Beeld: Dian Dillema
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Marleen.
Hoeveelste kindje: Tweede
Welke termijn: Eind 42ste week bevallen
Duur van de bevalling: 18 uur
Waar: Het ziekenhuis
Heb je je voorbereid op de bevalling? En zo ja, hoe?
“Nee, en dat was een bewuste keuze. Ik ging er niet blanco in, ik wist door mijn eerdere bevalling en sommige artikelen die ik weleens voorbij had zien komen wel wat ik kon verwachten, maar ik vond het belangrijk dat ik mijn intuïtie zou laten leiden bij deze bevalling. Ik wilde alles op mijn gevoel doen. Mijn zelfvertrouwen was enorm groot, ik had dit eerder gedaan en ik wist wat ik kon verwachten. Dat hielp om toen de laatste loodjes aanbraken de kalmte te bewaren en vertrouwen in mijn lijf te hebben.
Ik had wel een bevalplan, maar daar stond vooral in dat ik zelf wel aan zou geven wat ik zou willen en dat als ik daartoe niet in staat zou zijn, mijn man Tyron de beslissing zou maken. Verder vond ik alles prima. Als er iets is waar je geen controle over hebt, is het wel bevallen. Je kan een 12-stappenplan in gedachten hebben, maar uiteindelijk gebeurt het zoals het gebeurt. Door je eraan over te geven op het moment en het te accepteren zoals het is, zak je veel sneller in de ontspanningsmodus waardoor het bevallen soepeler gaat, is mijn ervaring.
Dus ook geen gezeur over ‘mag ik u aanraken’. Gewoon doen en vertellen wat je gaat doen en mij zoveel mogelijk in mijn bubbel laten. Ik ben vrij nuchter en zo keek ik ook naar mijn bevalling. In mijn hoofd is dat een praktisch onderdeel dat nodig is om het kind op de wereld te zetten. Als je je vooraf over elk detail teveel zorgen gaat maken, ontneem je jezelf de voorpret (ja echt, je kan ook echt voorpret hebben voor je bevalling) en ga je veel meer gestresst deze laatste fase van de zwangerschap in dan nodig is.
En humor, o humor vond ik echt belangrijk bij mijn bevalling. Ik had een doos Celebrations gehaald voor het personeel (want ja, het is toch een feestje als er een baby wordt geboren?) en ik had ook nadrukkelijk van tevoren tegen mijn verloskundige gezegd: laten we het zoveel mogelijk luchtig houden, met ruimte voor grapjes, want daar ontspan ik van. Dus geen zoutsteenlampjes voor mij, maar een positieve, losse sfeer vond ik belangrijk.”
Hoe verliep de bevalling?
“Bij mijn eerste bevalling, van mijn zoon Fynn, zat ik volop aan de medicatie. Ik wilde per se een ruggenprik (uit angst voor de pijn en de onzekerheid over mijn eigen kunnen) en vond de weeën enorm spannend. Ze waren niet per se enorm pijnlijk, maar toen ik eenmaal de ruggenprik had, voelde ik niks meer. Daardoor was de bevalling enorm uitputtend. Ik voelde niks, dus ik voelde ook niet goed aan naar welk punt ik moest persen. Ik voelde ook niet goed de persdrang meer en perste maar door en door, anderhalf uur lang. Dat kostte onnodige energie.
Bij mijn tweede bevalling, van dochter Charlie, verliep de bevalling echt zoals ik hoopte. Al een week had ik op en af intense voorweeën. Elke keer leek het erop dat het ging gebeuren, maar was het toch vals alarm. Uiteindelijk besprak ik met mijn verloskundige en het ziekenhuis toch een datum om in te leiden, wat ik ergens wel jammer vond omdat ik hoopte dat het toch spontaan – zoals bij mijn eerste – zou gebeuren. Maar ja, het einde van mijn 42 weken naderde en nu vind ik zwanger zijn echt niet een rainbow en magic unicorn-gebeuren dus ik was er ook echt wel klaar mee. Ik wilde mijn dochter ontmoeten! ‘Ik wil voor haar zorgen, in plaats van haar alleen in me te dragen’, zei ik.
Na een aller-, allerlaatste poging om te strippen, lukte het mijn verloskundige (en met veel geduw van mij op mijn buik #teamwork) mijn vliezen te breken. We hebben enorm gelachen, het was ons eindelijk gelukt met zijn drieën. Mijn dochter, de verloskundige en ik.
Toen ging het wat sneller, eindelijk. Ik ging met een paar centimeter ontsluiting met de verloskundige naar het geboortecentrum van het ziekenhuis in Amersfoort, kreeg een ruime kamer die voelde als een woonkamer (inclusief ligstoel voor de husband) en ik voelde aan alles dat dit helemaal klopte. Ik vertrok razendsnel in mijn bubbel en ik leek wel in een compleet andere dimensie te belanden. Alsof ik high was. Ik voelde af en toe een hand van de kraamzorg, of een aai van mijn man, soms stapte ik onder de douche, dan ging ik weer even liggen, maar ik was volledig in mijn bubbel. Heerlijk.
De aanloop naar meer ontsluiting duurde lang, maar voor mijn gevoel waren er maar 5 minuten voorbij. Dat bleken dus eigenlijk 6 uur te zijn haha. Ik had geen besef van tijd omdat ik wist dat ik alle tijd en ruimte had. Mijn verloskundige was daar heel relaxed in: geen haast, het gebeurt op jouw tempo. Mijn man vermaakte zich prima door tussen de weeën door met mij een serietje te kijken of zelf even wat te gamen, de verloskundige zat rustig op haar iPad te werken en de kraamvrouw ontfermde zich over mij zodra ik daar om vroeg. Alsof het een doodgewone weekenddag was waarbij iedereen zat te relaxen, een fijne energie gaf dat.
Omdat Charlie’s hartje even leek te stoppen, werd ik uiteindelijk toch medisch. Dat vond ik niet zo spannend, want ik voelde intuïtief dat er niks aan de hand was. Mijn verloskundige voelde dat ook, maar ik vond het wel goed dat ze het zekere voor het onzekere nam. De verloskundige en de artsen zijn immers de deskundigen.
Toen ik naar de overkant van de afdeling werd gereden stonden er twee vrouwen op me te wachten, de verloskundige van het ziekenhuis en de gynaecoloog. Twee blonde, nuchtere vrouwen die gelijk zeiden: er is waarschijnlijk niks aan de hand, dus ga maar lekker je ding hier doen, wij zijn er niet. Direct goede energie, ik kon ze wel kussen. Na een half uur belandde ik weer in mijn bubbel en hoorde ik af en toe hun stemmen op de achtergrond, praten met mijn man of met elkaar.
Na een tijd voelde ik een enorme storm van weeën opkomen en ik wist dat het einde bijna in zicht was. Voor de laatste centimeters ontsluiting heb ik voor mijn gevoel wel moeten knokken. Dat was het punt waarop ik even uitgeput raakte en mijn dieptepunt had bereikt en van de bubbel niks meer over leek te blijven. Ik had de keuze: toch nog een ruggenprik of een morfinepompje, maar wel met de kanttekening dat ik er waarschijnlijk niet zoveel van zou voelen omdat ik al lichte persdrang voelde. Ik koos voor het laatste, maar na één keer pompen bleek mijn lichaam er toch al wel echt klaar voor te zijn.
Ik sloot me af voor de buitenwereld (yes, de bubbel kwam weer terug!) en hoorde alleen nog de gynaecoloog zeggen: ‘Kijk Tyron, ze krijgt persdrang. We volgen haar in wat ze doet, ze zal het zelf aangeven. En als we het hoofd gaan zien, kun je je dochter opvangen.’ Ik voelde me zo ontzettend krachtig op dat moment, ik kan er nog tranen van in mijn ogen krijgen. Mijn zelfvertrouwen steeg tot 1000% en rustig lag ik op mijn zij de laatste weeën weg te persen. En zo langzaam als het proces vooraf duurde (ik ging rond 18:00 uur naar het ziekenhuis en om 06:12 uur is Charlie geboren), zo snel ging uiteindelijk het laatste stuk. Met een kleine 15 minuten persen was ze er.”
Hoe heb je de bevalling ervaren?
“De mooiste ooit. Ik zou zo nog tien keer bevallen op deze manier. Doordat ik geen pijnstilling had deze keer, voelde ik ontzettend goed wat mijn lijf wilde dat ik deed. Ik ervaarde de verandering van gewone weeën naar persweeën en het leek wel alsof ik een connectie kreeg met Charlie in mijn buik die ook aangaf dat het tijd was om geboren te worden. Alsof ik één werd met mijn eigen zijn. Dat klinkt heel zweverig en dat ben ik totaal niet, maar de pijnstilling bij mijn eerste bevalling heeft dat proces wel wat verstoord denk ik nu achteraf. Het vlakte me af en zorgde ervoor dat ook dat soort gevoelens werden onderdrukt.”
Wat was de eerste gedachte die je had toen je kindje was geboren?
“Ik wil mijn moeder bellen! Helaas leven mijn beide ouders niet meer, die zijn overleden toen ik 20 en 27 jaar was, maar instinctief was dat wel het eerste wat ik dacht. Na mijn eerste bevalling belandde ik mede daardoor ook in een postpartum depressie, het verdriet nam de overhand. Na mijn tweede bevalling was het gemis van mijn eigen ouders in dit moment van mijn leven ook groot, maar er was enorm veel ruimte om ook te genieten. Dus hoewel ik direct naar mijn moeder verlangde op dat moment, kon ik ook omhoog kijken met een knipoog “Mama, I fucking did it”. Ik videobelde gelijk mijn zussen die minstens zo gillend enthousiast waren als mijn moeder zou zijn geweest.”
Hoe kijk je achteraf terug op je bevalling?
“Dat ik een gezegende moeder ben. Ik heb twee ongecompliceerde zwangerschappen gehad, twee prima bevallingen waarvan de tweede echt een droombevalling was. Ik ben zo enorm trots op mezelf dat ik dit heb geflikt. Op momenten in mijn leven dat ik me even somber voel of onzeker, dan denk ik terug aan de bevalling van Charlie en voel ik me zo sterk en vol zelfvertrouwen. Deze bevalling heeft me echt veranderd als vrouw. Letterlijk natuurlijk, want je lijf ziet er echt wel weer anders uit na zo’n tweede bevalling, maar dat boeit me niet. Mentaal heb ik een transformatie ondergaan die ik nu na een jaar als een van de beste in mijn leven ooit heb ervaren.”
Wat zou je andere vrouwen die gaan bevallen willen meegeven?
“Maak het niet te zwaar voor jezelf. Je hebt negen maanden je kindje gedragen en ook al is het je eerste, doordat je letterlijk bent verbonden aan je ongeboren baby weet jij als geen ander wat je straks moet doen tijdens je bevalling. Wil jij 100 ruggenprikken? Zeker doen. Wil je in bad bevallen omdat je daar zo’n relaxed gevoel bij krijgt? Volg je gevoel. Jouw lichaam kan zo goed zeggen waar het zich prettig bij voelt. Ook een ziekenhuisbevalling kan dus een droombevalling worden, kijk maar naar mij. Als je een beetje durft los te laten, ook al is dat een eng gevoel, dan ontstaat er ruimte om er ook van te kunnen genieten. En mijn mantra hielp me enorm: miljarden vrouwen zijn je voorgegaan, sommige nog onzekerder dan jij, en het is ze allemaal gelukt.”
Benieuwd naar andere bevallingsverhalen? Hier lees je het verhaal van Marloes en Elsemieke.
Tussen wel en wee: ‘Ik heb er lang op gewacht, maar ik kreeg op het nippertje mijn droombevalling
Tussen wel en wee: ‘Met gillende sirenes naar het ziekenhuis, achteraf best een vet verhaal’
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Kinderen verzinnen de gekste dingen om ergens onderuit te komen. Vaak met hele slechte smoezen die je zo doorziet, maar soms zijn ze slimmer dan je verwacht. Zo dacht Sylvia maandenlang dat haar dochter naar paardrijles ging, maar dat was helemaal niet zo.
Liefde is prachtig, tot je ontdekt dat jouw sterrenbeeld en dat van je partner samen net zo goed matchen als een peuter en een witte bank.
We kennen allemaal wel een verhaal over een bizar betaalverzoek, toch? Dat is lachen, tot het je ineens zelf overkomt. Sonja kreeg een Tikkie van het vriendje van haar dochter.
We doen het allemaal weleens: uit automatisme roepen we “Goed gedaan!” als onze kinderen iets presteren. Volgens kinderpsycholoog Becky Kennedy zijn juist deze twee woorden – hoe goedbedoeld ook – niet altijd goed voor het zelfvertrouwen van je kind.
In de podcast Geuze & Gorgels vertelt Monica Geuze dat ze de achternaam van haar dochter wil laten aanpassen. Zara-Lizzy gaat nu door het leven met de naam van haar vader, Veldwijk, en dat ziet haar moeder graag anders.
Als ouder wil je natuurlijk niets liever dan je kleintje na het zwemmen lekker warm inpakken met een zachte handdoek. Maar wist je dat de manier waarop je die handdoek omdoet, een groot verschil kan maken voor de veiligheid van je kind? Zweminstructrice en waterveiligheidsadvocate Nikki Scarnati deelde onlangs een belangrijke tip.
