Voor zangeres Shary-An opende het naderende moederschap een pijnlijk luikje naar vroeger, maar sinds baby Billie er is, valt alles op z’n plek. “Elke dag zakken de angsten verder weg, ik wéét dat het goed komt.”
“Kijk dat koppie nou, ik wil wel elf stuks!” Trots geniet Shary-An met dochter Billie in draagzak en hond Freek aan de lijn van de warme najaarszon. Dat het goed gaat met haar dochter straalt af op Shary-An. Bij een moeder van een drie maanden oude dochter verwacht je misschien een enigszins uitgebluste vibe of op z’n minst een set stevige wallen, maar dat is niet aan de orde. Shary-An is in alles zoals we haar kennen: vrolijk en energiek. “Ik durf het bijna niet hardop te zeggen,” fluistert ze, “want ik ken genoeg mensen die kampen met slapeloze nachten en gedoe, maar Billie is zo relaxed. Ze slaapt goed, eet goed, lacht veel en huilt alleen als er écht iets aan de hand is. Ik voel me bijna schuldig dat Neen en ik er zo fris en fruitig bij lopen. Ik klop het maar af.”
Sinds haar vriendin Nena in mei beviel van hun dochter, deinen de twee vrouwen dolgelukkig op een waanzinnige roze wolk. Toch waren de maanden ervoor niet alleen maar hosanna; tot Shary-Ans eigen verbazing maakte het aankomend moederschap een hoop bij haar los. “Als kind heb ik mooie, maar ook veel lelijke dingen gezien. En op het moment dat de Clearblue-test positief kleurde, sloegen al die lelijke dingen me – BAM – in het gezicht. Dat was wel even schrikken.”
Shary-An werd vrij streng opgevoed en groeide vanaf haar dertiende op in een tehuis, een tijd waarover ze liever niet verder uitweidt. “Ik had geen idee dat mijn verleden nog zo’n groot ding was in mijn leven. Hallo, ik ben een volwassen vrouw, met haar zaakjes op orde en een fijne relatie, dat deel heb ik afgesloten toch? Niet dus. Ik raakte volledig in de war van alle gevoelens en vragen die de zwangerschap losmaakte. Waar kom ik zelf nou eigenlijk vandaan, wat wil ik mijn dochter meegeven, hoe wil ik níet zijn als ouder en wie ben ik wél? Al die angsten over mijn eigen jeugd klapten recht in mijn gezicht.”
Lees ook
Moeders vertellen openhartig: ‘Dit had ik willen weten voordat ik moeder werd’ >
Eén ding wist Shary-An zeker: om straks een zo goed mogelijke moeder te zijn, moest ze de confrontatie met het verleden aangaan en niet voor zich uitschuiven. En dus, hoppakee, dook ze er head first in. “Ik heb eindeloos veel gesprekken gevoerd met een psychologe en ontzettend veel gehuild om in te zien dat ik als kind geen invloed had op alle pijnlijke dingen die gebeurd zijn, maar dat ze me wel hebben gevormd tot wie ik nu ben. Zonder verder in details te treden: wat gebeurd is, is gebeurd. Ik kan het vergeven, maar niet vergeten. Wel móét ik het accepteren, want ervan blijven wegrennen kost me te veel energie.”
Inmiddels heeft Shary-An af en toe weer contact met haar ouders. “Op mijn tempo, alleen als ik er behoefte aan heb. Er is geen ruzie, maar alles gaat on my terms. Dat werkt goed voor me. En dat mag ik ook eisen, want ik ben zelf nu ook moeder. Het verleden kan ik niet veranderen, wat ik wel kan doen is genieten van mijn eigen leven, mijn leuke vriendin, mijn mooie kind. En alles wat ik niet kan sturen of veranderen: loslaten. Verspilde energie. Zelf gelukkig zijn is mijn opdracht, in het hier en nu.”
En dus is Shary-An radicaal gestopt met te ver vooruitdenken, ook in het moederschap. “Natuurlijk komen er momenten waarop Billie pijn heeft, gepest wordt, dingen waarop ik geen invloed heb… het gebeurt. Af en toe gaan we met haar botsen, willen we haar achter het behang plakken of wéten we het gewoonweg niet. Dat is prima, je kunt niet alles managen. Sinds Billie is geboren en ik haar beter leer kennen, zakken mijn angsten elke dag verder weg. Ik vertrouw erop dat alles altijd goed komt.”
Het hele interview staat in Kek Mama 13-2021.
Meer lezen?
Bestel hier het nieuwste Kek Mama nummer >
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
