Beeld: eigen beeld
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Marloes.
Hoeveelste kindje: eerste
Welke termijn: 41+6
Duur van de bevalling: 6 uur
Waar: Thuis in bad
Heb je je voorbereid op de bevalling? En zo ja, hoe?
“Een goede voorbereiding is het halve werk, was mijn motto, dus ik heb mij uitgebreid voorbereid. Ik vond de bevalling best spannend. Het gaf mij veel rust om me goed in te lezen wat ik kon verwachten, zodat ik het daarna helemaal los kon laten en aan het moment kon overlaten. Het boek ‘Positief bevallen’ van Milli Hill kan ik zeker aanraden. Aan de hand van dat boek heb ik drie bevalplannen gemaakt: één voor een thuisbevalling, één voor een ziekenhuisbevalling en één voor een spoedkeizersnede. Dit waren echt geen hele boekwerken, maar één A4 met de iconen (die ik uit het boek van Milli Hill downloadde Klik hier voor de iconen) met mijn wensen.
Een geboorteplan betekent voor mij van tevoren nadenken over mogelijke beslissingen die tijdens je bevalling naar voren kunnen komen. Wil je bijvoorbeeld pijnstilling, wil je hands-off of hands-on coaching van de verloskundige en wie pakt de baby aan? Zodat je daar niet tijdens de bevalling nog over na hoeft te denken en helemaal in je bubbel kunt kruipen.
Ook heb ik samen met mijn vriend een online hypnobirth cursus gevolgd bij Mom & Co. Tijdens het opvangen van de weeën heb ik veel gehad aan de ademhalingsoefeningen uit deze cursus. In mijn verlof heb ik nog de podcast Mama’en van Nina Pierson geluisterd. Ook daar heb ik geleerd welke opties je allemaal hebt als zwangere vrouw.”
Hoe verliep de bevalling?
“Ik durf het soms bijna niet hardop te zeggen, omdat je zo vaak horrorverhalen hoort, maar ik kijk heel positief terug op mijn bevalling. Ik ben thuis in bad bevallen, dat wilde ik heel graag. En ik ben heel blij dat dat is gelukt. Ik ben een ‘langdrager’ zoals mijn verloskundige dat noemde en met 41 weken en 6 dagen bevallen. In de 41ste week ga je in gesprek met de verloskundige en het ziekenhuis over inleiden, maar dat wilde ik zo lang mogelijk uitstellen. Ik had weinig goede verhalen gehoord over inleidingen en ik wilde heel graag thuis bevallen. Ik ben nog gestript, maar dat had geen effect. Uiteindelijk werd de inleiding op dinsdag gepland voor zaterdagochtend. Ik bleef die laatste dagen hoop houden dat mijn bevalling toch nog die week thuis zou beginnen. Toen ik vrijdagochtend wakker werd en nog steeds niks voelde rommelen, legde ik mij erbij neer dat ik de volgende dag in het ziekenhuis ging bevallen.
Mijn dochter had echter een verrassing voor ons in petto en de bevalling begon op vrijdagavond 21.00 uur. Ik maakte me klaar om naar bed te gaan, want we moesten ons de volgende ochtend vroeg melden voor de inleiding. Toen kreeg ik krampen en ging ik naar de wc. Na een tijdje kwam mijn vriend bij mij kijken en vroeg hij zich af of dit geen weeën waren. Ik had mij er inmiddels zo op ingesteld dat we de volgende dag naar het ziekenhuis gingen, dat ik niet kon geloven dat het toch nog thuis ging gebeuren en dit weeën waren. Mijn vriend ging de ‘heftige krampen’ timen en ze kwamen al best regelmatig – om de 10 minuten. Mijn vriend overtuigde mij ervan dat dit toch echt weeën waren. We belden de verloskundige en die zou later komen kijken.
Ik ging onder de douche staan en later in het badkamerbad liggen. De weeën kwamen al snel heftiger achter elkaar. Samen met mijn vriend ving ik de weeën op door de ademhalingsoefeningen te doen die we bij de hypnobirthcursus hadden geleerd. Ook vroeg ik hem om mij ‘leuke dingen’ te vertellen. Dit hadden we ook geleerd in de hypnobirthcursus, om bijvoorbeeld aan gezamenlijke vakanties of andere leuke momenten in je leven terug te denken. Toen de verloskundige kwam, zei ze: ‘Wat zijn jullie een goed team. Ik ga beneden het bevalbad opzetten, blijf jij bij haar’.
Toen ik eenmaal in bad stapte, wist ik niet wat ik meemaakte: wat een verlichting! Het warme water voelde heerlijk en haalde direct de scherpe randjes van de heftige weeën. Het was een verschil van dag en nacht. Ook vond ik het fijn dat ik in het bad soepeler kon bewegen door het water. Ik kon hierdoor makkelijker van positie wisselen: van zittend, naar een zijligging, naar handen en knieën. Ook was het licht in de kamer gedimd en had ik van tevoren een beval-playlist gemaakt. Ik zakte helemaal in mijn beval-bubbel.
Het bevalbad had zo’n positief effect op mij, dat ik me tussen de weeën door helemaal high voelde van de natuurlijke pijnstillers (endorfines). Ik zei bijvoorbeeld tegen mijn vriend en de verloskundige tussen de weeën door: ‘Ik ben zó blij dat jullie hier bij mij zijn om mij te helpen. Ik ben zó blij met jullie. Ik ben zo dankbaar dat jullie hier zijn. Ik voel me zo gelukkig. Oh wacht even, ik voel weer een wee opkomen, ik moet me even concentreren’. Dan focuste ik me op mijn ademhaling en daarna kon ik weer bijkomen en een beetje tussen de weeën door soezen. Ik had nooit verwacht dat ik tussen de weeën door zo kon rusten en me zo ‘high’ en ‘happy’ kon voelen. Ik zei ook: ‘Dit gevoel doet me denken alsof ik high on love op een festival ben’. Mijn natuurlijke hormonen stonden dus 100 procent aan en hielpen me heel erg bij de pijn. Desalniettemin waren de weeën pittig, maar ik vond het in deze fase goed te doen.
De ontsluiting ging vlot en toen was de persfase daar. Dat vond ik het pittigste gedeelte. Ik dacht namelijk dat je twee of drie keer moest persen en de baby er dan zou zijn. Girl, I was wrong. De persfase heeft 45 minuten geduurd bij mij. Ik vond het lastig om mee te persen en wist niet goed wat ik moest doen. Hoewel ik had gevraagd om een hands-off bevalling, vroeg ik mijn verloskundige toch om me te coachen. Ze stelde voor om van houding te veranderen naar handen en knieën en dat voelde beter. Toch vond ik dit stuk echt lastig. Ik zei na een tijdje ook: ‘ik weet niet hoe lang ik dit nog ga volhouden zo, wat doet dit **** pijn!’
Toen de verloskundige zei: ‘nog maximaal drie weeën en dan is ze er’ wist ik dat ik moest doorzetten en alles op alles moest zetten. Er kwamen flink wat oergeluiden uit mijn keel, waarvan ik niet wist waar ik het in me had en toen werd mijn dochter geboren. Om 3.00 uur. ‘Ze is er!!’ zei ik verbaasd en dolblij. Totale verbazing en geluksgevoelens dat het me was gelukt raasden door me heen. Ik voelde me ook heel erg trots op mezelf. Ook zei ik kort daarna tegen mijn vriend: ik ga dit nooit meer doen, bij de volgende ben jij aan de beurt! (en jawel er kwam echt nog een tweede).
Ik was zo opgelucht dat het voorbij was en was gelukt, dat ik vergat dat de placenta nog moest komen. Dat was nog wel een dingetje, want die wilde niet zo makkelijk komen en dus had ik behoorlijk wat bloedverlies. Tegen die tijd was ik uit mijn bevalbad en moest ik de na-weeën opvangen op de grond, terwijl de verloskundige op mijn buik drukte. Na een hoop geduw, trek en een oxytocinespuit werd de placenta geboren. Dit was ook nog een flink pijnlijk stuk, maar omdat mijn dochter was geboren kon het me allemaal niet veel meer schelen. Ik dacht alleen maar: ze is er!!”
Hoe heb je de bevalling ervaren?
“Positief, intens, als een rollercoaster. Mijn bevalling duurde zes uur dus toen de weeën begonnen, werden die vrij snel heftig. Ik maakte me zorgen hoelang ik dit kon opvangen, maar eenmaal in mijn bevalbad wist ik wel dat ik dit wel een tijdje kon volhouden. Het bevalbad hielp me erg om te ontspannen en ik kon daardoor goed in mijn bevalbubbel kruipen. De pijn tijdens de persfase vond ik intens, maar was relatief kort. Ik wist dat ik er bijna was, maar dat was nog wel tanden op elkaar en flink schelden.”
Wat was de eerste gedachte die je had toen je kindje was geboren?
‘’Ze is er!!!!!? Ik heb het gedaan! Het is gelukt!?!?!’’. Gevoelens van pure verbazing en geluk wisselden elkaar af, terwijl ik mijn baby in mijn armen had..”
Hoe kijk je achteraf terug op je bevalling?
“Positief. Ik besef me dat ik erg geluk heb gehad, dat het toch is gelukt om thuis te bevallen. Ik heb er lang op moeten wachten (bijna 42 weken), maar ik heb uiteindelijk wel mijn droombevalling gekregen. Thuis, in bad, met alleen mijn vriend en de verloskundige, zonder pijnstilling. Ik had me zeer grondig voorbereid, maar ik besef me ook dat ik heel veel geluk heb gehad dat het zo is gegaan en zonder complicaties. En ‘droombevalling’ klinkt heel idyllisch, zo zie ik het wel echt, maar dat betekent niet dat het met vlagen óók f*cking veel pijn heeft gedaan.”
Wat zou je andere vrouwen die gaan bevallen willen meegeven?
“Beval in een bevalbad! Ik ben groot voorstander van badbevallingen en vertel tegen elke vriendin die zwanger is dat ze dit moet overwegen. Het heeft mij enorm geholpen bij het opvangen van de weeën. Als je het niks vind, dan ga je er gewoon weer uit. Maar probeer het op z’n minst! Ook in het ziekenhuis hebben ze bevalbaden of kun je zelf een bevalbad meenemen.
En lees je goed in. Een bevalling valt niet te plannen, maar je kunt wel de regie houden door te weten welke keuzes je hebt. Ik kreeg zelf veel rust van een goede voorbereiding. Hierdoor wist ik van tevoren al wat me ongeveer te wachten zou staan en kon ik me in het moment er helemaal aan over geven. Ik denk dat kennis veel kracht geeft. Ook had ik mij goed ingelezen over de risico’s en alternatieven bij mogelijke medische interventies als ik een ziekenhuisbevalling zou hebben. Lees je in over de BRAIN-methode, je zelfbeschikkingsrecht, consent en overleg met je partner wie belangrijke beslissingen maakt of vragen stelt, als je het zelf tijdens je bevalling zwaar hebt. En nogmaals: huur een bevalbad!”
Benieuwd naar andere bevallingsverhalen? Hier lees je het verhaal van Heather en Elsemieke.
Bevallingsverhaal van Elsemieke: ‘Met gillende sirenes naar het ziekenhuis, achteraf best een vet verhaal’
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Voor de open boeken en roddeltantes die privézaken met de hele stad delen is er niet veel verandert het afgelopen decennia. Hun stories lagen altijd al op straat. Alleen op zakelijk vlak was dat heel lang not done. Daar was de regel in het bijzijn van de baas: praat alleen over je werk en houd […]
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
