hij Marcel ontmoette, dat alles weer normaal zou zijn.

“Ik wilde dat hij Marcel ontmoette, dat alles weer normaal zou zijn”

Met pijn en moeite stemden Wilma en hij toe in een etentje op onze kosten. Marcel deed ongelooflijk zijn best. Toonde interesse, stelde vragen. Na afloop kreeg ik een appje van mijn vader: ‘Leuk dat jullie het zo breed laten hangen, samen. Was lekker.’ Ik wist niet hoe ik het moest opvatten, maar besloot het maar even te laten voor wat het was – bang voor opnieuw discussies.

Openbare oorlogsverklaring

Toen ik op mijn 26e zwanger raakte – een verrassing – reageerde mijn vader lauwtjes. ‘Nou, dan is je geluk compleet. Van harte.’ Marcel en ik trouwden op een maandagochtend. Zonder feest, zonder gasten, puur omdat het praktisch was. We vertelden het de meeste mensen niet eens. Een vriendin postte een felicitatie op mijn Facebook, waarop mijn vader ontplofte. Hoe durfde ik hem te weigeren op mijn bruiloft?

“Eén keer kwam hij op visite, toen Bart negen maanden was”

Dat was zijn eerste openbare oorlogsverklaring. Wat ik ook probeerde te sussen, te repareren, uit te leggen; ik drong niet tot hem door. Mensen uit mijn omgeving reageerden bezorgd. Ging alles wel goed met mijn vader? Het pijnlijkste: ik had geen idee. Broers en zussen had hij niet, niemand die ooit bij hem polste. Eén keer kwam hij op visite, toen Bart negen maanden was. Hij had geen cadeautje voor zijn kleinzoon, en na een kop koffie waren Wilma en hij weer vertrokken. Onze tweede zoon Daniël hebben ze nooit gezien.

Update

Ik ben niet erg actief op social media, ik plaats alleen soms foto’s van mijn gezin en kinderen, met name zodat mijn vader ze toch een beetje ziet opgroeien. Vaak kreeg ik een like, soms kwam er toch weer een tirade. Tot die ene dag in de Efteling dus, nu een jaar geleden. Via een vriendin van mijn moeder, die nog wel met hem op Facebook zit, hoor ik het soms als hij een update heeft geplaatst. Hij is verhuisd, weet ik daardoor. Maar zijn adres heb ik niet. Ik heb me erbij neergelegd, dit is blijkbaar wat hij wil. Begrijpen zal ik het nooit. Ik hul me in de liefde van mijn eigen gezin, met twee fijne oma’s en een opa aan Marcels kant. Wie mijn kinderen niet kennen, kunnen ze gelukkig ook niet missen.” Dit artikel staat in Kek Mama 06-2022.   Met een abonnement op Kek Mama geniet je van mooie voordelen: *Goedkoper dan in de winkel *Lees elke maand als eerst Kek Mama *Gratis verzonden Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.