Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke dinsdag vertelt een lezeres daarom over haar dilemma.
Georgina (41) ligt in scheiding en heeft twee dochters: Jette (9) en Mies (5).
“‘Het gaat niet lekker met Jette’, zei de juf voorzichtig via de telefoon. ‘Ze trekt zich terug in de klas en wil nergens over praten. Ik weet wat speelt bij jullie thuis, heb je weleens overwogen een vertrouwenspersoon in te schakelen voor jullie dochters?’
De scheiding van mijn ex-man verliep tot die tijd best gladjes. Zoals we tijdens ons huwelijk al nooit ruzieden, deden we dat ook nu niet. We waren het eens over de zorgverdeling (om het weekend zouden de kinderen een lang weekend naar hun vader gaan), wie in het huis zou blijven wonen (hij), en in hoeverre we aanspraak zouden maken op elkaars pensioenen en andere financiële zaken (niet). So far, so good. Ook de kinderen namen het nieuws over de scheiding wonderwel op. Feitelijk betekende het voor hen alleen een verhuizing. Mijn ex was tijdens ons huwelijk al zelden thuis, dat ze hem nu twee keer per maand vier dagen voor zichzelf hadden was zelfs meer dan ze gewend waren. En dan zagen ze hem ook nog eens in hun vertrouwde omgeving: het huis waarin ze geboren waren. Maar blijkbaar greep de scheiding Jette toch meer aan dan ze liet merken.
Lees ook – ‘De dag dat ik mijn man vertelde dat ik wilde scheiden’ >
Na het belletje van de juf probeerde ik het gesprek met haar aan te gaan. Over wat ze voelde, en of ze ergens bang voor was. Ik legde uit dat papa en mama elkaar wel lief vinden, maar niet meer verliefd zijn, en dat dat niets te maken had met hoeveel we van hén hielden. Dat ik altijd blij zou blijven dat papa hun papa was omdat hij de beste vader was. Dat we ze nooit zouden verlaten en dat allebei de huizen onvoorwaardelijk hun thuis zouden zijn. Ze hoorde het allemaal rustig aan, zei ‘Weet ik toch?’, gaf me een kus en ging buitenspelen. Sindsdien dring ik steeds minder tot haar door. Ook met haar vader praat ze niet over de scheiding. Psychologische hulp is niet te krijgen met de huidige wachtlijsten in de jeugdzorg, en schoolmaatschappelijk werk voelt onveilig omdat ik ons privéleven en school graag gescheiden houd. Mijn zus, die close is met onze kinderen, heeft aangeboden een luisterend oor te bieden, maar ook zij is natuurlijk niet helemaal onafhankelijk. Waar vind ik een veilige, neutrale vertrouwenspersoon voor onze dochter?” Meer afleveringen van het dilemma? Elke dinsdag komt er een nieuw verhaal op KekMama.nl. Lees hier de eerdere dilemma’s.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
