Eigen beeld
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Elsemieke (30).
Hoeveelste kindje: eerste kindje
Welk termijn: 40 weken precies
Duur van de bevalling: 6 uur
Waar: thuis
Ja, zeker! Ik heb allerlei boeken gelezen, podcasts geluisterd en positieve bevalverhalen opgezocht. Ik heb me vooral verdiept in het hele proces van de bevalling, met de hormonen die een rol spelen en hoe je deze het beste hun werk kunt laten doen. Ik vond dit heel prettig, om zoveel mogelijk van tevoren te weten. Samen met mijn vriend heb ik ook een bevalcursus gedaan. Ik had een bevalplan van drie kantjes, met alle mogelijke scenario’s uitgetypt.
In de nacht werd ik wakker van de eerste paar krampen, ongeveer elk uur een lichte kramp. Ik kon niet echt meer slapen, maar twijfelde of het geen oefenweeën waren, omdat het nog geen zeer deed. Ik besloot mijn vriend dan ook gewoon te laten slapen. Rond 4:00 uur werden het steeds duidelijkere golven, pijn die toenam, een piek bereikte en daarna weer afzwakte. Toen besefte ik: het is begonnen. Deze baby was een stuk punctueler dan zijn moeder. Ik ben altijd overal te laat en hij kwam precies met 40 weken. Om 5:00 uur ging de wekker van mijn vriend, maar ik vertelde hem dat hij maar beter niet naar zijn werk kon gaan, omdat de bevalling was begonnen. Een hele omschakeling voor hem. Omdat we dachten dat het nog wel lang zou duren, ging hij beneden werken en bleef ik tot 7:00 uur in bed.
Ik had eigenlijk geen honger, maar tijdens de bevalcursus had ik geleerd: een bevalling kan lang duren en daar moet je wel energie voor hebben, dus ik ging ontbijten. Om 11:00 uur kwamen de weeën elke 3 minuten en waren sommige echt wel pijnlijk. Mijn vriend belde de verloskundige. Yes, mijn favoriete verloskundige had dienst! Daar was ik blij om. Ze vertelde dat ze er over een uur kon zijn. We vulden het bevalbad dat al drie weken klaarstond in de logeerkamer (ook wel: rommelhok met bed). De verloskundige kwam langs en toucheerde me; slechts twee centimeter ontsluiting. Dat viel me tegen voor hoe pittig ik de weeën al vond.
Ik besloot te lunchen, ook al had ik nog steeds geen trek. Dat had ik beter niet kunnen doen, want even later belandde ik in een weeënstorm en kotste ik alles er weer uit. Mijn lichaam had duidelijk andere prioriteiten op dit moment. Ik zat op handen en knieën in het bevalbad, maar ik kon de weeën niet goed meer opvangen. Het ging aan een stuk door. Ik probeerde de ademhalingstechnieken toe te passen die we tijdens de bevallingscursus hadden geleerd, maar mijn vriend moest meedoen omdat ik het zelf niet meer kon bedenken.
De verloskundige liet ons weten dat ze om 15:30 uur weer zou komen, maar ze trof tegen die tijd iets heel anders aan dan ze had verwacht (hoorde ik achteraf). Ik zat in het bevalbad, maar kon er nauwelijks meer uit komen. De weeën gingen maar door, er was geen rustmoment en elke beweging die ik maakte, leek het erger te maken. Uiteindelijk kwam ik met hulp uit het bad en zei tegen mijn vriend dat als ik nu pas op vijf centimeter zou zitten, we toch naar het ziekenhuis moesten voor pijnbestrijding. Ik trok het niet meer. Hij realiseerde zich dat dit waarschijnlijk de ‘wanhoopsfase’ was en dat we er dus al bijna waren, zoals geleerd in de cursus.
Mijn ontsluiting: negen centimeter! Met hernieuwde kracht ging het hele ruggenprikverhaal meteen overboord, ik ging dit thuis rocken. Eigenlijk wilde ik in bad bevallen, maar gezien ik er eerder bijna niet meer uit kon komen, durfde ik niet terug. Ik zat op mijn handen en knieën op bed en de verloskundige vertelde dat ik rustig mocht meepersen als ik persdrang voelde. Rustig kon ik het niet noemen: mijn lichaam nam het volledig over en lanceerde die (4290 gram schoon aan de haak) baby er binnen negen minuten uit.
Om 16:49 uur werd ons zoontje geboren, thuis, op het logeerbed. Op alle foto’s die de kraamverzorgster, die inmiddels ook was gearriveerd, maakte tijdens de periode vlak na de bevalling lag ik er poedelnaakt, met een grijns van oor tot oor en een baby aan de borst, bij. Ik leefde in een roes en was superblij en trots.
De placenta kwam snel, maar mijn baarmoeder wilde niet meer samentrekken en verkleinen, waardoor ik bleef vloeien. Ik kreeg twee oxytocine prikjes, maar dit hielp niet. Achteraf kwam het waarschijnlijk doordat mijn blaas te vol zat, waardoor mijn baarmoeder er niet achter paste. De verloskundige noemde al enkele keren dat ze vond dat ik naar het ziekenhuis moest, omdat ze daar met een infuus het bloedverlies konden stoppen. Maar ik was eigenwijs. Ik voelde me kiplekker en snapte de stress niet. Ik dobberde lekker op mijn oxytocine high, on top of the world.
Hechten lukte ook niet, omdat ik veel bleef vloeien. Uiteindelijk spraken we af dat als ik over een liter bloedverlies ging, we naar het ziekenhuis zouden gaan. Dat gebeurde en de ambulance werd gebeld. Ik lag naakt op bed en ineens stonden er twee vreemde mannen naast me: de ambulancebroeders. Daarmee werd ik uit mijn fijne roesje getrokken, want dat vond ik heel onprettig. De nieuwe verloskundige (ze waren van dienst gewisseld) zag dat en hielp me snel met aankleden.
Achteraf best een vet verhaal: in een ambulance met gillende sirenes naar het ziekenhuis toe. Maar op het moment zelf vond ik het heel naar dat mijn baby niet met me mee mocht en ik hem dus ‘alleen’ (uiteraard niet alleen, hij kwam met de verloskundige en mijn vriend achter ons aan naar het ziekenhuis) moest laten. Onderweg zei ik tegen een van de ambulancebroeders dat we terug moesten, want ik had geen schoenen aan. Hij moest lachen en zei: ‘Jij gaat ook nergens heen lopen hoor, maak je geen zorgen.’ Een ander moment wat ik me goed herinner is dat toen ik op de brancard uit de ambulance gehaald werd, een windvlaag het witte laken op mijn gezicht waaide. Mijn eerste gedachte: oh nee, wat als mensen denken dat ik dood ben? Ik haalde snel het laken weg. Mijn tweede gedachte: oh nee, wat als ze nu zijn geschrokken omdat ze dachten dat ik dood was en toch ineens bewoog? Blijkbaar zijn dat de dingen waar je over nadenkt als je net bevallen bent en stijf staat van de hormonen.
Eenmaal in het ziekenhuis was het 18:30 uur. Daar kreeg ik een oxytocine-infuus en stopte het bloeden snel. Uiteindelijk ben ik 1,8 liter bloed verloren, waardoor ik nog een zak met “vocht” (niet-gespecificeerd vocht, ik heb er ook niet naar gevraagd) via een infuus kreeg. Na een kwartier kwamen mijn vriend en de verloskundige ook aan in het ziekenhuis en had ik mijn baby weer bij me. Gezien het al avond was, moesten we een nachtje blijven, zodat ik het vocht allemaal binnen kon krijgen. Met een katheter, mijn armen vol met snoeren en naalden en een baby naast mij in het bedje, deed ik die nacht werkelijk geen oog dicht. De dag erna mochten we gelukkig ‘s ochtends meteen naar huis.
Heftig! Maar tegelijkertijd ook geweldig. Een beetje magisch, zelfs. Dit is echt het meest badass wat ik ooit heb gedaan. Ik heb me nooit vrouwelijker en krachtiger gevoeld als tijdens mijn bevalling. I did that! Het vertrouwen in mijn lichaam wat ik voelde, dat heb ik nooit eerder ervaren. Ik ben trots op mezelf.
Ik weet dit eerlijk gezegd niet meer, het zal een combinatie van opluchting, trots en intens geluk zijn geweest. Ik was helemaal high van de hormonen dus het eerste uur na de bevalling is echt een roes voor mij.
Ik weet nog dat het enorm veel zeer deed en die weeënstorm echt zwaar was, maar tegelijkertijd kan ik me niet meer herinneren hoe het écht voelde. Ik ben nog steeds heel trots op deze prestatie (want dat is het, laten we eerlijk zijn) en ik denk er ook best vaak aan terug. Sowieso op de verjaardag van mijn zoontje.
Dat het allerbelangrijkste is dat je doet waar JIJ je goed bij voelt. Er is geen goed of fout. Volg je eigen gevoel. Ik wilde heel graag thuis bevallen, maar als je liever in het ziekenhuis bevalt omdat je je daar veiliger voelt, dan is dát het beste voor jou. Gun jezelf een fijne bevalervaring.
Marit kreeg wél een ruggenprik. Maar die verdoofde niet alleen haar, maar ook haar man. Je leest het verhaal hier.
Wil jij jouw bevalverhaal ook delen? Stuur een mailtje naar redactie@kekmama.nl.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Iedere moeder heeft geheimen. De een eet stiekem chocolade in de badkamer, de ander liegt over hoeveel schermtijd haar kinderen écht krijgen. Maar sommige geheimen gaan verder dan kleine leugentjes om bestwil. Kaya (36) heeft een bijbaan die niet aan het licht mag komen.
Actrice en zangeres Birgit Schuurman (47) is altijd al druk, druk, druk in haar hoofd geweest. Toch kwam de ADHD-diagnose pas toen ze 45 was. Ze is samen met Sander en moeder van Chico (16) en Jimi (3).
Vandaag start de nieuwe campagne van stichting Hartekind: ‘Elk kinderhart dat stopt, is er één te veel’. Wij spraken ambassadeur, comedian en moeder van een hartekindje Nienke Plas over de roerige start van haar dochter Harley en hoe het nu met haar gaat. “Ik besef elke dag hoeveel geluk we hebben gehad.”
Een slaapfeestje voor zevenjarige meiden: cupcakes versieren, nagels lakken en een film kijken met popcorn. Klinkt als een droom, toch? Tot blijkt dat de matching pyjama’s van het feestje meer weg hebben van lingeriesetjes…
Jitske’s dochter Ivy zit sinds dit jaar op de basisschool. Elke woensdagmiddag hoopt haar dochter met iemand te kunnen spelen maar dit lukt maar zelden. Moet ik me zorgen maken, vraagt Jitske zich af?
Een leerkracht vertelt iedere week aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: overblijfjuf Brenda (42) van groep 6.
