Beeld: Getty Images
Twee jaar geleden kreeg Tamara’s zoon Diony (toen 7) op oudejaarsdag een stuk vuurwerk in zijn nek. “Hij heeft therapie gehad om het te leren verwerken.”
Tamara (41): “Ik zag Diony door het raam aan komen rennen, terwijl ik samen met mijn man Ries en onze twee andere kinderen een potje Monopoly aan tafel zat te spelen. Diony was die middag nog even naar buiten gegaan, naar het speeltuintje twee straten verderop.
Ik trok meteen een sprintje naar de voordeur waar ik hem huilend trof met zijn handen om zijn hals. Ik probeerde rustig te blijven en vroeg hem zijn handen weg te halen. Wat ik toen zag was verschrikkelijk: zijn huid was rood, maar er hingen ook stukken zwart vel los, een deel van zijn haren was verschroeid en de vieze lucht van verbrande huid, haren en kleding drong tot diep in mijn neus.
In tranen vertelde Diony dat er vuurwerk naar hem was gegooid. Inmiddels was er een jongen van een jaar of elf achter hem aan gekomen. Die bekende meteen dat hij dat had gedaan. Het ging om een grondbloem, dat is vuurwerk dat op de grond rondtolt. Heel even reageerde ik woest, om me vervolgens op mijn eigen kind te richten. Diony was belangrijker en had me nodig.
Ries is meteen begonnen met koelen met natte doeken, ik belde 112 en probeerde mijn verhaal te doen, maar ik was behoorlijk overstuur. De dame die ik sprak vroeg naar Diony’s gelaatskleur, of hij wel goed ademde en of hij bij kennis was en ze vertelde me dat we hem onder de douche moesten zetten en dat er al een ambulance onderweg was. Zijn jas kregen we nog uit, de kleding daaronder hebben we kapot geknipt. De eerste paar minuten heeft hij zo hard staan gillen dat hij straten verderop te horen was.
Beneden had mijn oudste dochter van vijftien haar broertje van drie op de arm. Zij heeft een vriendin van mij gebeld, die stond in no-time voor de deur en ging meteen naar boven, waar Ries met Diony in de badkamer was. Ik bleef in de tuin om de ambulance op te wachten.
Hij moest in een speciale zalfdeken worden gewikkeld en mee naar het ziekenhuis om onderzocht te worden. Ik stapte met hem in de ambulance, Ries kwam in de auto achter ons aan. Op de Eerste Hulp werden foto’s van zijn hals gemaakt en het vel dat loshing werd weggeknipt.
De wond zit aan de rechterkant van zijn hals, van net onder zijn oor tot zijn schouder ongeveer, ik denk ie tien bij tien centimeter is. Zo’n wond brandt lang na, hoorde ik toen, en kan dan de luchtwegen beschadigen. Ondertussen werd er ook contact gelegd met het brandwondencentrum in Beverwijk, want het was al wel duidelijk dat dit niet met een ziekenhuisbezoekje zou zijn opgelost.
Aan het begin van de avond mocht hij met ons mee naar huis, met zijn hals in het verband. We moesten ons de volgende ochtend weer melden. Het liefst was ik thuis meteen mijn bed in gedoken, een feestje om het nieuwe jaar in te luiden was wel het laatste waar ik behoefte aan had. Maar voor de andere twee kinderen hebben we er toch wat van gemaakt.
“Hij raakte in paniek wanneer iemand kindervuurwerk aanstak”
Diony lag als een ziek vogeltje op de bank, op de kast achter hem lag het kindervuurwerk. Om twaalf uur is Ries met de andere twee naar buiten gegaan. Diony raakte in paniek toen hij wat vuurwerk aanstak. Ik ben bij hem neergeknield en heb hem rustig uitgelegd dat papa dit veilig deed en dat niemand met vuurwerk zou gaan gooien. Ik vond het zelf ook spannend, maar wilde samen met hem door de angst heen.
Hij moest die nacht rechtop slapen, dus mocht hij aan mijn kant van het bed omdat daarvan de matras omhoog kan. Zijn vader lag veilig naast hem. Ik lag in zijn bed, maar heb amper geslapen. Ik was zo waakzaam dat ik van elk geluid wakker werd.
Lees ook – ‘Door een stomme familieruzie vieren we geen oud en nieuw meer samen’ >
Op 1 januari werd de wond in het ziekenhuis gecontroleerd, ingesmeerd met vaseline en opnieuw verbonden en daarna kregen we de opdracht om dat de komende dagen thuis te doen. Die middag kwam de vader van de dader bij ons langs met een zak appels, hij bood aan de kapotte kleding van Diony te vergoeden. Daar zaten wij niet op te wachten. Excuses waren meer op z’n plaats geweest, maar die hebben we nooit gekregen.
Die avond kreeg Diony koorts en een opgeblazen gezicht. In allerijl gingen we terug naar het ziekenhuis. Dit was brandwondenkoorts, met verhoogde pijnstilling mocht hij weer mee. Vijf dagen later waren we voor het eerst in het brandwondencentrum in Beverwijk. Toen de arts het verband verwijderde zette ze grote ogen op. De wond had alle kleuren van de regenboog en dat betekende dat er nog veel vuil in zat, hij was van eerste tot diep derdegraads verbrand.
“Ik hoorde hem gillen terwijl de liftdeuren sloten en op dat moment brak ik”
Een paar dagen later moest Diony onder het mes om de verbrande huid weg te halen. Een deel werd opgebouwd met kunsthuid, de bovenste laag met transplantatiehuid van zijn eigen hoofd. Daarvoor werd de helft van zijn hoofd kaalgeschoren. Ries mocht mee tot op de operatiekamer, ik moest voor de lift afscheid nemen. Ik hoorde hem gillen terwijl de liftdeuren sloten en op dat moment brak ik. De tranen liepen over mijn wangen, ik voelde me zo klein en alleen.
Diony was helemaal in paniek, hij schreeuwde en schopte zo heftig dat op de OK een noodprotocol in werking is gezet. Terwijl Ries hem in de houtgreep had, kreeg hij een kapje op en ging onder narcose.
De operatie duurde een paar uur. Terwijl Ries en ik in de familiekamer zaten te wachten, zag ik een bericht binnenkomen in een appgroep van school. Een van de ouders schreef een lief bericht, dat ze wat voor Diony wilde doen en geld inzamelde om een cadeau te kunnen kopen. Zo bijzonder en liefdevol, zeker omdat hij pas een paar maanden op deze school zat.
Gelukkig werd Diony na een paar uur rustig wakker, Ries zat weer naast hem en stuurde me een foto waarop hij likkend aan een waterijsje in bed lag. Ik was zo opgelucht, maar dat gevoel verdween de volgende dag al toen een deel van de huid weggescheurd bleek, waarschijnlijk door het woelen ’s nachts. Met veel afleiding en liefde heeft de arts de huid geplakt. Niet de mooiste manier, zei ze, maar voor hem wel de beste – nog een keer opereren wilde ze hem niet aandoen.
Hij heeft nog weken met verband om gelopen. Het duurde zeker een maand voor hij weer alles mocht doen, best lastig voor een energiek jongetje van zeven. Van de inzameling op school kreeg hij speelgoed, fijne pyjama’s en lekkere wijde kleren.
Diony heeft trauma- en speltherapie gehad om te leren verwerken wat er is gebeurd, maar het blijft een moeilijk onderwerp voor hem. Kinderen zien zijn litteken wel, dat er overigens goed uitziet, maar Diony praat er niet graag over. Hij speelt gewoon lekker buiten, ook als het eind december is. Maar dan scant hij wel voortdurend wat anderen doen. Dat doe ik zelf ook. Vuurwerk maakt me nog altijd bang en zodra ik een kind hoor gillen, schrik ik me kapot. Dat gaat nooit meer over, vrees ik.”
Geschreven met dank aan de Brandwonden Stichting.
In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Amelia (30) is getrouwd met Liam (36), moeder van Mees (6) en Lucy (4). Ze vertelt over haar leven met twee jonge kinderen en hoe ze alles (meestal) draaiende houdt. Deze keer vertelt ze hoe ze zich tijdens haar zwangerschap allergisch voelde voor haar man.
