Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke dinsdag vertelt een lezeres daarom over haar dilemma.
Sharida (34) woont samen met Lars (36) en is moeder van de stilgeboren Malou, Thirze (6) en Yentl (4).
“Het is negen jaar geleden. Nog voordat stilgeboren kinderen onder de 24 weken geregistreerd mochten worden in het persoonsregister. Onze dochter Malou werd geboren met 22 weken. Ze kreeg geen grafje, bestaat niet voor de wet. Maar voor mijn vriend en mij leeft ze nog elke dag. Er is geen ochtend dat ik wakker word zonder haar in gedachte, en in het medaillon om mijn nek, draag ik haar foto. Toch heb ik onze dochters Thirze en Yentl nooit verteld over hun overleden zus. Het lijkt me nog te ongrijpbaar voor ze. Malou had nooit een kamertje in huis, en de foto’s die we van haar hebben zijn zo expliciet, dat ik mijn kinderen er nog niet aan durf bloot te stellen.
Lees ook
‘Mijn zoon overleed vlak voor zijn eerste verjaardag’ >
Maar hoe ouder de kinderen worden, hoe meer het voelt alsof ik lieg over hun afkomst. Alsof ik iets heel essentieels achterhoud van ons gezin, hun basis. Dus wil ik ze vertellen over hoe mama vroeger al eens een baby in haar buik had, maar dat ze is doodgegaan. Veel te heftig, vindt Lars. Volgens hem moet je kinderen daar op deze leeftijd nog helemaal niet mee belasten. Als ze de dood van hun zus nog niet volledig kunnen duiden, roepen we misschien wel een pijn op die gebaseerd is op onbegrip, in plaats van realisme.
Ik denk niet dat we ze schaden door nog even niet te vertellen over Malou. Het is niet dat ze daardoor nu iets missen. Maar ik wil dat ons héle gezin er mag zijn, en daar hoort Malou bij. Achteraf wens ik dat we onze kinderen vanaf hun geboorte hadden opgevoed met de wetenschap over Malou. Dan was ze een gegeven geweest, een natuurlijk onderdeel van ons leven. Maar dat is achteraf kijken. Wat is nu het juiste moment of de juiste leeftijd om onze kinderen te vertellen over hun overleden zus, en hoe doen we dat dan?”
Meer afleveringen van het dilemma? Elke dinsdag komt er een nieuw verhaal op KekMama.nl. Lees hier de eerdere dilemma’s.
1 April is voor kinderen een feestdag op zich. Geintjes bedenken, mensen foppen en dan gierend van het lachen kijken of iemand erin trapt. Maar dit jaar liep het bij Keesje thuis nét even anders dan gepland. Of nou ja, misschien juist precies zoals gepland: een Tikkie voor iedereen!
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Merel had nooit gedacht zó’n moeder te worden en vond thuisblijfmoeder eigenlijk een beetje een vies woord. En haar baan was toch ook best leuk? Maar toen ze weer ging werken na haar verlof, wist ze ineens helemaal niet meer wat er nou zo leuk aan was geweest.
Soms gebeuren dingen zo snel dat je niet weet wat je overkomt, en heb je achteraf spijt dat je het niet anders aangepakt hebt. Zo ook Gwen, die met haar zoon een nare aanvaring had met de jeugdarts.
Ouders door het hele land zitten met een onverwacht probleem: de vrolijke Smiles-stickers van Jumbo, bedoeld om herplakbaar te zijn, zitten muurvast op de ramen. Waar kinderen enthousiast aan het plakken sloegen, zitten ouders nu gefrustreerd te schrobben. Jumbo reageert.
Ouders in heel Nederland zitten met een plakkerig probleem: de vrolijke Smiles-stickers van Jumbo, die zouden moeten kunnen herplakken, zitten vast op de ramen. Kek Mama to the rescue!
