Elsa: ‘Ik schrok me kapot toen ik via de babyfoon zag wat de oppas deed’
De oppas in de gaten houden via de babyfoon, je kunt het eigenlijk niet maken. Toch deed Elsa het, en daar is ze achteraf gezien heel dankbaar voor.
Als moeder ben je vaak de hele dag aan het rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan, om maar alles op tijd gedaan te krijgen. Ho stop, neem eens diep adem en lees hier waarom je soms best ergens te laat mag komen.
‘Op een ochtend knielde mijn zoon op de grond om onze hond te aaien, net toen ik hem er voor de zoveelste keer eraan herinnerde dat het tijd was om te gaan. Ik wilde nog een paar boodschappen doen voordat ik hem op school zou afzetten en ik had haast – zoals iedere ochtend. Je kent het wel: je bent in gevecht met de klok, probeert alles in de beschikbare tijd te proppen en aan kop te blijven in die verdomde rat race,’ zo schrijft blogger Katie Bingham-Smith in een zéér herkenbare post op Scary Mommy. Mijn interesse was meteen gewekt, u begrijpt. Want als er iemand als een Speedy Gonzales door de dag dendert, dan ben ik het wel.
Katie schrijft hoe ze die ochtend naar haar zoontje en de hond kijkt. Haar kind is zich totaal niet bewust van de tijd, haar drukke schema en de duizenden dingen op haar to do-list.
‘Hij snapte het belang niet van boodschappen doen vóór schooltijd. En dat deed me iets realiseren: die huishoudelijke taken zijn lang niet zo belangrijk als een paar minuten doorbrengen met je 12-jarige hond die er misschien niet meer is over een paar maanden. Mijn zoon had al zijn aandacht op haar gericht, en dat was iets wat ik de laatste tijd niet meer gedaan had, in mijn haast om altijd alles maar ‘af’ te krijgen. Ik stopte waar ik mee bezig was en ging naast mijn zoon op de grond zitten. Vanbinnen ging een alarm af dat riep: ‘Doe eens rustig’, en ik luisterde daarnaar. We zaten op de vloer en aaiden onze lieve, oude hond.’
‘Wat gaan we ons later herinneren? Het feit dat we altijd gestrest rondrende om alles gedaan te krijgen? Of de momenten dat ons kinderen op de rem trapten en ons iets wilden doen dat hen blij maakten?’, vervolgt de schrijfster. Rake woorden. Want hoe vaak moet ik niet diep zuchten en tot tien tellen als mijn peuterdochter onderweg naar een afspraak per se een kevertje van dichtbij wil volgen, of een bloem wil plukken? Nu. Even. Niet! Maar waarom eigenlijk? Tenzij het echt van levensbelang is, wat maakt het nou uit als ik een paar minuten achterloop op mijn dichtgetimmerde schema? Stof tot nadenken, dat zeker.
Lees ook
Na het lezen van deze tips hoef je ’s ochtends nooit meer te haasten >
Overigens deed Katie die dag geen boodschappen en kwam ze zelfs een paar minuten te laat op school met haar zoon. En guess what: de wereld verging niet. ‘Ik wil niet dat mijn kinderen er een gewoonte van maken om overal te laat te komen, maar ik wil ook niet dat ze denken dat het niet oké is om in het moment te leven, te relaxen en te focussen op wat later in het leven waardevol is. Ik heb ze daarin niet het goede voorbeeld gegeven.’
Sinds die ochtend zijn er wat dingen veranderd in Katie’s huishouden. Ze maakt meer tijd vrij voor spontane, onverwachte momenten zonder zich druk te maken over de tijd. En sindsdien ziet ze een grote verandering bij zichzelf en de kinderen. ‘Meer knuffels, meer waardering, meer tijd om te denken en genieten van hoe gelukkig we eigenlijk zijn. En als we hierdoor soms ergens te laat komen, so be it.’ Een boodschap die ik in mijn oren zal knopen. Om te beginnen ga ik een paar lesjes mindfulness volgen. Niet bij een meditatiecentrum, maar gewoon gratis en voor niets bij mijn peuter.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >