Bron: Pexels
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
Hoeveelste kindje: Eerste
Welke termijn: 40+1
Duur van de bevalling: 3 uur en 40 minuten
Waar: Thuis
Ik heb me niet specifiek heel erg voorbereid. Wel veel bevallingsverhalen gelezen en video’s van andere vrouwen gekeken. Maar geen bevalcursus gedaan bijvoorbeeld.
Ik werd rond 01:30 uur wakker om te plassen, nog niks aan de hand. Ben weer in bed gaan liggen en 10 minuten later om 01:40 uur voelde ik een ‘plop’. Ik schrok en wist niet zo goed wat het was in eerste instantie, was dit een hele harde schop? Een draai? Ik ben uit bed geklommen en toen wist ik het. Mijn vliezen waren gebroken. Ik maakte mijn slapende man wakker met de woorden ‘Schat! Mijn vliezen zijn gebroken!’
Ik ben nog een keer naar het toilet gegaan en daar kreeg ik de eerste wee. Oef. Dat voelde ik goed! Toch geprobeerd nog even te liggen in bed, maar na een minuut merkte ik al dat liggen écht niet fijn was. Dus naar de woonkamer gegaan, muziekje aangezet en wat houdingen op de yogabal geprobeerd. Ook dit voelde allemaal niet prettig… enige wat te doen was, was staand ergens tegenaan leunen tijdens een wee.
Ik ben ze gelijk gaan timen en merkte dat ze best snel kwamen, maar niet allemaal even lang duurden. Ik had in mijn hoofd om pas te bellen wanneer ik een uur weeën zou hebben om de vijf minuten. Maar bij mij kwamen ze al om de twee, drie minuten… Dus, toch maar de verloskundige bellen, dit was om 02:20 uur. Ik kon zelf nog met haar praten, af en toe even zuchten tijdens een wee. De verloskundige gaf aan dat ze dacht dat dit de beginfase was. Ik kreeg het advies om twee paracetamol te nemen en lekker onder de douche te gaan. Dit heb ik gedaan, ondertussen ook met een kammetje in mijn handen. Dit werkte erg fijn voor mij.
De weeën bleven snel komen en ik stond onder de douche, met mijn handen leunend op een stoel. Ondertussen bleek mijn man alles aan het pakken en klaarzetten om naar het ziekenhuis te gaan, dit wilden wij namelijk graag. Ons eerste kindje, het leek ons fijn om in het ziekenhuis te bevallen. Niet veel later veranderden de weeën, mijn lichaam ging al persen?! Hoe dan? Ik heb naar mijn man geroepen: ‘Ik ben aan het persen! Je moet weer bellen!’ Toen is de verloskundige gelijk gekomen.
Rond 03:00 uur was ze er en hebben we mijn ontsluiting gemeten, haar woorden: ‘Zo, dat heb je knap gedaan, je hebt al tien centimeter ontsluiting!’ Ze heeft gelijk de kraamzorg en het ziekenhuis gebeld. Ik kon nog naar het ziekenhuis, maar dan moesten we wel nu gaan. Dit zag ik alleen echt niet meer zitten, met persweeën alle trappen af (van 3 hoog) en in de auto naar het ziekenhuis. Dus ik ging toch thuis bevallen. Ik ben nog heel even terug gegaan onder de douche, omdat liggen op bed en op handen en knieën op bed echt niet fijn waren voor mij. Onder de douche lukte het ook niet zo goed om de weeën op te vangen, dus toen ben ik in onze slaapkamer op de baarkruk gaan zitten.
Mijn man zat achter mij om tegendruk te geven, dit was heel fijn. De persfase heeft uiteindelijk dus best lang geduurd en heb ik bijna op het eind een keer gezegd: ‘Hoe lang gaat dit nog duren? Ik kan niet meer!’ Gelukkig was ze er toen bijna. De ‘ring of fire’ was even pittig maar om 5:18 uur was ze daar dan, onze prachtige, gezonde dochter!
Mijn man en ik waren best even flabbergasted van hoe snel dit was gegaan. Je kon aan haar gezichtje zien dat het voor haar ook wel wat pittig was, maar verder ging alles goed. Mijn placenta wilde alleen niet zo graag komen, ik heb hiervoor een prikje gekregen en na 62 minuten werd deze ook geboren op de baarkruk. Daarna moest er nog een klein beetje gehecht worden, maar toen kwam de klap voor mijn bekken. Dat deed énorm veel pijn, ik heb ook heel veel bekkenpijn tijdens mijn zwangerschap gehad, maar dit was wel heel erg intens.
Ik moest een kwartslag draaien in bed zodat ik gehecht kon worden. Dit heeft zeker twintig minuten geduurd, omdat ik van de pijn mijn benen niet kon optillen en dus niet kon opschuiven in bed. Nadat dit allemaal was gelukt (het hechten en de verdovingen vond ik heel goed te doen), wilde ik nog even proberen te douchen. Dit was alleen te veel gevraagd en ben ik flauwgevallen. Deze eerste dag kon ik niet uit bed komen en moest ik zelfs in bed op een matje plassen. Dit vond ik heel heftig, ik heb die week drie keer fysio aan huis gehad en toen ging het gelukkig een stuk beter.
Het was behoorlijk intens, maar ik kijk er heel positief op terug, alles is goed gegaan en al heel snel vergeet je de precieze pijn.
WOW, wat is hier gebeurd??? Haha! Maar ook, wat is ze mooi.
Heel positief, ik was ook niet bang voor de bevalling van tevoren. Tuurlijk doet het zeer en is het heftig. Het is niet vanzelfsprekend dat alles zo goed gaat, dus we zijn heel dankbaar!
Ik heb zelf frambozenbladthee gedronken en echt gedacht: ik zie het wel. Je kan wel van alles van tevoren doen, plannen, willen… maar je weet toch niet hoe het zal gaan. Natuurlijk kun je best in grote lijnen voor jezelf, partner en hulpverleners noteren wat je graag wil en verwacht. Dat is alleen maar fijn. Maar ik zou aanraden je niet te veel aan eisen vast te houden, je weet nooit hoe het loopt.
Meer bevallingsverhalen lezen? Lees hier het bevallingsverhaal van Maud: ‘Ik moest door de brandweer uit het raam getakeld worden’
Wil jij jouw bevallingsverhaal ook delen? Stuur een mailtje naar redactie@kekmama.nl.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Aicha (32) is moeder van twee kinderen en getrouwd met Zakaria. Al negen jaar is ze hecht bevriend met Sharona, ondanks hun totaal verschillende achtergronden. Maar tijdens een kinderfeestje gebeurde er iets wat alles veranderde.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Marijke van groep 4 die ineens een bekende moeder voor haar had zitten.
De opmerking: “Wat ben jij volwassen voor je leeftijd”, klinkt als een onschuldig compliment, bedoeld om een kind te prijzen voor zijn gedrag, verantwoordelijkheidsgevoel of empathie. Maar volgens deze therapeuten kun je die zin beter niet meer zeggen tegen je kind.
Het huisdier van je kind, hun oogappel, hun grootste liefde. En dan gaat ‘ie dood. Shit happens, maar of je kind hier ooit nog overheen komt, is de vraag.
Haar Marokkaanse ouders vinden het belachelijk dat Nadia’s kinderen elk vijf winterjassen hebben. het gaat om de liefde, zeggen ze.