Beeld: Getty Images
Na de geboorte van je kind moet die wolk knalroze zijn. Althans, als je de clichés en Insta-accounts mag geloven. In werkelijkheid komt die wolk in zowat elke kleur en gelukkig is dat steeds minder een taboe.
Floor (37): “Ik heb een heerlijke kraamtijd gehad, ik kan niet anders zeggen. De kraamhulp die we hadden, was fantastisch. Anna ging iedere dag als een wervelwind door ons huis, het heeft er nog nooit zo schoon en opgeruimd uitgezien als in die week. En dan verzorgde ze daarnaast onze kleine Bobbi ook nog eens alsof het haar geen enkele moeite kostte. Ik hoefde alleen maar zo nu en dan een beetje van de zijlijn te assisteren en verder zat ik als een prinses op de bank met mijn baby in mijn armen.
De dag dat Anna vertrok, heb ik gejankt als een klein kind. ‘Ik kan niet zonder Anna, kunnen we haar niet houden’, snikte ik tegen de borst van mijn man Michael. Kraamtranen, dachten we. Maar het bleek een eerste teken van een pittige periode, waarin ik mezelf opnieuw heb moeten uitvinden.
Michael en ik hebben altijd een heerlijk vrij leven gehad. Reizen, uitgaan, hapje eten hier, festivalletje met vrienden daar; we namen het er goed van. Onze kinderwens bleven we uitstellen, tot mijn biologische klok net iets harder begon te tikken dan mijn fear of missing out aan me trok.
Ik was amper gestopt met de pil of ik was al zwanger. Daar kreeg ik toch wel even de vlekken van in mijn nek. ‘Nu al?!’ riep ik in paniek, toen ik de positieve test in handen had. Ik was wel blij, maar ook bang. Wilde ik dit echt wel? En hoe leuk zou het leven worden als we door een baby zoveel meer aan huis gebonden zouden zijn?
Die vraagstukken bleven door mijn hoofd spoken. Pas toen ik Bobbi voor het eerst zag, was dat gevoel even weg. Voor haar had ik álles over. Ook al zou ik nooit meer een restaurant van binnen zien.
De roze wolk hield aan tot Anna vertrok. Ik heb de eerste dagen na haar vertrek een beetje als een kip zonder kop rondgelopen. Ik wist gewoon niet wat ik moest doen. Ik weet nog dat we met Bobbi in de kinderwagen boodschappen gingen doen. ‘Dit is het dus’, dacht ik toen we bij de Hema neerploften voor een saucijzenbroodje en wat te drinken. ‘Dit is nu mijn leven.’
“‘Dit is het dus’, dacht ik toen we bij de Hema neerploften”
Het was zomer toen Bobbi geboren werd; mijn hele tijdlijn stond vol met vrienden die het ene feest na het andere afliepen. Ergens had ik gedacht dat ik zo’n moeder zou zijn die haar kind overal mee naartoe zou nemen. Maar nu moest ik er niet aan denken mijn baby bloot te stellen aan al die herrie. We vroegen daarom maar wat vrienden bij ons thuis te eten. Dat was gezellig, maar anders.
Ik merkte dat ik alleen maar bezig was met Bobbi’s voedingen en dat onze gesprekken ineens voornamelijk over kinderen gingen. ‘Tot in de kleine uurtjes’ verruilden we voor de schappelijke eindtijd van half elf. Ik baalde van mijn eigen ontevredenheid. ‘Je kunt niet alles hebben’, zei mijn moeder afkeurend, toen ik bij haar wat mopperde.
Bobbi is nu een jaar. De grijze wolk begint langzaam roze te kleuren. Ik moest gewoon wennen. Het was ook geen gitzwarte wolk, maar er hing voortdurend een bepaalde ontevredenheid – en daarover dan weer schaamte – over mijn prille babygeluk heen. Ik denk weleens dat ik door een soort rouwperiode heen moest; afscheid nemen van het leven dat we hadden. En nu Bobbi iets groter is, zie ik weer steeds meer mogelijkheden.
“Er hing een ontevredenheid – en daarover dan weer schaamte – over mijn prille babygeluk heen”
Zo hebben Michael en ik al twee toffe reizen op de planning staan; een stedentrip samen als Bobbi bij mijn moeder logeert en we gaan dit najaar met ons kind naar Italië. Het zal anders zijn, maar wel mét haar. Met terugwerkende kracht vind ik het niet meer dan normaal dat ik niet direct in de Happy Mother Modus zat. Mag je even je weg zien te vinden in je nieuwe, nogal intensieve en compleet andere rol?”
In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
