Beeld: Michelle van den Broek Fotografie
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Elsemieke (30).
Hoeveelste kindje: tweede
Welk termijn: 41+4
Duur van de bevalling: 4 uur
Waar: thuis
Minder dan bij de eerste, omdat ik veel ook nog wel wist. Ik heb meer positieve bevalverhalen geluisterd dan de eerste keer en enkele boeken of hoofdstukken opnieuw gelezen, maar de voorbereiding was minder intensief. Mijn vriend en ik hebben ook samen een opfrismiddag gedaan van de bevalcursus die we bij de eerste hebben gevolgd.
Het dúúrde en duurde, waarom kwam hij nou niet? Iedereen had mij verteld dat een tweede altijd eerder komt dan de eerste, en omdat ons eerste zoontje met 40 weken precies (dat bevallingsverhaal lees je hier) werd geboren, was ik vanaf ongeveer 38 weken al aan het aftellen. Iedereen die denkt dat een dag uit 24 uur bestaat, is nooit de 40 weken tijdens een zwangerschap gepasseerd. Dan duurt elke dag minstens 100 uur.
Uiteindelijk werd ik op de ochtend van de bevalling gestript, omdat ik graag thuis wilde bevallen en dus een inleiding met 42 weken wilde voorkomen. We gingen een stuk wandelen, want dat zou helpen met de bevalling op gang brengen. In de middag probeerde ik te slapen en luisterde ik meditaties. Niks voor mij, nooit eerder gedaan, maar nood breekt wet. En jawel: rond 14:00 uur voelde ik iets dat leek op een wee. Pas drie kwartier later weer eenzelfde soort kramp. Zou het? Ik wilde mezelf geen valse hoop geven, de verloskundige had gezegd dat strippen soms ook “loze” weeën oplevert. Mijn vriend was naar een verjaardag van vrienden met ons zoontje en ik appte hem dat het misschien wel was begonnen, maar dat ik het niet zeker wist.
Om 18:00 uur ging ik koken en tijdens het eten kwamen de weeën echt goed op gang. Yes, het ging echt doorzetten! Daar was ik blij om. Tijdens het eten kon ik eigenlijk al niet meer blijven zitten, zo intens was het al. Mijn vriend bracht de oudste naar bed en toen belandde ik in een weeënstorm, net als bij mijn eerste bevalling. Heftig! Ik zat op mijn knieën voor de bank braaf weeën te timen, die elkaar eigenlijk bijna meteen opvolgden, maar steeds nét geen minuut duurden. Voor mijn hoogzwangere, hormonale brein betekende dat: we mogen de verloskundige nog niet bellen.
Toen mijn vriend weer beneden kwam, twijfelde hij geen moment, we gingen zéker wel de verloskundige bellen! Een kwartier later was ze bij ons thuis en ze zag meteen: dit gaat hard. Om 20:30 uur had ik vijf centimeter ontsluiting. Ik ging onder de douche, dat warme water was fijn tegen de pijn. Mijn vriend moest zo hard tegendruk geven in mijn onderrug, dat hij op een gegeven moment zei: ‘Ik kan niet nog harder duwen, want dan duw ik je op de grond!’ Toch voelde het voor mij alsof hij haast niks deed. Ik heb op dat moment ook gezegd dat ik dit nooit meer ging doen – ook al wilde ik graag een derde. Die wens is inmiddels terug 😉
Tussendoor werd onze oudste zoon huilend wakker. Gezien de snelheid en de intensiteit van de bevalling, wilde mijn vriend eigenlijk niet bij mij weg, maar hij had geen keus. Hij belde daarna zijn moeder, die nog geen tien minuten verderop woont, om langs te komen. Van tevoren hadden we afgesproken dat zij Odin zou meenemen wanneer de bevalling op gang zou komen, maar dit wilden ik en mijn hormonen ab-so-luut niet meer. Ze moest naar ons komen en hem hier weer in bed zien te krijgen, maar ze mocht hem niet meenemen. Gelukkig deed ze dit zonder morren.
Om 21:10 uur had ik acht centimeter. Daarna wilde ik graag in het bevalbad, maar we deden eerst een poging tot katheteriseren, een van de voorwaarden om thuis te mogen bevallen na het ruime bloedverlies van mijn vorige bevalling. Dit lukte niet, het hoofdje zat al te diep. Ik ging het bevalbad in. Eenmaal in het water, kreeg ik al vrij snel persdrang. Ik voelde en voelde een bos met haar, dat weet ik nog heel goed. Even later was het hoofdje geboren, wat zowel mijn vriend als de verloskundige niet meteen door hadden. Het was donker in de kamer en ze konden niet goed in het bevalbad kijken. Na welgeteld vijf minuten persen, was hij er. Zo lang op zich laten wachten, en toen ineens zo veel haast om geboren te worden.
Ik was zo trots! Mijn wensen voor deze bevalling waren: in bad bevallen en de baby zelf aanpakken. Beide heb ik kunnen afvinken. Zelf mijn baby aanpakken, is een van de meest bijzondere dingen die ik ooit heb gedaan. Het voelde zo krachtig om dat te kunnen doen. Ik hield hem nog heel even onder water en pakte hem toen bij me. Hij slaakte een kreetje en was verder heel rustig en stil, alsof hij nog niet helemaal doorhad dat hij de wereld in gelanceerd was.
Na een paar minuten ging ik uit het bad, zoals afgesproken, want het bloedverlies was anders niet goed te meten. En laten we eerlijk wezen, dat water is echt niet meer zo fris na een bevalling. Eenmaal op bed arriveerde de tweede verloskundige die zou komen assisteren met het – voor hen – spannendste stukje: het bloedverlies na de bevalling. Zij was gebeld toen ik het bad in ging, meteen thuis vertrokken, en toch te laat voor de geboorte.
De placenta kwam zonder problemen en ik werd gecontroleerd, gehecht en weer gekatheteriseerd, wat dit keer wel lukte. De baby hapte meteen goed aan aan de borst, ook een tweede keer net zo bijzonder. Het bloedverlies bleef gelukkig net onder de grens, waardoor ik niet weer met de ambulance naar het ziekenhuis hoefde. Helemaal high van de hormonen was ik daar zelf eigenlijk helemaal niet mee bezig. Ik was alleen maar trots en zielsgelukkig. Maar het was natuurlijk fijn om thuis te mogen blijven.
‘Aww, kijk die kleine handjes’, schijn ik gezegd te hebben. Dat vonden de verloskundigen hilarisch, want zij hadden juist een weddenschap afgelegd hoe zwaar deze kanon van een baby wel niet zou zijn. Maar liefst 4445 gram schoon aan de haak. En toch geboren in vier uurtjes, met vijf minuten persen. Gekkigheid. Om 0:30 uur lagen we in bed met onze kersverse zoon in de cosleeper naast ons en waren we ineens een gezin van vier.
Mega intens! Ik wist nu beter wat ik kon verwachten dan de eerste keer, dat was aan de ene kant fijn, maar maakte me ook wat nerveuzer. Want hoewel ik de echte intensiteit van de pijn niet meer kon terughalen, was ik zeker niet vergeten hoe pijnlijk die weeënstorm was. Zo’n weeënstorm is echt héél heftig en ik word er altijd een beetje kriebelig van als mensen zeggen: ‘Oh wat lekker zeg, zo’n snelle bevalling.’ Nou, nee hoor, dat was het zeker niet. Van mij had het prima wat langer mogen duren en dan zonder weeënstorm. Maar goed, dat heb je niet voor het kiezen.
Ik zuchtte diep van opluchting en zei hardop tegen hem toen ik hem op mijn borst legde: “Hey liefie, wat ben ik blij dat je er bent.”
Ik vond deze bevalling wat moeilijker om te verwerken dan de eerste, gek genoeg. Op papier was het een droombevalling en nu het anderhalf jaar geleden is, kijk ik er ook wel zo op terug. Maar in de kraamweek was ik heel neerslachtig en moest ik die intense pijn van de weeënstorm wel verwerken. Ik zou dit echt als lijden bestempelen, die pijn. Dat vond ik best even pittig. Maar tijd heelt, in dit geval, want inmiddels kijk ik er heel goed op terug en vind ik het ontzettend mooi dat ik thuis in bad heb kunnen bevallen en hem zelf heb kunnen aanpakken.
Lees jezelf in over hoe een bevalling werkt en bedenk wat je zelf zou willen. Voorbereiding is wetenschappelijk bewezen een effectieve manier om goed op je bevalling terug te kijken. Gun jezelf dat. En vertel vrouwen die snel bevallen niet dat het vast een eitje was, omdat het zo snel ging 🙂
Wil jij jouw bevalverhaal ook delen? Stuur een mailtje naar redactie@kekmama.nl.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).