Eerste kerstdiner op school: ‘Een halfuur later belde zijn juf’
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Cadeautjesstress, voedselallergieën en verplichte praatjes met andere ouders: moeder Rachel Garlinghouse is helemaal klaar met verjaardagspartijtjes. Dus als haar kinderen een uitnodiging krijgen, gaat die direct de prullenbak in.
‘Ik was zo’n moeder die van elke verjaardag van haar kinderen één groot feest maakte’, schrijft Rachel op haar blog. ‘Elk jaar een thema, een prachtig versierd feest en alles was perfect op elkaar afgestemd. Dus ik waardeer de tijd, het geld en de creativiteit die ouders besteden aan de feestjes van hun kinderen. Maar als er weer een uitnodiging in de bus valt, gaan mijn kinderen daar negen van de tien keer niet naartoe. Waarom niet? Omdat ik verjaardagsfeestjes tegenwoordig echt bagger vind.’
Lees ook: Deze partijtjes liepen uit op een drama: ‘Na een half uur zat ik al op de Eerste Hulp’ >
Rachel noemt een aantal redenen waarom ze radicaal van gedachten is veranderd. ‘Ten eerste moet je met andere ouders verplicht een praatje maken, terwijl je de meesten niet goed kent. Ondertussen klampt de jarige zich vast aan zijn beste vriend en krijgen de andere kinderen weinig aandacht. Feestjes zijn gewoon één sociale nachtmerrie, voor iedereen.’ En dan heeft ze het nog niet eens over het openen van de cadeautjes. ‘Want dat duurt eeuwen’, zucht ze, ‘en de jarige zegt geen één keer dankjewel. En wat dacht je van alle voedselallergieën waar rekening mee gehouden moet worden?’
Rachel zegt dat ze haar weekenden liever besteed aan quality time met het gezin. ‘We doen dingen die we écht willen doen. Bij mooi weer gaan we zwemmen, mijn oudere dochters spelen muziek en we doen leuke dingen in huis. De kinderen gaan nog sporadisch naar verjaardagsfeestjes, alleen van hun écht goede vriendjes en als onze andere kinderen ook van de partij mogen zijn. Ik ben dan ook heus niet de beroerdste om te helpen.’ Voor wie haar verhaal herkenbaar is, heeft Rachel één boodschap: ‘Ik voel me niet verplicht om op elk feestje op te draven, en jij moet dat ook niet zijn. Het maakt niet uit wat je redenen zijn, maar voel je niet schuldig als je je kind niet naar een partijtje brengt.’