Elsa: ‘Ik schrok me kapot toen ik via de babyfoon zag wat de oppas deed’
De oppas in de gaten houden via de babyfoon, je kunt het eigenlijk niet maken. Toch deed Elsa het, en daar is ze achteraf gezien heel dankbaar voor.
Lees meer
Xelly Cabau van Kasbergen: ‘Als het om mijn kinderen gaat ben ik niet zo pleasend’
Beeld: Mark Groeneveld
December is een maand van drukte én bezinning. Voor Xelly Cabau van Kasbergen, moeder van Yono (4) en Rio (1), de perfecte combinatie. “Ik neig vaak naar groots en meeslepend, maar het kleine is ook heel fijn.”
Lees verder onder de advertentie
“Ooohh… ik hou er zó van!” Het woord kerstbal hoeft maar te vallen of Xelly droomt direct helemaal weg. “Zo fijn dat knusse gevoel van samen cocoonen en warme chocomel drinken in ons nieuwe huis, volledig in kerstsferen, met een gigantische kerstboom. Geen idee of onze nieuwe buren erop zitten te wachten, maar ik ga iedereen uitnodigen voor marshmallows en glühwein bij een vuurkorf in de tuin. December is voor ons ook een soort housewarmingsmaand dit jaar.”
Lees verder onder de advertentie
Lees ook – Knutselen maar: 7x de leukste decoraties voor kerst >
Familiemaand
Daarnaast geldt december natuurlijk als echte familiemaand. Iets wat niet ongemerkt aan je voorbijgaat als je uit zo’n groot gezin als Xelly komt; jaarlijks schuift zij met twaalf zussen en broers en hun gezinnen aan de kerstdis. “Vaak huren we op eerste kerstdag een boerderij af, of vieren we het in de dierentuin van mijn zwager. Dan komen alle broers en zussen uit alle landen over en staat het programma bomvol activiteiten, zoals speurtochten, verkleedspelletjes of playbackwedstrijden.” Het creatieve team hierachter wordt gevormd door Xelly en haar zussen Yolanthe en Rebecca. “We vinden het alle drie ontzettend leuk om dingen te organiseren en initiëren; met name Yo bedenkt het ene na het andere gekke spel. Dat enthousiasme hebben we honderd procent van onze creatieve moeder voor wie nooit niets te gek is!”
“Met zo’n grote familie is altijd wel wat aan de hand; er vloeien tranen van het lachen en van het huilen, en er is sowieso veel lawaai”
Lees verder onder de advertentie
Een klein dipje in Xelly’s enthousiasme: “Helaas zijn Yo en Rebecca dit jaar allebei niet in Nederland, dus is het nog onduidelijk hoe we kerst vieren. Onze familie is volop in beweging, er zijn relaties verbroken én ontstaan, het kan weleens ingewikkeld worden om deze kerst samen te zijn. Maar,” herpakt ze zich, “ervoor of erna vinden we heus wel een manier om elkaar te zien.” Aan reuring nooit gebrek, stelt Xelly. “Met zo’n grote familie is altijd wel wat aan de hand; er vloeien tranen van het lachen en van het huilen, en er is sowieso veel lawaai”, lacht ze.
 |
 |
Kerstdiner
Een groot contrast met tweede kerstdag, waarop Xelly kerst viert met de familie van haar man Beer. “Beers familie is overzichtelijk, veilig en relaxed, we vieren het met zijn ouders en het gezin van zijn zus. De keuken van zijn moeder hangt al weken vol met honderden receptjes en gerechtjes die ze door het jaar heen uit allerlei folders knipt, zo lief.” Xelly ziet het al helemaal voor zich. “Aan tafel verschijnt iedereen netjes; Yono en Rio allebei in een bloes met een strikje, maar na het eten krijgen ze lekker hun kersttrui aan. Als toetje krijgen ze iets te knutselen en ik denk dat ik dit jaar ook een mini-speurtocht uitzet in de straat. Sowieso zet ik de beamer neer en creëer een knusse bioscoophoek, zodat de kinderen met popcorn een kerstfilm kunnen kijken, terwijl wij nog wat langer aan tafel kletsen.” Traditiegetrouw buigen Xelly en Beer zich dan over het dessert – geen gang zonder risico’s! “Ik vind het leuk om te experimenteren in de keuken, maar het kan natuurlijk ook misgaan. Zoals die keer dat ik een ballon met chocola besmeerde, wat – als het goed opdroogt – een chocoladekommetje oplevert… maar níet als je smeltchocolade gebruikt! Alle muren zaten onder de chocola. Misschien moet ik daar nu een beetje mee uitkijken.”
Lees verder onder de advertentie
Lees ook – Verhuizen met kinderen: zo verloopt het soepel >
Verhuizen
Sinds anderhalve week wonen Xelly, Beer, Yono en Rio namelijk in hun nieuwe huis in Amsterdam, dat zij tweeënhalf jaar geleden kochten. “Qua verbouwing en verhuizing kan ik kort zijn: alles wat er mis kon gaan, ging mis. Zowel qua vloeren en vochtplekken, als gedoe met vergunningen en een vijandige VvE-voorzitster. We hadden dikke vette pech. Ondertussen pendelden we hoogzwanger, en later met twee kleine kinderen, heen en weer tussen tijdelijke woningen en recreatieparken. Die periode kostte ons een fortuin, niet alleen qua dubbele lasten, maar vooral als het gaat om tijd, energie en emoties – ik voelde me echt een beetje beroofd.” Door al het gedoe overwoog Xelly meerdere malen de handdoek in de ring te gooien en terug te verhuizen naar ’t Gooi. Nu ze eenmaal in het huis woont, is ze blij dat ze dat niet heeft gedaan. “Ik weet weer waarom ik verliefd werd op deze plek. Het is een heerlijk huis in een geweldige buurt vol leuke mensen met kinderen, hier een speeltuin, daar een koffietentje, de Jordaan om de hoek, het is echt fantastisch.”
“Ik ben erg jongensachtig, daarom klopt het helemaal dat ik twee zoons heb”
Lees verder onder de advertentie
Na twee rommelige jaren is er volgens Xelly eindelijk meer rust om haar kleine mannen alle aandacht én gewenste actie te geven. “Ondanks mijn ‘meisje-meisje-job’ ben ik erg jongensachtig. Ik hou van avontuur, gek doen, rennen, stoeien. Daarom klopt het helemaal dat ik twee zoons heb, al had ik toen ik zwanger was geen voorkeur, het gaat om het mensje dat er inzit. Ik vond het vooral ongelooflijk bijzonder om zwanger te zijn; een kind máken, puur door de liefde tussen twee mensen. Dat is toch magisch?”
 |
 |
Onverwachts
Al heel haar leven droomde Xelly van het moederschap, maar dat er zo’n oerkracht zou loskomen had ze niet verwacht. “Vanaf het eerste moment wist ik: jij bent mijn baby, ik bescherm jou. Sterker nog, toen Yono net geboren was, veranderde ik spontaan in ‘de moeder die niet wil dat een ander haar baby vasthoudt’! Dat had ik echt nooit verwacht; ik kom uit een groot gezin, dus het leek me volstrekt normaal dat een baby zo snel mogelijk aan verschillende mensen went.”
“Ineens veranderde ik in ‘de moeder die niet wil dat een ander haar baby vasthoudt'”
Lees verder onder de advertentie
Tot haar eigen verbazing veranderde Xelly’s perspectief daarop compleet. “Instinctief wist ik: hij komt net uit mijn buik, hij kent mijn geur, het enige vertrouwde in een wereld waarin ineens alles nieuw is. Waarom zou ik hem dan zo snel overdragen aan andere mensen met andere geuren? En voor wie doe ik dat dan? Om die mensen blij te maken? Ik weet nog goed dat ik ook een gek soort jaloezie voelde toen mijn schoonzus Yono een tijdje vasthield. Puur omdat ik vond dat het te lang duurde. ‘Pak ’m terug!’ siste ik tegen Beer. Uiteindelijk zei ik zelf: ‘O volgens mij heeft ie gepoept, mag ik hem even?’” Deze onverwachte reactie was voor Xelly een helder signaal. “Vanaf dat moment bekeek ik alles via de ogen en behoeften van mijn kinderen en kreeg ik maling aan de mening van anderen. Van nature ben ik dienstbaar, het is zelfs een belangrijk deel van mijn vak: ik wil een ander blij maken. Maar als het om mijn kinderen gaat ben ik een stuk minder pleasend naar andere mensen. Ik doe het op mijn manier.”
“Als het om mijn kinderen gaat ben ik niet zo pleasend”
 |
 |
Spontaniteit
Oordelen doet ze ook minder vaak dan vroeger. “Zag ik vroeger in de supermarkt een schreeuwend kind op de grond liggen, dan was mijn eerste gedachte: hou je kind eens in toom! Lullig maar waar. Nu denk ik dat echt niet meer. Er kan van alles aan de hand zijn; een doorkomend tandje, een slechte nacht, ik kan wel honderdduizend mogelijkheden noemen. Bij een kind komt altijd érgens vandaan.” Het komt altijd voort uit liefde, stelt Xelly overtuigd. “Maar dan moet je wel echt goed kijken. Zoals in een speeltuin, misschien zie je in eerste instantie een kind dat een ander duwt om te jennen, maar wil hij feitelijk gewoon een ander aan het lachen maken – omdat hij thuis gewend is zo met zijn broer of zus te stoeien? Stel je voor dat je een kind bestraft terwijl hij het alleen maar goed bedoelt? Dat breekt mijn hart.” Hoe jong ze ook zijn, Xelly legt Yono en Rio al veel uit. “Als Rio tijdens het spelen moet huilen omdat het te ruw gaat, leg ik dat heel rustig aan Yono uit. Ik wil dat hij snapt wat er gebeurt, zonder dat ik de spontaniteit tussen die twee verstoor. Dat zou zonde zijn. Ik geef ze alle ruimte om elkaar en hun relatie met elkaar te ontdekken.” Het hele artikel staat in Kek Mama 12-2022, in de winkel vanaf 29 november. Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
