In 2011 was Yvonne met haar man in Afrika, waarvan ze terugkwam met een knieklacht. Ze ging naar een fysiotherapeut om dat te behandelen. Daar kraakte hij haar rug. “Hij probeerde wat ruimte via mijn rug te creëren, wellicht dat het effect zou hebben op mijn knieklacht. Wat er precies is misgegaan weet ik niet, maar vanaf toen is mijn leven enorm veranderd.”
Yvonne kan sinds die dag niet lang zitten en lopen. Ze moet veel liggen om haar rug rust te geven. “Aan het begin denk je nog dat de pijn weggaat, door rust te houden of juist door te bewegen. Toen dat niet hielp, ging ik naar verschillende behandelaren. Tegelijkertijd wilde ik gewoon doorgaan met mijn leven zoals ik dat gewend was. Je past ook niet in één keer helemaal je leven aan, dat gaat heel geleidelijk. Zo probeerde ik te blijven voetballen en studeren, maar in de loop der jaren moest ik daar steeds meer van inleveren. De zoektocht naar een oplossing voor mijn pijn duurde nog jaren. Ik begon ook met mijn baan als psycholoog, maar daarbij moest ik heel veel zitten, dat ging niet meer. In 2017 ben ik volledig afgekeurd vanwege mijn klachten.”
Al dat inleveren was zwaar voor Yvonne. Niemand die haar kon helpen, terwijl ze overal aanklopte voor hulp: dat deed pijn. Toen ze besefte dat haar klachten nooit meer over zouden gaan, richtte ze zich op het verminderen van haar pijn. “Aan het begin moet je je plannen en doelen bijstellen, daar gaat veel verdriet, boosheid en teleurstelling mee samen. Tot ik een oplossing vond voor mijn werk. Ik kan namelijk niet zitten, maar wel wandelen. Dat heeft mijn perspectief opengebroken. Want ondanks dat ik volledig ben afgekeurd, mocht ik wel werken. Ik werd vanuit het UWV ook geholpen bij het re-integreren. Ik heb mijn eigen bedrijf opgezet en ben met mijn cliënten gaan wandelen. Juist mensen met een chronische ziekte weten mij te vinden en willen leren omgaan met hun klachten. Ik moest wel leren niet over mijn grenzen te gaan, maar dat leerde ik gaandeweg en daardoor durfde ik steeds wat meer naar de toekomst te kijken.”
“Ik keek naar de mogelijkheden die er nog wel zijn. Waar geniet ik van en wat geeft mij energie? Ik wil dat ik aan het eind van mijn leven terugkijk en denk: ondanks mijn klachten heb ik toch een fijn en mooi leven gehad.” Zo ook met haar kinderen, zij weten wat er met hun moeder aan de hand is en dat ze daardoor niet zo veel kan als andere moeders. “Mijn dochter van vijf beseft ook hoe bijzonder het is als bepaalde dingen wel lukken. Als ik haar een keertje ophaal van school, dan is ze zó blij en dankbaar, echt ontroerend.” Maar ook haar dochters hebben het er wel eens moeilijk mee. Toen haar oudste nog wat jonger was werd ze wel eens boos als Yvonne niet kon doen wat zij wilde. “Nu begrijpt ze dat het niet altijd op haar manier kan. Het is belangrijk om dan samen te overleggen. Als zij met mij naar de speeltuin wil, dan kan dat, maar dan moet ik eerst even een half uurtje liggen. Of als zij graag op pad wil en dat lukt mij even niet, dan kunnen we wel samen in de tuin spelen of binnen een spelletje doen. Dat is voor haar nu ook normaal geworden: samen naar mogelijkheden zoeken. Inmiddels hoort het bij ons leven als gezin.”
Lees ook Joanne is pleegmoeder van chronisch zieke Lina: ‘We genieten enorm, maar het is wel pittig’
Yvonne is, ondanks haar chronische pijn, heel dankbaar voor haar leven. Het leerde haar anders naar het leven te kijken. “Ik zie dankbaarheid in veel kleine dingen: mooie gekleurde bloemen, de zon die schijnt, een kopje koffie, een mooi muziekje en als ik de slappe lach heb met mijn kinderen. Dankbaarheid zie ik ook in grote dingen, bijvoorbeeld wat mijn man allemaal doet voor mij en ons gezin. Ik besef heel goed dat ik hem voor het fysieke stuk, maar ook het mentale stuk, hard nodig heb. Ook ben ik dankbaar voor alle hulp die wij krijgen, van mijn ouders en schoonouders.” Yvonne beseft ook dat haar klachten juist dingen hebben gebracht die ze anders niet had. Zo kan ze nu haar eigen praktijk vormgeven zoals ze dat zelf wil. Op die manier kan ze meer betekenen voor haar cliënten, omdat ze zelf ook ervaringsdeskundige is. “Ik ben nu veel buiten om te wandelen door mijn werk. Daarvoor zat ik heel de dag binnen en kwam ik pas ’s avonds thuis. Ik denk dat mijn leven nu waardevoller en betekenisvoller is dan wanneer ik geen chronische pijn zou hebben.”
Het is niet dat Yvonne elke dag dankbaar opstaat. Er zijn ook slechte dagen en momenten dat de pijn overheerst. “Af en toe komt het verdriet naar boven. Dan denk ik: als ik die pijn niet had, dan kon ik veel meer reizen en ondernemen met mijn kinderen. En dan raak je gefrustreerd. Maar het gaat er ook om welke bril je opzet. Het verdriet mag er zijn, dat hoef je niet weg te stoppen. Op een gegeven moment zakt dat weer en komt er ruimte voor andere gevoelens.” Momenteel is Yvonne aan het trainen om langer te kunnen zitten, staan en lopen. “Na een rugoperatie ben ik mijn werk weer aan het opbouwen. Ik hoop dat ik steeds meer mensen kan helpen om ook hun eigen weg in hun situatie te vinden.”
Of Yvonne als persoon is veranderd door haar ziekte, vindt ze lastig te zeggen. Ze was altijd erg ambitieus en gedreven en wilde overal de beste in zijn. “ Dat ambitieuze is er nog steeds, neem als voorbeeld mijn eigen praktijk. Maar vroeger ging het veel meer ten koste van mezelf en ging ik over mijn grenzen heen. Mijn lat is nu veel lager. Ik ben minder kritisch en sneller tevreden met de dingen die ik bereik, juist omdat ik weet waar ik vandaan kom. Er is nu meer rust in mij. En daar ben ik dankbaar voor.” Worstel jij met het leren omgaan met een chronische ziekte en wil je kijken of Yvonne iets voor je kan betekenen? Kijk dan op haar website. Van 1-10 juni organiseert zij de 10-daagse ‘Chronisch ziek en dankbaarheid’. Ben je benieuwd? Kijk dan ook hiervoor op haar website. Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]
