‘Vanaf nu ga ik afvallen anders aanpakken, maar eerst nog een wijntje’

Francien van der Valk

3 juni, 2020 - 10:01

Leestijd: 6 minuten

Ik ben nooit dun geweest. Ook niet dik. Hooguit een beetje stevig. Nee, mollig, dat klinkt gezelliger. Ik zit structureel net iets boven mijn BMI. Op sommige momenten kan me dat geen moer schelen. Vooral op etentjes, borrels, verjaardagen en andere sociale gelegenheden. Alleen als ik in de zomer weer in die verrekte bikini moet, voel ik me toch niet helemaal gelukkig.
 

Overtollige kilo’s

Ik ben ze weleens kwijt geweest, die overtollige kilo’s. Toen ben ik fanatiek aan het sonjabakkeren gegaan en viel ik vijftien kilo af in tien weken. Slank en sexy trok ik backpackend door Turkije. De kilo’s die ik kwijt was geraakt droeg ik op mijn rug in de vorm van slaapgerei, voedsel en kleding. Best zwaar. kan ik je zeggen. Dat had ik dus al die tijd 24/7 meegesjouwd. Na die vakantie bleef ik keurig op gewicht.

Het ging weer mis rond de zwangerschap van dochter één. Voor het eerst in onze zevenjarige relatie haalden we friet bij de snackbar. Gewoon omdat ik er zin in had. Dat was me werkelijk nooit eerder overkomen. Ook hield ik ineens van oliebollen. Kwamen we langs een oliebollenkraam, dan moest onmiddellijk mijn onbedwingbare oliebollenbehoefte worden bevredigd. Ook als die oliebollenkraam op de ongezellige parkeerplaats van de lokale bouwmarkt stond. En dat terwijl ik er op oudjaarsavond gewoonlijk één, hooguit twee voor de beleefdheid wegwerkte. Om mezelf er vervolgens aan te herinneren dat ik ze eigenlijk helemaal niet lekker vond.
 

Schommelend gewicht

Toen ik borstvoeding gaf smolten de zwangerschapskilo’s maar mondjesmaat weg. Tegen de tijd dat ik een piepklein beetje richting streefgewicht ging, besloten we voor kind twee te gaan. Net als de eerste kwam dit kind niet helemaal vanzelf. Tijdens een van onze ziekenhuisbezoekjes werd mijn gewicht genoteerd. De verpleegkundige zei terloops: “Jij bent sowieso iemand die schommelt met haar gewicht, nietwaar?” Pardón? Ja, ik was afgevallen, zwanger geworden, aangekomen, weer een beetje afgevallen, nog niet helemaal happy, maar goed. Hoe kwam ze erbij mij dit naar mijn hoofd te slingeren? Ik perste er een geforceerde glimlach uit: “Ja, ach, nou ja, een beetje…” Van binnen kookte ik. Het raakte me. Het was confronterend. Ze had gelijk. Ze had gloeiende gloeiende gelijk. Heel irritant.

De zwangerschap van dochter twee verliep net zo als de vorige ronde. Friet en oliebollen behoorden tot mijn schijf van vijf(entwintig, de kilo’s bleven komen. O wat was ik blij met de baby. Maar nu het kind op het punt staat twee jaar te worden, kan ik me niet langer verschuilen achter zwangerschapskilo’s. Er moet iets gebeuren. En ik wil het. Ik probeer het. Ik doe m’n best. Echt waar. Ik ben alleen een ongelofelijke slappeling. En dat helpt niet.
 

Fit moms

Sinds een paar maanden ga ik redelijk trouw naar bootcamp. Van tevoren heb ik er totaal geen zin in, maar na een pittige training voel ik me beter dan ooit. Het idee is dat ik daarnaast nog één, twee keer in de week hardloop, en uiteindelijk moeiteloos tien kilometer rennend kan afleggen. Man, ik ben al lang blij als ik piepend en kreunend eens in de twee weken een rondje van vijf kilometer maak. Om vervolgens op de drempel van mijn huis hijgend ter aarde te storten. Kruipend naar een brok chocola als beloning. Je bent een junk of niet. Ik heb zelfs een app­groepje: fit moms. Hahaha! Tijdens het hardlopen vertellen we elkaar hoe goed we bezig zijn om vervolgens puffend van vermoeidheid af te spreken een glas wijn te drinken.

Een oud­klasgenoot van me baarde vier kinderen met een soortgelijk figuur als het mijne. Vroeger zaten we samen aan de bitterballen, tegenwoordig post ze op Instagram allerlei hypergezonde, powerfoodachtige gerechtjes met ­300 calorieën die ze eet als ze net een @LovelyWorkout heeft gedaan. Haar buik is platter dan een aankleedkussen (en haar kind van twee is ook al zindelijk). Bloedirritant en een van de redenen waarom ik niet langer op Instagram zit.
 

Lees ook
‘Jij bent dik.’ Ik lachte en zei vrolijk: ‘Dat klopt! Mooi hè?’ >
 

Snaaien

Ik heb geprobeerd een tijdje niks calorierijks in huis te halen. Dat wordt niet gewaardeerd door mijn medebewoners. Daarom koop ik toch weer chips. En als m’n man aan het snaaien is, kan ik het niet laten mee te eten. Dat hij er geen grammetje van aankomt en ik wel, vergeet ik op dat moment altijd. Ik haal ook weleens wat lekkers voor de kinderen. Maar wie zegt dat Smarties niet voor volwassenen zijn? Alles wat de meiden lekker vinden, schuift deze moeder net zo makkelijk naar binnen. Maar dan keer twee, want die kinderporties zijn zo klein

Als ik dan op maandagmorgen op de weegschaal moet staan van mezelf, kan ik wel janken. Ik sla dan ook weleens een weekje over. Of twee. Of drie. Bij voorkeur sta ik op de weegschaal als ik net naar de kapper ben geweest, m’n benen heb geschoren en geheel naakt ben. Tussen m’n wimpers door gluur ik snel naar het getal dat de weegschaal aangeeft (hij zal wel stuk zijn) om vervolgens een witte boterham met die verdraaid lekkere chocopasta naar binnen te werken met een flinke cappuccino à driemiljoen calorieën. Je moet de dag tenslotte goed beginnen.
 

Goddelijk lichaam

Mijn man die van me houdt zoals ik ben, maar ook niet onder stoelen of banken steekt dat er wat hem betreft wel wat af mag, zei onlangs toen hij in bed stapte: “Kom hier met je pornolijf.” Ik heb hard gelachen en we vreeën de sterren van de hemel. Want een pornolijf, dat heb ik. Onder die heerlijk zachte laag waarin mijn kinderen zo graag wegkruipen, zit een goddelijk lichaam. Het viert alleen 24/7 carnaval, verkleed als Bolle Bertha. Vanaf nu ga ik het anders aanpakken. Ik heb een nieuw boek over afvallen. Het ziet er echt haalbaar uit. Het ligt boven op de stapel te lezen boeken. Maar eerst mag Bertha nog een wijntje.
 

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!