Willemijn kampte jarenlang met een alcoholverslaving. Sinds ze die onder controle heeft, is het voor haar elke maand “Dry January”.
Willemijn (35): “Ik moet stiekem altijd een beetje lachen als mensen aan Dry January doen en zich daar enorm dramatisch over uitlaten. Het is een zelfbedacht concept waar ze aan mee willen doen, maar ze doen dan alsof het het einde van de wereld is dat ze een maand niet mogen drinken. Als ze horen dat ik helemaal niet drink, ook niet in alle andere maanden van het jaar, is dat genoeg om verbijsterde blikken op me geworpen te krijgen.
Als je dan jezelf ook nog een alcoholist noemt, is het hek van de dam. De reacties zijn wisselend: sommige mensen nemen me niet serieus en grappen dat ze zelf ook een alcoholist zijn, anderen krijgen meteen een meelevende blik en doen alsof ik aan een soort ongeneeslijke ziekte lijdt. Nou goed, dat is misschien ook wel een beetje naar waarheid.
Nu ik inmiddels twee jaar afgekickt ben, durf ik het wel her en der te noemen: dat ik geen alcohol drink omdat ik een drankprobleem had. In het begin voelde ik vooral schaamte en was ik bang om terug te vallen, dus toen wist eigenlijk bijna niemand het van me. Mijn man, mijn kinderen en onze ouders wisten ervan, verder niemand. Als mensen denken aan een alcoholist, zien ze een onverzorgde, oudere dakloze voor zich. Niet een goed verzorgde vrouw zoals ik. Maar ik ben het toch echt.
Na de geboorte van de tweede ging het mis. Ik had een bevalling met enorm veel complicaties en kreeg als pijnbestrijding zware pijnstillers. Daar ging ik een beetje té goed op, merkte ik op een gegeven moment. Deze pillen kan je niet zomaar krijgen en na een tijdje kon ik er geen meer krijgen via de officiële kanalen. Toen ik ging googelen hoe ik er dan aan moest komen, wist ik: dit is niet goed. Er zit in mijn familie ook een zekere verslavingsgevoeligheid. Gek genoeg lukte het me wél om deze verslaving per direct de kop in te drukken.
Echter kwam ik er toen – per toeval, eigenlijk – achter dat een flinke hoeveelheid alcohol een beetje hetzelfde effect had als die pijnstillers. Ik werd rustig. In een soort roesje. Alleen is alcohol wel overal te verkrijgen en daarbij is alcohol drinken sociaal geaccepteerd, waardoor niemand er gek van opkijkt als je zegt dat je ‘snakt naar een wijntje’. Al gauw liep het uit de hand. Ergens besefte ik dat het niet goed was wat er gebeurde, maar juist omdat ik het bij de pillen zo gemakkelijk had weten af te kappen, hield ik mezelf voor dat ik dat met alcohol ook prima zou kunnen, als het echt een probleem zou worden.
Dit is jaren zo verder gegaan. Ik hield mezelf en iedereen om me heen voor de gek. Een high functioning alcoholic noemen ze dat ook wel. Ik deed en kon alles nog: zorgen voor mijn kinderen, werken, een sociaal leven onderhouden, noem maar op. Het verbergen ging me heel goed af. Het duurde jaren voordat mijn man het door kreeg. Hij betrapte me twee keer in een week op een slok, ‘s ochtends vroeg, nog voor ik naar m’n werk ging. Wat volgde waren veel gesprekken, een interventie en een opname in een afkickkliniek.
Mijn kinderen, inmiddels zeven en negen jaar, snapten er niet veel van. Gelukkig maar. Al ben ik wel van plan het ze te vertellen als ze oud genoeg zijn. Zeker ook omdat verslavingsgevoeligheid dus ook in de familie zit. De schaamte is grotendeels weg en ik wil anderen ervoor behoeden: het kan echt snel gaan met zo’n verslaving. Ik ga braaf naar de AA-meetings en ik hou me aan alle regels. Elke maand is Dry January, voor de rest van mijn leven. Het gaat nu al twee jaar goed, maar het zware gevoel is nog niet weg. Het gevoel dat de verslaving in mijn nek hijgt, op mijn schouder overal met me meereist, wachtend op een zwak moment. Voorkomen is écht beter dan genezen, in dit geval.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Een kinderwens hebben is een verlangen dat diep van binnen kan branden. Maar wat als jouw wens zó groot is, dat je een grens overschrijdt? Anna (28) deelt haar verhaal over een beslissing die haar leven voorgoed veranderde – en waar ze nog steeds mee worstelt.
We hoeven het jullie niet te vertellen, maar het leven met kinderen is duur. En het wordt alleen nog maar duurder, want de vaste lasten gaan ook in 2025 weer flink omhoog.
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke dinsdag vertelt een lezeres daarom over haar dilemma.
Of je nu uit een warm nest komt of niet, je neemt altijd wel iets mee uit z’n jeugd waar je later mee worstelt. Wil je dat soort patronen doorbreken, misschien omdat je nu zelf een gezin hebt, dan is een familieopstelling geen slecht idee.
Als je de vieze was in de droger doet of tandpasta op je gezicht smeert, betekent dat niet dat je langzaam gek aan het worden bent. Het betekent dat je honderdduizend ballen tegelijk in de lucht houdt. Mag het dan alsjeblieft een keertje misgaan, ja?
Bella en Martin zijn hartstikke verliefd, maar toch komt seksen er nauwelijks van. Is het niet de baby die huilt, dan is het wel een ander kind dat het vuurtje weer weet te doven.
