Bron: Pexels
Het maken van een baby is meestal toch nét iets gezelliger dan het op de wereld zetten ervan. Iedere week deelt een moeder haar wel en wee van de bevalling. Deze week: Chiara.
Leeftijd: 29
Waar: Ik hoopte op een thuisbevalling, maar het werd het ziekenhuis
Hoeveel weken: 36, op mijn állereerste verlofdag
Kleur muisjes: Blauw
Cijfer: 8
Van weeën tot persen: 7 uur
Wat ik nooit meer vergeet… “Is mijn gortdroge eerste reactie op mijn zoon. ‘Hier is je zoon’ zei de verloskundige, waarop ik zei: ‘Hoi!’ Het kwam er zo nonchalant uit en misschien zelfs een beetje ongeïnteresseerd over, maar ik was nog zo in trans dat ik niet kon geloven dat ik zojuist een leven op de wereld had gezet. Zo lief, zo mooi, zo klein, zo perfect.”
Wat ik meteen wil vergeten… “Is dat het even heel spannend was. De persweeën kwamen maar niet op gang, ook niet na de weeënopwekkers. Daarbij lag mijn zoon ook verkeerd: hij was niet alleen een sterrenkijker, maar ook zijn hoofdje moest zien te zakken om een geboorte mogelijk te maken. Met opgevoerde opwekkers en na meerdere pogingen om mijn zij te draaien, bleef zijn hoofdje vastzitten. Na meer dan twee uur van intense inspanning en weeën, voelde ik eindelijk de drang om te persen. Maar zelfs in die positie op mijn zij leek het niet te werken. Uiteindelijk werd ik weer op mijn rug gelegd, maar het duurde niet lang voordat de situatie kritiek werd.
De hartslag van mijn zoon daalde na elke perswee en de verloskundige en de arts waren bezorgd dat we het beiden niet veel langer vol zouden houden. Er werd besloten om een kiwi, een soort kapje, op zijn hoofdje te plaatsen, zodat de arts kon helpen bij het persen. Inmiddels was ik al een verdoving rijker, lag de schaar klaar en werd er gedreigd met een keizersnede. Het voelde even alsof het mis zou gaan of dat het me niet zou lukken en dat was heel beangstigend.”
Mijn partner… “Was precies degene die ik nodig had. Ik was compleet in trans, in mijn eigen wereld. Als de arts of zuster me iets vroeg, kon ik niet eens antwoorden. Dan, mijn man, deed dit voor mij. Hij steunde me, bleef al die tijd aan mijn zijde en gaf me de motivatie om een laatste keer te persen, zodat ik die gevreesde schaar zou vermijden.
Het aantal scheldwoorden… “Bleef zeer beperkt, namelijk nul. Als Dan me liefkozend aaide, duwde ik zijn handen weg, maar ‘onaardiger’ dan dat werd het niet.”
Het viel me mee… “Dat de bevalling zo rap is gegaan. Is toch bijzonder knap dat wij dit als vrouw ‘gewoon kunnen’. Cliché maar waar, maar daar ben ik wel trots op.”
Het viel me tegen… “Dat het zo ongelooflijk veel pijn deed. De hel op aarde, sorry voor degenen die nog moeten, waar gevoelsmatig dan weer geen einde leek te komen.”
Wat ik direct moest hebben… “Was een portie poffertjes van dé poffertjeskraam in Rotterdam (Seth onder de Rotterdammers). Zodra Dan wegkon is hij een portie voor me gaan halen.”
Mijn spijkerbroek… “Kon ik na twee weken alweer aan. De kilo’s vlogen er vanaf. Don’t hate me!“
De eerste keer seks… “Was zeven weken na de bevalling en ik voelde me net Madonna, like a virgin. Het was awkward en pijnlijk. Schraal, branderig en vooral huge, haha. Er was misschien wel 2898 gram uitgekomen, maar er was al acht maanden (met een paar uitzonderingen) niets meer in geweest. Tel de hechtingen erbij op en je kan er wel iets bij voorstellen. Het duurde hierna weer zeven weken voor we tussen de lakens durfden te duiken.”
Aan een huis vol… “Moet ik niet denken. Wat mij betreft blijft het bij één, precies goed. Maar zeg nooit nooit. In eerste instantie wilde ik helemaal geen kinderen en nu ben ik al een jaar zielsgelukkig met mijn kleine man.”
Lees ook – Moeders delen hun verhaal: dit was het verschil tussen hun eerste en tweede bevalling >
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Aicha (32) is moeder van twee kinderen en getrouwd met Zakaria. Al negen jaar is ze hecht bevriend met Sharona, ondanks hun totaal verschillende achtergronden. Maar tijdens een kinderfeestje gebeurde er iets wat alles veranderde.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Marijke van groep 4 die ineens een bekende moeder voor haar had zitten.
De opmerking: “Wat ben jij volwassen voor je leeftijd”, klinkt als een onschuldig compliment, bedoeld om een kind te prijzen voor zijn gedrag, verantwoordelijkheidsgevoel of empathie. Maar volgens deze therapeuten kun je die zin beter niet meer zeggen tegen je kind.
Het huisdier van je kind, hun oogappel, hun grootste liefde. En dan gaat ‘ie dood. Shit happens, maar of je kind hier ooit nog overheen komt, is de vraag.
Haar Marokkaanse ouders vinden het belachelijk dat Nadia’s kinderen elk vijf winterjassen hebben. het gaat om de liefde, zeggen ze.