Beeld: Getty Images
Ontspannen doet het zeker en gezellig is het ook, een wijntje op z’n tijd. Maar als je er op een dag achter komt dat je je alleen staande kunt houden met behulp van de fles, is er iets goed mis. Dat gebeurde Nova, die zo de weg kwijt was dat ze zich liet opnemen in een afkickkliniek.
Nova (41), single, moeder van Luka (13), Lucy (11) en baby Kai (18 maanden).
“Heel lang was wijn het hulpmiddel om mijn enorme verdriet om mijn stil geboren kindje te verdoven. Veertien jaar geleden had ik een perfecte zwangerschap, met perfecte echo’s. Tot ik de baby op een dag niet meer voelde bewegen in mijn buik. In het ziekenhuis constateerden artsen dat onze zoon met acht maanden was gestikt door een bloedprop in de navelstreng. Later bleek dat ik lijd aan een bloedstollingsafwijking en bloedverdunners had moeten slikken om dit soort drama’s te voorkomen, maar dat wist ik toen nog niet.
Het verdriet om mijn overleden baby was enorm, maar ik ging gewoon door. Ik werkte in de zorg en vond dat ik alles moest aankunnen. Alcohol hielp daarbij. Met een wit wijntje kon ik de dag verwerken. Binnen de kortste keren was het gebruik mateloos en ging er dagelijks een fles doorheen. Zelfs toen ik niet lang erna weer zwanger raakte, dronk ik nog door. Ik was dolblij met deze nieuwe zwangerschap, maar had nauwelijks gerouwd om de vorige. De twee kinderen zaten zelfs zo dicht op elkaar dat ik bij Luka moest worden ingeleid, anders zou ze op de geboorte/sterfdag van haar broer ter wereld komen.
Ondertussen bleef ik doordrinken. Zelfs toen ik weer zwanger raakte en nog een gezonde dochter kreeg. Mijn ouders zagen mijn gedrag met lede ogen aan: waarom stopte ik niet? ‘Doe het voor je kinderen’, smeekten ze. Maar een verslaving is zo venijnig. Het ene moment denk je heel rationeel en beloof je beterschap, het volgende heb je alweer een glas achterovergeslagen. Bovendien was mijn huwelijk bar slecht. Ik had niets aan mijn man. We communiceerden amper en ik hield thuis de boel draaiende. Overdag ging er trouwens geen druppel in. Ik verzorgde mijn zoon en dochter, ging naar mijn werk en deed het huishouden. Maar zodra ik kon, trok ik een fles wijn open en dronk die in een uur leeg. Pas dan kreeg ik dat euforische, verdovende, blije gevoel alsof ik de wereld aan kon. Alleen kwam er dan juist niets meer uit mijn handen en ging ik naar bed.
Tot mijn scheiding had mijn omgeving niets in de gaten, op mijn ouders en twee vrienden na. Op mijn werk was ik clean en drinken is veelal sociaal geaccepteerd.
Alcohol is net zo verslavend als drugs, maar je hoeft geen dealer thuis te laten komen met flessen. Als ik op visite ging, hoorde daar standaard een borrel bij en anders had ik wel een wijntje verdiend vanwege mijn ongelukkige huwelijk of drukke dag. Zo vergoelijkte ik mijn gedrag. Maar in 2018 scheidde ik van mijn ex en was het hek van de dam. Ik kon onbeperkt avonden doorhalen en al mijn grenzen vervaagden. Mijn moeder heeft toen een melding gedaan bij Jeugdzorg, uit bezorgdheid om mijn kinderen. Ik deed echt rare en gênante dingen waar ik nu megaveel spijt van heb.
Dronken achter het stuur kruipen, met mijn kinderen achterin. Ladderzat van de trap vallen, vlak voor de ogen van Luka en Lucy. Een aanrijding veroorzaken, precies voor het kantoor van Jeugdzorg. Dat was het absolute dieptepunt, want ik realiseerde me meteen dat ik op dat moment alles had verpest. Mijn kinderen werden bij me weggehaald door de kinderbescherming en naar mijn ouders gebracht. Vanaf toen hield niets me meer tegen me te bezatten. Wat had ik nog te verliezen? Ik was alles kwijt.
Lees ook
Linda was verslaafd aan pijnstillers: ‘Ik was een junk, zoiets verzin je toch niet?’ >
Gelukkig had ik ook nog heldere momenten waarop ik me realiseerde dat ik op deze manier geen veertig zou worden en dat ik voor de terugkeer van mijn kinderen wilde knokken. Ook had ik een fijn gesprek met mijn werkgever gehad, die me overal in wilde steunen. In een helder moment googelde ik naar een verslavingskliniek. Op maandag belde ik, met een flinke slok op, op woensdag had ik een intake en op vrijdag zat ik voor dertig dagen binnen.
In de kliniek kwam ik in een warm bad terecht. Ik hoefde niks uit te leggen, niemand oordeelt, de sfeer is saamhorig. Ongeacht de soort verslaving zit je allemaal in hetzelfde schuitje. Het was totaal niet de bedoeling en bovendien verboden, maar ik werd er verliefd op Rob, een ‘fellow’. Hij zat daar om af te kicken van speed. Binnen hielden we ons netjes aan de gedragsregels, maar eenmaal ontslagen uit de kliniek kregen we een relatie.
Door een scheurend condoom en dwars door de morning-afterpil die ik de volgende dag had gehaald heen, raakte ik zwanger. Totaal niet gepland, op een verkeerd moment, maar zo welkom. Het grappige is dat Kai voor verbinding heeft gezorgd. Ik durfde Jeugdzorg en mijn ouders en kinderen bijna niet te vertellen over de zwangerschap. Maar iedereen was na de eerste schrik door het dolle. Luka noemt hem liefkozend ‘our happy little accident’.
Helaas heeft Kais vader niet van hem mogen genieten. Toen ik twintig weken zwanger was, heeft hij een terugval gehad en is overleden aan zijn gebruik. Heel triest. En ook een zorg: Kai is het product van twee ouders die verslavingsgevoelig zijn, wat zit er in zijn DNA? Toch probeer ik hem uit alle macht zo goed mogelijk op te voeden, waarin veel aandacht zal zijn voor de gevaren van alcohol en drugs. Dit doe ik samen met zijn broer en zus die sinds december weer bij mij wonen, omdat mijn leven zo goed op orde is.
We hebben allemaal therapie om de afgelopen jaren te verwerken, maar we komen er wel. Het moeilijke is dat je altijd verslaafd blijft. Je bent nooit ‘genezen’, je kíest ervoor niet meer te gebruiken. Elke dag opnieuw. Soms mis ik mijn wijntje, maar ik wil het nooit meer terug. Kai, Luka en Lucy zijn mijn grootste drijfveer om clean te blijven. Mijn vriendin zei laatst heel treffend: ‘Jouw verslaving begon en eindigde met een baby.’”
Dit artikel staat in Kek Mama 11-2021. Alle namen van de geïnterviewden zijn gefingeerd, de redactie kent hun echte namen.
Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
