Sesanne over traumatische bevalling: ‘Op de gang hoorden ze me schreeuwen om die vacuümpomp’

Leeftijd: 31
Waar: In het ziekenhuis
Hoeveel weken: Precies op de uitgerekende datum 
Kleur muisjes: Blauw
Cijfer: 4
Van weeën tot persen: 22 uur 

Wat ik nooit meer vergeet… “Is hoe ik me op dat hele bevallen had verkeken. Ik dacht namelijk altijd: dat doe ik wel even. Vrouwen doen dit al een eeuwigheid, gewoon hurkend zonder alle voorzieningen van tegenwoordig. Dan kan ik dat toch ook? Hoe moeilijk kan het zijn? Pijnbestrijding vond ik maar onzin, ik zou het gewoon op eigen kracht doen. Voorbereiden leek me nergens voor nodig, dus scande ik een paar dagen van tevoren nog snel een boek en dat was dat. Toen het eenmaal zover was, dacht ik dat ik doodging. In het ziekenhuis wist ik niet hoe snel ik voor de ruggenprik moest gaan.”

Tijdens de weeën… “Wist ik niet waar ik het zoeken moest. Ik had zoveel pijn in mijn onderrug dat ik mijn rug maar tegen de aluminiumkruik bleef rollen… met allerlei zwarte strepen op de muur tot gevolg. Ondertussen vond ik dat mijn man wel iets moest eten, want het was wel duidelijk dat het even ging duren. Ik vond het, geen idee waarom, een goed idee dat hij spareribs zou bestellen die natúúrlijk een eeuwigheid op zich lieten wachten. Oh, en van de geur alleen al ging ik over mijn nek. Toch gingen we pas naar het ziekenhuis toen hij ze op had. Niet omdat hij daar op stond, maar ik, haha.”

Wat ik direct wil vergeten… “Is de hele 22 uur durende hel waar ik doorheen ging. Ik verplaatste me van het bed, naar de douche, via de skippybal naar de baarkruk en weer terug. Ik wist gewoon niet waar ik het zoeken moest. De weeënopwekkers vond ik heel naar zeker in combinatie met de ruggenprik. Ik belandde in een weeenstorm waar ik helemaal geen controle over had, omdat ik in mijn onderlijf niets voelde. Welke wee was nou echt? Ik raakte volledig in paniek.”

Lees ook – ‘Omdat hij honger kreeg, moest ik persen tussen de drijvende koekstukjes’ >

“Er was een babyboom gaande, dus in het ziekenhuis was het lopende band-werk. Twee uur na de bevalling zat ik alweer thuis: ingeknipt, gehecht en met een baby op schoot. Ik vond dat vrij traumatisch. Achteraf gezien vond ik het gevoel van falen het ergst. Waarom was het me niet gelukt?”

Het aantal scheldwoorden…”Was niet te tellen. Max is met het heel veel ‘kuts’ en ‘godvers’ ter wereld gekomen. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment riep: ‘’Pak die vacuümpomp nou maar!’ omdat ik er zo graag vanaf wilde zijn. Het ziekenhuis was overvol en de gang lag vol met zwangere vrouwen. Ik lag te schreeuwen als een hysterische kip, dat was niet te missen. Nog mijn excuses aan de vrouwen die zich door mij kapot zijn geschrokken en dachten dat ze in de hel terecht zouden komen.”

Het viel me mee… “Hoe goed mijn man zich staande hield. Voor hem moet het vreselijk zijn geweest om me zo te zien. Hij mocht niet aan me zitten en kon niets goed doen. Ik zal zijn blik nooit vergeten toen ik werd ingeknipt en je een keiharde ‘pang’ van mijn huid hoorde. Hij moet zich machteloos hebben gevoeld. Ik was in paniek, maar hij bleef heel rustig en lief. Toen wist ik al zeker dat ‘ie het fantastisch zou doen als vader.”

Wat ik had willen weten… “Is dat die placenta er ook nog uit moest. Dat weet je ergens wel, maar toch was ik op dat moment verbaasd. Ik dacht dat ik eindelijk klaar was, kwam er nog een kleine bevalling achteraan. Ik had ook wel gewild dat vriendinnen eerlijker waren geweest over hun eerste bevalling. Achteraf gezien vonden zij ‘m allemaal het pittigst, maar daar hadden we het tijdens de kraamvisite nooit over.”

Wat ik direct moest hebben… “Was rosbief, filet american en Chardonnay. Dat wist mijn moeder, dus bij thuiskomst vond ik die drie al in de koelkast. Zo lief!”

Pas achteraf… “Besefte ik dat het herstel best pittig was. Mijn borstvoeding kwam maar niet op gang, maar na de traumatische bevalling wilde ik me ‘niet weer laten kennen’. Ik bleef het eindeloos proberen, want ik wilde daar ook niet in falen. Achteraf gezien was dat een bizarre drang die vooral veel stress opleverde.”

Na deze bevalling… “Volgden er nog twee kinderen. Bang voor de bevallingen was ik gek genoeg niet. Ergens vergat ik hoe pijnlijk het was en onthield ik dat het wel had gedaan. Toch mooi hoe je brein dat voor je regelt. De voorbereiding liet ook die keren weer te wensen over. In de auto naar het ziekenhuis keek ik nog snel een filmpje op YouTube, haha. De tweede en derde keer gingen gelukkig heel soepel: daar kwam ik zonder kleerscheuren vanaf. Die twee compenseren wel voor de eerste keer. En nu is het met drie wel mooi geweest. Dat weet ik heel zeker.”

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.