Foto: Cotton Photography
Negen maanden zwanger? Twaalf zul je bedoelen. Over de eerste drie maanden van het moederschap mag best vaker gepraat worden, vinden Willemijn van Lochem en Martine Heemskerk, ook wel bekend als Wil en Tien. ‘Er komt een trein op je af die maar niet lijkt te stoppen.’
Ze brengen het boek 12 maanden zwanger, dat verscheen in 2018, opnieuw uit. Een herziene druk, in een nieuw jasje. Het is een persoonlijk boek over het eerste, tweede, derde én vierde trimester. Zwangerschapskwaaltjes, gênante momenten, seks na de bevalling, maar ook heftige onderwerpen, zoals stilgeboorte en miskramen: alles komt aan bod.
Willemijn: “Nou, er zijn wat kinderen bijgekomen, haha.” Martine: “Willemijn had toen Jelle (6) en Gijs (5) en ik alleen Maik (4). Inmiddels is Willemijn bevallen van Krijn* en Siep (1), heb ik Zoey (2) gekregen en ben ik weer zwanger. Die verhalen moesten er gewoon in.” Willemijn: “Toen we dit boek schreven, dachten we: op een gegeven moment ebt die interesse wel weg, maar we bleven boeken verkopen. Het onderwerp is natuurlijk nooit out of date. We begonnen met een kleine update, maar het werd steeds groter. Helemaal op z’n Wil en Tiens. Een nieuwe look, andere illustraties, nou dan brengen we ‘m gewoon helemaal opnieuw uit.”
*knikken allebei* Martine: “De meeste zwangerschapsboeken gaan tot negen maanden. Maar als je voor het eerst moeder wordt, valt de periode daarna rauw op je dak. Je leven staat op z’n kop.” Willemijn: “Je moet de eerste drie maanden beschouwen als een verlengstuk van je zwangerschap. Het is niet realistisch om te denken dat je binnen een maand weer up and running bent. Over een zwangerschap en bevalling wordt heel groots gedaan en daarna *poef* ben je moeder. Succes!” Martine: “Wat ik echt had onderschat, is dat je 24/7 moeder bent. Je staat continu aan.” Willemijn: “Er komt een trein op je af die maar niet lijkt te stoppen. Je bent de hele dag bezig met luiers, flesjes, voeden, poep en kots. Na de geboorte van mijn oudste zoon dacht ik: wow, dit is zóveel werk. Ik kan nooit meer rusten. De laatste kraamweek was heel anders. Even voeden, luiertje tussendoor, wat met mijn zoontjes spelen.”
‘Wat ik echt had onderschat, is dat je 24/7 moeder bent. Je staat continu aan’
Martine: “Je bent relaxter, omdat je weet wat er komen gaat. De eerste keer wilde ik dat alles altijd op rolletjes liep, maar bij de tweede wist ik dat het moederschap nu eenmaal niet zo werkt.” Willemijn: “Het is alsof je een taart bakt. De eerste keer denk je: holy moly, wat een handelingen. Bij een derde is het nog steeds takkeveel werk, maar weet je wat de stappen zijn.”
Martine: “Ik had zo’n boek als 12 maanden zwanger heel fijn gevonden, omdat je daarin verschillende ervaringen van moeders leest. Zó kan het dus ook. Ik dacht dat je na een bevalling meteen moederliefde zou voelen, dat je er van nature in rolt, maar zo ging dat bij mij helemaal niet. En dan zag ik op Instagram allemaal moeders die na twee dagen al achter de kinderwagen liepen. Ik had toen willen weten dat mijn gevoel ook oké was.” Willemijn: “Ja, een stukje houvast. Dat het na drie maanden echt anders gaat. Ik vond die eerste maanden uitzichtloos. Wat een rommeltje, dacht ik vaak.”
‘Bij een derde is het nog steeds takkeveel werk, maar weet je wat de stappen zijn’
Willemijn: “Mogen we het ook over elkaar zeggen? Dat is makkelijker, haha. Tien is een moeder met humor, het is altijd lachen, gieren, brullen. Ze is niet superstreng, maar haar grens is wel duidelijk. En daar moet je niet overheen gaan.” Martine: “Ik vind Wil heel bewonderingswaardig. Ze heeft veel structuur en duidelijke regels in huis. Ze is een ontzettend lieve moeder, niets is te gek. En ze is altijd positief. Natuurlijk zijn er dagen dat ze moppert, maar over het algemeen is ze de vrolijke noot.”
Willemijn: “Dat valt en staat met mild zijn naar jezelf. Als je heel streng bent voor jezelf, word je helemaal verkrampt en chagrijnig. Dan sta je al 1-0 achter. Kijk niet te veel naar het perfecte plaatje op Instagram. De rotbuien van mijn kinderen en volle manden met wasgoed zet ik niet online, maar die zijn er wel.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Willemijn: “Stilgeboorte komt best regelmatig voor, dus het voelde niet compleet om het geen aandacht te geven in ons boek. Ik stelde het schrijven van dat stuk steeds uit. Het onderwerp snijdt zoveel thema’s aan. Een baby kan te vroeg worden geboren, overlijden in de buik of tijdens de geboorte en de zwangerschap kan afgebroken worden. Ik wilde geen ouders buitensluiten. Het schrijfproces was voor mij niet per se helend, maar ik voelde soms wel: ah, hier zit nog iets van pijn. Op YouTube heb ik het complete verhaal verteld, zodat ik er bij vragen altijd naar kan verwijzen. Het was voor mij een afsluiting van een periode waarin ik online veel deelde over Krijn. Ik vind het onderwerp stilgeboorte nog steeds belangrijk, maar ik wil er geen ambassadeur van worden.”
Willemijn: “Ik las die uitspraak ergens en kon hem eerst niet begrijpen. Het rouwen mag toch wel een keer ophouden, dacht ik. Inmiddels heb ik geleerd dat het gevoel van verlies en missen niet minder wordt, maar dat zich daar een leven omheen bouwt. Rouw gaat meer naar de achtergrond, maar als ik terugga naar dat gevoel van verlies, kan ik nog even verdrietig zijn. Soms verzet ik me tegen dat gevoel. Tot het op een gegeven moment gaat zeuren en ik prikkelbaar of chagrijnig word. Dan moet ik even huilen of schrijven. Daarna is het lichter. Krijn is en blijft onderdeel van ons gezin. Met de jaren komt hij minder in gesprekken naar boven, maar we noemen nog steeds zijn naam.”
‘Het gevoel van verlies en missen wordt niet minder, maar er bouwt zich een leven omheen’
Martine: “Het was heel intens om van buitenaf mee te maken. Willemijn is het lichtje in mijn leven, maar toen zij zwanger was van Krijn kon ik gek genoeg niet blij zijn voor haar. Achteraf begrijp ik waarom: zij voelde ook dat het niet helemaal goed zat. In die tijd deed ik wat ik kon. Ik bracht eten langs en haalde post uit de postbus, die uitpuilde van de lieve kaarten. Wil ging er zó krachtig mee om. Op een evenement werd naar Krijn gevraagd. Zij huilde niet, maar ik jankte de ogen uit mijn kop.”
Martine: “Bij Maik voelde ik me mentaal en fysiek niet goed, bij Zoey top. Nu gaat het fysiek goed, maar mentaal met ups en downs. Ik voel rust en onrust tegelijk. Soms weet je niet om welke emotie het gaat en waarom je je zo voelt. Daar houd ik niet van, dan ben ik niet mijn lichte, positieve zelf. Ik ging een tijdje geleden naar een zwangerschapsretraite en daarna voelde ik me een stuk beter. Voel je je niet goed? Doe er dan wat mee. Blijf er niet mee rondlopen. Wij gaan tegenslagen altijd aan.”
Willemijn: “Die wil om het leven ten volle te leven, zit gewoon in ons. Als je de schaduwkanten niet aankijkt, zal het leven lang niet zo mooi zijn. We trekken liever de angel eruit en zoeken uit waar het wringt, zodat het daarna weer lichter wordt.”
Je kunt de herziene druk van 12 maanden zwanger nu bestellen op www.wilentien.nl. Dan valt-ie eind augustus, begin september op je deurmat.
Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
