Voetbalanalist Anouk Hoogendijk: ‘Ik blijk zachter dan ik dacht’

Kim Hopmans

28 maart, 2023 - 11:48

Leestijd: 9 minuten

“Ik pak tóch even de draagdoek”, zegt Anouk terwijl ze, net als we gaan zitten, ineens weer opspringt. Vanuit een andere kamer in hun nieuwe Utrechtse huis horen we een ietwat ontevreden huiltje: de elf weken oude Jip is het niet eens met het beoogde slaapplan, hij wil er gewoon bij zijn. De eerste tien weken na de bevalling waren best heftig, vertelt Anouk terwijl ze in een soepele beweging Jip in de zak hangt – haar behendigheid verraadt enige ervaring. “Hij had last van krampen en pijntjes. Zodra je hem weglegde, begon het huilen. En omdat mijn andere zoontje ook aandacht wilde, rende ik continu heen en weer: even Jip troosten, dan weer snel met Sonny spelen. Hoe doen mensen dat met twee kinderen, dacht ik, en dan ook nog koken én eten? Sinds de komst van Jip eet een van ons tweeën standaard staand, schuddend met de draagzak.”

Korte nachten

Anouk en haar vriend Pieter waren voorbereid op korte nachten, maar het vele huilen van Jip, soms uren achtereen, zagen ze niet aankomen. “We wisten uit verhalen wel dat zoiets kan gebeuren, maar onbewust verwacht je blijkbaar toch dat je een ‘makkelijk’ kind krijgt. En dat heb je duidelijk niet zelf in de hand.” De nachten waren oké, omdat een van de twee af en toe op de logeerkamer sliep om bij te tanken, vertelt ze. Maar overdag was het andere koek, zeker toen Pieter na twee weken verlof weer aan de slag ging. “Op de dagen dat Sonny naar de kinderopvang was en Jip de hele dag op me kon liggen ging het prima, maar als ik ze allebei tegelijk thuis had vond ik dat behoorlijk aanpoten. Sonny is twee en wil actie.

“Ook al doe ik m’n uiterste best, ik heb constant het gevoel dat ik iemand tekortdoe”

Bovendien vond hij het moeilijk dat hij niet op mijn schoot mocht, omdat Jip daar al lag. Dat begreep ik wel; Sonny ‘kende’ ik al langer, terwijl ik van Jip niet begreep waaróm hij huilde of wat hij wilde. Dan gaf ik toe aan Sonny, maar voelde ik me aan het eind van de dag weer schuldig tegenover Jip. Kortom: ook al doe ik mijn uiterste best, ik heb constant het gevoel dat ik iemand tekortdoe. Dat vind ik mentaal best zwaar.”

Van een naar twee

Anouk vindt de overgang van een naar twee kinderen dan ook groter dan verwacht. “De eerste fase voelde… als overleven”, zegt ze twijfelend. “Dat geef ik niet graag toe, omdat we ons uiteraard gezegend voelen met een gezond kind, maar pittig was het wel. Gelukkig zijn Pieter en ik een goed team, we zeiden constant tegen elkaar: we moeten hier even doorheen, daarna wordt het alleen maar makkelijker. En dat werd het inderdaad sinds we een osteopaat bezochten. Gister hadden we zelfs een doorbraak: voor het eerst sliep Jip tijdens het eten en zaten we sámen aan tafel zonder draagzak om. Het genieten gaat nu echt beginnen.”

Topsporter

Inmiddels zijn Anouks eerste werkprojecten weer opgestart en had Jip vandaag zijn eerste wendag op de crèche; langzaamaan komt er meer lucht in het geheel. Tijdens het wennen leefde Anouk zich uit in de sportschool onder begeleiding van een personal trainer. “Ik heb zin om me echt weer fit te voelen. De afgelopen drie jaar was ik bijna continu zwanger, met ook nog twee miskramen tussen Sonny en Jip door. Van die tweede miskraam moest ik echt bevallen, ik lag zelfs langer in het ziekenhuis dan nu met Jip, ik moest flink herstellen.” Hoewel Anouk altijd al een beetje huiverig was om zwanger te worden, niet wetend wat het zou doen met haar lijf, kwam het toch als een onaangename verrassing dat het zo’n aanslag zou zijn. “De eerste zwangerschap was ik erg bezig met fit blijven, niet te veel aankomen. Een pittige bevalling en twee miskramen verder had ik bij Jip nog maar één doel: een gezond kind ter wereld te brengen. Ik was ook trots op mezelf dat ik het sporten en de focus op mijn lijf kon loslaten. Maar inmiddels snak ik weer naar een gezond en sterk lichaam.”

“Mensen denken dat een fit lijf mij komt aanwaaien… mooi niet”

Anouk kon dan ook niet wachten om met een personal trainer aan de slag te gaan, maar wordt hierin enigszins gehinderd door een bekkenverzakking en… überhaupt tijd om te gaan. “Dat vind ik wel frustrerend, want ik wil echt even knallen. Als ik train, ben ik gelukkiger en heb ik meer energie. Het is een bepaald gevoel dat ik lang niet meer heb gehad. Maar ik realiseer me ook dat mijn lichaam nu van verder moet komen dan na Sonny. Ik zíe het ook: mijn lijf is anders dan ik gewend ben, slapper vooral. Ik zou me nu niet comfortabel voelen in bikini, zeker niet met de verwachtingen van de buitenwereld erbij; mensen zien mij vaak nog steeds als ‘die topsporter’– terwijl ik al vijf jaar geleden ben gestopt. Ze denken bijvoorbeeld dat ik als sportvrouw per definitie fit ben, dat het me komt aanwaaien, maar dat is dus echt niet zo.”

Lees ook – Momshaming: ‘Waar komt toch die behoefte vandaan om lekker negatief te zijn over een ander?’ >

Herstellen

Overigens legt Anouk zo’n mening van anderen nu een stuk makkelijker naast zich neer, vertelt ze. “Mijn gezin is het allerbelangrijkste, al het andere kan ik beter loslaten. Ik accepteer dus ook dat ik niet meer zo fit ben… tot op zekere hoogte. Ik hoef geen strak bikinilijf, maar ik wil wel probleemloos kunnen voetballen, achter mijn kinderen aanrennen en van de glijbaan kunnen zonder bekkenpijn. Dat is het nieuwe doel.”

“We dachten dat het bij Sonny zou blijven, dat het lukte met Jip is echt een cadeau”

Een derde keer ‘scoren’ staat dan ook niet op de planning. “Nee, het is goed zo. Toen ik Sonny kreeg, dacht ik: een kind krijgen is het mooiste wat er is, ik wil dit nog véél vaker meemaken. Maar Pieter zei gelijk dat hij twee kinderen ook wel genoeg zou vinden, haha. Vervolgens ging het een paar keer mis en verzoenden ons met de gedachte dat het misschien bij Sonny zou blijven. Dat het alsnog lukte met Jip is daarom echt een cadeau. Ik voel aan alles dat een volgende zwangerschap niet goed zou zijn voor mijn gezondheid. Misschien als ik tien jaar jonger was geweest, maar nu? Nee, mijn lichaam is echt op. Vanaf nu wordt het lekker genieten en weer opbouwen.”

Moeilijke eter

En opvoeden natuurlijk, ook bepaald geen makkelijke tak van sport. Tot nu toe verbaast Anouk zich vooral over haar eigen mildheid en geduld. “Als ik er ’s nachts vier keer uit moet, lukt me dat: voor de kinderen heb ik altijd energie. Ik had trouwens wel verwacht dat ik iets strenger zou zijn, met duidelijke regels en grenzen – misschien vanuit mijn ervaring als voetbalster met strakke regels en schema’s. Maar in de praktijk blijk ik heel zacht. Pieter en ik zitten meestal op één lijn in opvoedkwesties, maar niet altijd.

“Ik had verwacht dat ik strenger zou zijn, als voetbalster die strakke regels gewend is”

Zo is Sonny een slechte eter; een pannenkoek, aardappels, pizza, knakworst en hooguit een beetje rauwkost, meer gaat er niet in. En dat terwijl we vanuit de opvang horen dat hij daar soms doodleuk hapjes chili con carne proeft! Maar als Sonny iets in zijn hoofd heeft, dan krijg je dat er niet uit. Wat dat betreft is hij echt een topsporter. Dus vertikt hij aan tafel een hap te nemen, dan kun je hoog of laag springen, hij blijft gerust nog een uur zitten zonder zijn mond open te doen. Als Sonny zo moeilijk doet aan tafel, treedt Pieter streng en soms boos op: hij vindt dat Sonny met ons moet mee-eten en eet hij niet? Simpel, zonder eten naar bed. Ik ga liever het gesprek aan, probeer Sonny een beetje af te leiden, of bied nog andere opties aan. Het kwartje valt heus wel een keer. Hoewel… de laatste tijd maken we maar weinig stappen op dit vlak, dus grote kans dat we binnenkort overstappen op Pieters beleid. Ik moet misschien ook wel iets harder worden hierin.”

Ongedwongen sfeer

Zelf komt Anouk ook uit een warm, betrokken nest. Haar ouders, allebei leerkrachten, zorgden voor een harmonieuze, ongedwongen sfeer. Iets wat ze graag zou kopiëren in haar eigen huishouden. “Het allerbelangrijkste in de opvoeding is, voor mij, dat mijn kinderen zich thuis veilig en vrij voelen. Dat ze zichzelf kunnen zijn en zich nooit hoeven schamen. Wil Sonny roze kleren aan of mijn nagels lakken? Geen probleem, lekker doen.

“Soms denk ik: het is maar goed dat niemand ons ziet”

Ook moedigen we Sonny aan als hij een leuk plan heeft bedacht. We lopen ’s avonds dan ook regelmatig in een optocht door de kamer; ik krijg een gitaar van Sonny, Pieter een tamboerijn en hup, daar gaan we. Zo’n moment waarop je denkt: het is maar goed dat niemand ons ziet, haha. Maar ja, voor je kind doe je alles natuurlijk. En stiekem hebben we dan ook de grootste lol. Door Sonny voel ik me af en toe ook weer even kind, heerlijk vind ik dat.” Het hele artikel staat in Kek Mama 04-2023, verkrijgbaar in de winkel vanaf 28 maart. Met een abonnement op Kek Mama geniet je van mooie voordelen: *Goedkoper dan in de winkel *Lees elke maand als eerst Kek Mama *Gratis verzonden Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.