Geen Duploblokjes in je pasta of kipnuggets op de grond: Kek Mama’s Malu ging voor het eerst alleen uit eten en vond het heerlijk.
Drie jaar geleden, zaterdagavond, 18:00 uur. We (toen nog kindloos) zitten bij onze lievelings-Vietnamees als een gast van een jaar of 30 in z’n eentje aanschuift aan de tafel naast ons. “Zeg, zou hij hier alléén komen eten of wacht hij op iemand?”, fluister ik gebiologeerd terwijl de beste man vraagt om de kaart. Vriend heeft – logisch – geen idee, maar als er na twintig minuten nog steeds niemand bij ‘m zit, kunnen we wel stellen: hij blijft inderdaad alleen.
“Wat zielig!”, oordeel ik. “Hij heeft vast niemand om mee uit eten te gaan. Zal ik vragen of hij zijn tafeltje tegen dat van ons aanschuift? Gewoon even een praatje maken? Vragen waar hij vandaan komt? Wat hem hier brengt?”
Vriend: “Schat, misschien vindt hij het wel hartstikke fijn zo. En nu stoppen met staren…”
Lees ook
19x de leukste kindvriendelijke restaurants in Nederland >
Ik heb nog lang aan die ‘eenzame’ man in het restaurant gedacht. Hysterisch als ik kan zijn schetste ik in m’n hoofd complete doemscenario’s. Over dat hij zijn partner onlangs was verloren en nu met intense hartpijn ‘hun’ Vietnamese soep noodgedwongen alleen naar binnen werkte. Ik vond het vreselijk.
Tot ik moeder werd. En ik voor de zoveelste keer in een restaurant frietjes van de grond zat te schrapen en het tafelservies uit Macks handen moest trekken. Hoe gezellig het ook kan zijn, nu draaide uit eten gaan niet meer om lekker bijkletsen, maar om je kind zo zoet mogelijk z’n bord laten leegeten. Dat moeders maaltijd hierdoor koud wordt (en je soms hooguit drie zinnen met je tafelgenoot spreekt), ziet niemand.
‘Eten zonder onderbroken te worden; wat moet dat af en toe heerlijk zijn’, dacht ik tussen het dreumesgeweld door.
Ik nam de proef op de som: een paar dagen later liep ik in m’n Remi richting de brasserie op de hoek van de straat. Ik zocht een plek in een afgelegen hoekje, bestelde een ordinair portie friet met een hamburger en keek naar buiten. Ineens had ik oog voor de mensen om me heen, het uitzicht en het eten. Ik had alleen ‘mezelf’ en wauw, wat was dat genieten.
Ik voelde de ogen in mijn rug branden en hoorde iemand achter me fluisteren: “Zeg, zou zij hier alléén komen eten, of wacht ze nog op iemand.” Maar dat gesmoes interesseerde me geen ruk. Laat mij maar mooi met rust – morgen schraap ik met alle liefde weer frietjes van de grond.
Malu Pesulima is webredacteur bij Kek Mama en woont samen met Romano. Zoon Mack is inmiddels negentien maanden oud.
Meer persoonlijke verhalen lezen? Volg Kek Mama op Facebook >
Een nieuw jaar, een nieuw bedrag voor de kinderbijslag. Dat is fijn om te weten, want elke euro helpt als je kinderen sneller groeien dan je portemonnee kan bijhouden. Dit zijn de bedragen voor 2025.
Of je kind nu een echte fijnproever of een kieskeurige eter is, het menu van je kleintje kan een enorme zoektocht zijn. Wat eet een dreumes op een dag? En hoeveel eet een peuter nou écht? Wij geven je een realistisch kijkje in de keuken van andere ouders. Deze week het menu van Ties.Vajèn is […]
Oppaskosten besparen door grootouders in te schakelen, dat doen toch zo veel mensen? Klinkt ideaal, vond ook Anne-Marije. Ze had van tevoren niet kunnen bedenken dat het zo’n wig tussen haar en haar schoonouders zou drijven.
De geboorte van je kind missen: het klinkt als een nachtmerrie die geen enkele vader ooit wil meemaken. Toch overkwam het deze drie mannen. “We zijn inmiddels zes jaar verder, maar ik ben nog steeds niet vergeven.”
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat hulp gebruiken. Elke week vertelt een moeder over haar dilemma.
Gentle parenting: je hebt er ongetwijfeld weleens van gehoord. Het is een opvoedstrategie die aan populariteit wint, maar gentle parenting wordt vaak ook verkeerd begrepen. Elizabeth zet haar ervaringen uiteen.
