Beeld: Isaac Taylor via Pexels
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Marit.
Hoeveelste kindje: 1e
Welke termijn: 41 weken en 2 dagen
Duur van de bevalling: Voortraject een week, keizersnede 45 minuten
Waar: Ziekenhuis
Heb je je voorbereid op de bevalling? En zo ja, hoe?
“Toen ik vijf maanden zwanger was, kochten we een woning in een ander dorp. Dus halverwege de zwangerschap ben ik geswitcht van verloskundige. De zwangerschapsgym deed ik in ons nieuwe dorp. We verhuisden drie weken voor mijn uitgerekende datum. Niet ideaal, maar het huis was niet eerder beschikbaar. Het bed werd meteen op klossen gezet en de babykamer was binnen een dag na de verhuizing af. En een week voor de uitgerekende datum was het hele huis ingericht en opgeruimd, dus ik kon rustig gaan zitten wachten. Een geboorteplan was er niet, ik had niet de illusie dat ik kon voorspellen hoe mijn bevalling zou gaan. In het ziekenhuis, dat stond vanwege mijn pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging) wel vast, verder niet. Go with the flow, had ik met de verloskundige afgesproken. Maar goed ook, want deze bizarre bevalling had niemand kunnen voorspellen.”
Hoe verliep de bevalling?
“Ik kreeg pre-eclampsie en met 40 weken werd ik opgenomen met een onderdruk (!) van 115. Er werd een ballonnetje geplaatst om de bevalling op gang te helpen. Twee dagen later, geen ontsluiting. Pillen, crèmepjes, alles werd uit de kast getrokken, maar verder dan een vingertopje ontsluiting kwam het niet. En elke controle deed meer pijn. Ik betwijfelde of ik er überhaupt nog wel een kind uit zou kunnen krijgen.
Na lang wikken en wegen, zijn we uiteindelijk, na een week in het ziekenhuis gelegen te hebben, toch overgestapt op een keizersnede. De keizersnede op zich ging vrij vlot, al was het heel eng erop te vertrouwen dat ik écht geen pijn ging voelen. Het geduw en getrek aan mijn buik voelde ik wel. En het scheuren van de huid hoorde ik ook goed. Gek dat je op zo’n moment niet echt door hebt dat het om je eigen buik gaat. Misschien maar goed ook.
Onze zoon werd gezond geboren, maar mijn herstel ging heel langzaam. Borstvoeding lukte niet. De kraamhulp was meer bezig met papa het naar de zin maken dan mij en mijn zoontje helpen. Mijn man had volgens haar een trauma opgelopen door dit alles, maar naar mij keek ze nauwelijks om.
Door een bloedprop kreeg ik na een week een ontsteking in mijn nierbekken. Vier weken later was ik terug op de spoedeisende hulp, omdat ik complexe diverticulitis had (dan is de ontsteking van je dikke darm door de darmwand heen gegaan).”
Hoe heb je de bevalling ervaren?
“Het was heel bizar om een week lang opgesloten te zitten in het ziekenhuis, ik mocht zelfs niet even naar buiten. Mijn man heeft uiteindelijk na een dag of vijf voor elkaar gekregen dat we ’s avonds een blokje rond het ziekenhuis mochten (ik in een rolstoel). Het wachten was heel heftig, je hoopt toch ergens dat het alsnog vanzelf op gang komt. De hele dag draaide om wachten op de controles van de gynaecoloog. Die steeds maar zei: ‘Nee, nog geen voortgang.’ Super frustrerend! Ondertussen beviel de ene na de andere mama uit mijn gymgroepje, ik voelde me wel een beetje het sulletje van de groep.”
Wat was de eerste gedachte die je had toen je kindje was geboren?
“Dat weet ik niet meer. Ik was vooral blij dat we een gezond kindje hadden. Hij mocht niet erg lang bij me liggen, dat was jammer (hij ging al naar de uitslaapkamer voor huid op huid contact met papa terwijl ik nog dichtgenaaid moest worden). Sowieso vond ik dat hij veel te weinig bij me was, ik kon door de wond niet op m’n zij draaien en kon dus ook slecht bij het ‘bakje’ waar hij in lag. De afstand was misschien maar 30 cm, maar het voelde als kilometers.”
Hoe kijk je achteraf terug op je bevalling?
“Het is behoorlijk bizar, hoe het allemaal gelopen is. Ik wist één ding heel zeker: mocht ik nog een keer zwanger worden, dan ging ik het helemaal anders doen. Dat is gelukt. Ander ziekenhuis, andere aanpak, betere voorbereiding… Ik wist nu tenminste wat ik wilde. Een geplande keizersnede, in alle rust. Om acht uur ’s ochtends ‘checkte ik in’ bij het ziekenhuis, om half elf was onze dochter daar. En de eerste vier uur heeft ze op mijn borst doorgebracht. Zo kon het dus ook.”
Wat zou je andere vrouwen die gaan bevallen willen meegeven?
“Luister naar je eigen lijf, wat anderen ook zeggen. Jij kent jouw lijf het beste. Keep the end in mind, linksom of rechtsom gaat het erom dat je kind gezond ter wereld komt en jij de mogelijkheid krijgt daar goed van te herstellen. En wordt het een keizersnede? Laat iemand zo snel mogelijk een bedpapegaai en co-sleeper neerzetten thuis!”
De naam is op verzoek gefingeerd en bekend bij de redactie.
Benieuwd naar andere bevallingsverhalen? Hier lees je het verhaal van Heather en Elsemieke.
Bevallingsverhaal van Elsemieke: ‘Met gillende sirenes naar het ziekenhuis, achteraf best een vet verhaal’
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
