Beeld: Canva
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Daniel: “Toen mijn zoon Rayan geboren werd, voelde het alsof ik de loterij had gewonnen. Selma en ik waren pas drie jaar samen, maar de stap naar het ouderschap leek voor ons als koppel bijna vanzelf te gaan. We genoten van het nieuwe ritme, leerden elkaar op een dieper niveau kennen en vonden een soort flow waar ik trots op was. We hadden natuurlijk onze uitdagingen, maar we voelden ons een team. Nu, vier jaar later, is alles anders. En dat begon op het moment dat onze dochter Nora werd geboren.
De eerste weken met een baby zijn intens, dat wist ik inmiddels. Maar dit keer voelde het extra zwaar. Niet alleen door de gebroken nachten en de zorg voor een pasgeboren baby, maar vooral door Selma. Ze trok zich terug. Niet letterlijk, ze was er — maar toch ook niet. Ze keek vaak urenlang op haar telefoon terwijl Nora op haar borst lag. Ze liet me alles regelen: het huishouden, Rayan, boodschappen, administratie. Als ik er iets van zei, kwam er geen gesprek, maar een muur van boosheid.
De sfeer thuis werd steeds slechter. Selma was snel boos, kon van het ene op het andere moment ineens omslaan. Ik begon mijn woorden te wegen, koos mijn momenten zorgvuldig. Seks was er al maanden niet meer — iets waar ik begrip voor had na de bevalling, maar het ging verder dan dat. We leefden naast elkaar. Zij in haar bubbel, ik in de realiteit van een gezin draaiende houden. Wat me het meest raakte, was dat er geen ruimte meer was voor mij. Als ik moe was of ergens mee zat, had zij daar geen oren naar. Alles draaide om haar. En ik was er alleen nog om alles op te vangen.
Ik heb meerdere keren voorgesteld om hulp te zoeken. Of het nou ging om praktische ondersteuning of professionele hulp, ik bleef het voorzichtig aankaarten. Maar telkens kreeg ik te horen dat ik haar niet begreep of dat ik haar als ‘gek’ verklaarde. Dus hield ik op en zei ik niets meer. Steeds vaker. Ik begon mijn avonden uit te rekken op kantoor. Liet de hond extra lang uit. Alles om maar niet in die gespannen sfeer thuis te zijn.
Er was geen knallende ruzie. Geen schreeuwpartij of groot drama. Het was gewoon een avond. Selma ging een keer uit met een vriendin en kwam pas bij het ochtendgloren thuis. Wat er die nacht precies is gebeurd, weet ik niet. En eerlijk gezegd hoef ik het ook niet te weten. Maar ergens in mij klikte er iets. Het laatste beetje hoop dat ik nog had, verdween. Ik besefte: zo wil ik niet verder. Dit is niet meer goed.
We wonen nu nog samen, vooral voor de kinderen. Selma is begonnen met therapie en dat vind ik echt goed. Voor haarzelf en ook voor Rayan en Nora. Maar tussen ons is er niks meer. Geen liefde, geen verbinding. Ik ben er voor de kinderen. Zij verdienen stabiliteit en liefde. Maar voor Selma… mijn tank is leeg. Ik kan niet meer geven. Het is pijnlijk om toe te geven dat iets wat ooit mooi begon, nu niet meer werkt. Maar soms is afstand nemen juist beter voor iedereen. Ook dat is liefde. Daarom heb ik ervoor gekozen om te scheiden en Selma te verlaten. Ik zal er altijd voor mijn kinderen zijn, maar ik ben Selma eerlijk gezegd nu wel zat.”
Maya moest bijna aan de beademing toen de oppas haar een tikkie van €800 stuurde. Lees het hele verhaal hier.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.Daniel: “Toen mijn zoon Rayan geboren werd, voelde het alsof ik de loterij had […]
Drie zussen, tegelijkertijd zwanger, hoe groot is die kans? Niet groot, maar het overkwam Melinde en haar zussen toch. ‘Ultiem geluk.’
Nog één mep en ik vertrek, dacht Yvonne (39) steeds. Toen vier jaar later – vele klappen en vernederingen verder – haar man Ivar ook een tik gaf aan dochter Milou (nu 5), had ze eindelijk de moed hem te verlaten.
