De zoon van Kek Mama’s Malu eet al maanden met de pot mee, maar toch krijgt hij nog elke avond een flinke fles opvolgmelk – iets wat niet iedereen kan begrijpen.
Volgens het consultatiebureau heeft Mack (vijftien maanden) al lang geen avondfles meer nodig. Hij drinkt de hele dag genoeg water, weet hoe hij uit een beker moet drinken, slaapt goed door en eet als een bootwerker. Zijn zuigbehoefte? Ook die schijnt na het eerste jaar al veel minder te worden.
“Kap er toch mee”, krijg ik geregeld te horen van mensen die niet begrijpen dat wij ons kind nog ’volproppen’ met (opvolg)zuigelingenvoeding. Ze zijn bang dat hij overdag snel vol zit en hierdoor te weinig noodzakelijke bouwstoffen binnenkrijgt. Geen vreemde gedachte natuurlijk, maar toch moet ik er nog niet aan denken om met de fles te stoppen.
Lees ook
5 fabels over flesvoeding >
In de eerste plaats groeit Mack hartstikke goed. En daarbij: het hoort het nu eenmaal bij zijn avondritueel. Allereerst een slaapliedje om rustig te worden, daarna in bad, insmeren met lekkere olie en hup, flesje erin. Hierdoor weet hij precies wanneer het bedtijd is en ligt-ie in no time te snurken.
Maar dat is het niet alleen, want ook ík word rustig van dat intieme voedingsmoment.
Na een drukke dag vind ik niets fijner dan op bed liggen met zijn warme lichaampje tegen mij aan. Ik luister naar zijn adem, ruik aan zijn natte haren en terwijl hij over m’n arm kriebelt, voelt het weer even als een paar maanden geleden, toen ik nog uren met mijn baby kon knuffelen.
De tijd gaat veel te snel. Ik knipper één keer met mijn ogen en Mack kruipt het hele huis rond, wil alleen nog maar staan en ligt hooguit nog een minuut of drie op mijn borst – waarna hij wordt afgeleid door de afstandsbediening, een knisperend snoeppapiertje of iets dat hij veel interessanter vindt dan relaxen bij zijn moeder. Dat momentje samen in het grote bed koester ik daarom zo lang mogelijk. En dat hij hierdoor een halve boterham minder eet overdag, ach, dat neem ik dan maar voor lief.
Meer persoonlijke verhalen van moeders lezen? Neem nu een abonnement op Kek Mama en profiteer van fijne aanbiedingen >
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.