Beeld: Pixabay
Cheryl moet elk jaar alleen op vakantie, Nicci gaat shoppen terwijl haar kind op de crèche is. Tijd voor jezelf claimen is zo gek nog niet.
FRANCIS (35) en haar man blokkeren sinds hun relatietherapie twee avonden per week in hun agenda’s; voor elkaar én voor zichzelf. “‘Wat wíl je dan?!’ gilde mijn man wild gebarend tijdens onze zesde sessie relatietherapie. Tot die tijd had ik hem alleen maar verwijten gemaakt. Dat hij er nooit was, door zijn drukke baan. Dat ik alles in mijn eentje deed qua huis en kinderen. Dat we niet meer vreeën. ‘Ik wil dit niet meer zo!’ riep ik, nog harder. ‘Ik weet niet meer wie ik ben, wie wíj zijn.’
Hij bleek precies hetzelfde te voelen. Op het randje van scheiden concludeerden we dat het niet onze relatie was die we zat waren, maar de omstandigheden waarin we ons hadden gemanoeuvreerd. Met drie kinderen, zijn zestigurenweek en mijn zorgbehoevende moeder, hadden we al zeker twee jaar niet één avond samen doorgebracht.
Onder toeziend oog van de coach zetten we op dat moment de rest van het jaar elke week twee kruizen in onze agenda: één voor een avond samen uit en één waarop we om de beurt ‘vrij’ waren van zorgtaken en andere verplichtingen. Nu, bijna een jaar later, staan ook onze nieuwe agenda’s vol kruizen. Onze relatie gaat niet alleen stukken beter, maar ik kan zelf ook weer ademen. In plaats van uit elkaar te gaan, kropen we naar elkaar toe, en vonden zo allebei de vrijheid en tijd waar we zo naar snakten.
NICCI (31) brengt haar jongste dochter naar de crèche, zodat ze tijd heeft voor haar oudste én voor zichzelf. “Ik ben dol op mijn tweede kind, mijn babydochter, maar ze is een piece of work. Waar mijn oudste altijd sliep of zoet op haar speelkleed lag, eist mijn jongste alle aandacht op. Dat komt uiteindelijk wel goed, maar op dit moment ga ik eraan onderdoor, het non-stop clustervoeden, de duizend momenten waarop ik mijn oudste moet vragen even zelf te spelen en het totale gebrek aan tijd voor mezelf.
Dus gaat ze op woensdag een extra dag naar het kinderdagverblijf, terwijl ik ’s ochtends iets voor mezelf doe. De stad in, of juist lekker thuis niets doen. Dan heb ik ’s middags qualitytime met mijn oudste, en ben ik ’s avonds ook nog te pruimen ben voor mijn man. Iedereen blij.”
CHERYL (37) gaat sinds haar burn-out één keer per jaar alleen op vakantie. “Mijn man en ik werken evenveel, maar toch zorg ik meer voor onze kinderen. Twee jaar geleden stortte ik in: een burn-out. Drie maanden later vloog ik voor anderhalve week naar een vriendin op Tenerife. Wat een verademing. Sindsdien neem ik elk jaar twee weken voor mezelf; niets heelt mij meer dan dat. En niemand heeft er iets over te zeggen; ik hou ook mijn mond over de drie voetbalavonden per week van mijn man.”
DESIREE (33) ging minder werken toen ze na een auto-ongeluk wakker werd in het ziekenhuis. “Een zware hersenschudding, gebroken sleutelbeen en twee stalen pennen in mijn arm. De klap van mijn kop-staartbotsing op de snelweg – mijn schuld – was zo groot, dat ik twee maanden moest herstellen.
Het eerste wat ik dacht was: goddank zaten mijn dochters niet bij me in de auto en gelukkig zijn de andere bestuurders ongedeerd. Het tweede: er moet echt wat veranderen. Een baan die het uiterste van me vroeg, de zorg voor mijn kleuters, een relatie die niet lekker liep door het voortdurende slaapgebrek: het brak me finaal op. Oververmoeid autorijden: nooit doen.
Met mijn arm in de mitella en mijn man geschrokken naast me, besloot ik na mijn ziekteverlof nog maar drie dagen per week te gaan werken, in plaats van vijf, en één dag kinderopvang te gebruiken voor tijd voor mezelf. Dan sta ik ‘uit’ en zit ik desnoods een hele dag ongedoucht op de bank. Het werkt als een trein. Ik moest wel een stapje terug doen in mijn functie, maar thuis ben ik stukken gezelliger, voor mijn dochters én mijn man. En ook niet onbelangrijk: ik rijd veiliger.”
SASKIA (40) durfde door haar ontslag te kiezen voor werk dat haar gelukkig maakt. “Ik werkte op de automatische piloot in een baan die ik al te lang had. Ik wilde wel wat anders, maar ja: hypotheek, kinderen, verantwoordelijkheden. Ik moest door, geld verdienen, verantwoordelijk zijn. Vond ik. Tot ik op een maandagochtend hoorde dat ik niet meer terug hoefde te komen. ‘Boventallig’, noemden ze het, ik voelde me uitgekotst. Maar ik kreeg wel een zak geld mee.
Het is nu of nooit, dacht ik. Ik gebruikte mijn ontslagvergoeding als startkapitaal voor mijn grote droom: een eigen kookstudio. Mijn man en ik verbouwden onze garage tot een ruimte met twee kookeilanden, waar ik drie dagen per week cursussen geef. Niet alleen voelt mijn werk nu als vrije tijd én maak ik veel minder uren, ik ben ook nog eens altijd thuis voor mijn kinderen.”
INGE (36) gaf haar zoon een klap en besloot direct bij haar vriend weg te gaan. “Als er één ding was dat me nooit zou overkomen, dan was het mijn kinderen pijn doen, op wat voor manier dan ook. Toch bleef ik al te lang hangen in een disfunctionele, verbaal gewelddadige relatie met een man die nota bene niet eens de vader is van mijn kinderen. Niemand van ons was gelukkig. Ik was van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat gespannen, zag mijn vriendinnen niet meer, functioneerde niet zoals ik wilde op mijn werk en schoot uit mijn slof door het minste of geringste.
Tot ik op een ochtend mijn twaalfjarige zoon een klap gaf omdat hij een grote mond had. Ik schrok er nog erger van dan hij. Toen wist ik: dit kan zo niet langer. Ik besloot te kiezen voor ons eigen geluk en mijn vrijheid, pakte onze spullen en ben naar mijn moeder verkast. Ik werk nu weliswaar twee dagen meer dan toen, omdat het inkomen van mijn ex is weggevallen, maar voel meer tijd en ruimte in mijn leven dan ooit.”
Lees ook
Ionica checkt: Tijd voor jezelf >
ZINA (39) werkte tijdelijk zestig uur per week om haar schulden af te lossen. “Twintig jaar lang stak ik mijn kop in het zand. Ik had een studieschuld. We kwamen maandelijks tekort. De tv en auto waren op afbetaling. Toen ik scheidde kreeg ik niet alleen de onderwaarde van ons huis, maar ook de helft van alle schulden op mijn dak. Plus het overgrote deel van de zorg voor mijn kinderen.
Vijf jaar lang werkte ik me in het zweet om alles af te betalen: no way dat mijn kinderen en ik hierdoor in de schuldsanering zouden komen. Behalve mijn huis en huwelijk, verloor ik ook vrienden. Mijn kinderen zag ik ook nauwelijks. Maar ik heb het gered. En nu waak ik als een havik over mijn centen. Ik heb weer lucht om te leven, te dromen en het allerbelangrijkste: tijd voor mijn kinderen. We leven soberder dan ooit, maar er is weer ruimte om te genieten. Van vakanties, van ons nieuwe huis, en bovenal van elkaar.”
MARIJE (32) stopte met werken toen ze na een miskraam opnieuw zwanger werd. “Zestien weken zwanger was ik. Het was ons niet komen aanwaaien: we waren zó blij. Op de tienwekenecho was alles perfect, met vijftien weken bleek ons kindje niet levensvatbaar. De carrière waar ik zo blind voor ging, de tijd die mijn vriend en ik stopten in individuele uitjes; ik wilde het niet meer. Ik had daardoor niet eens tijd om te rouwen om onze ongeboren baby.
Toen ik zeven maanden later onverwacht een positieve zwangerschapstest in mijn handen hield, kon de hele wereld me gestolen worden. Ik bande alles uit mijn leven wat me geen energie gaf en zegde mijn baan op. Onze dochter is nu acht maanden en ik overweeg weer te gaan werken. Maar niet meer dan drie dagen per week, zolang ze niet naar school gaat. Nu pas weet ik wat voor mij echt belangrijk is in het leven.”
MISJA (32) eiste meer zorgtaken op van haar man toen ze er niet kon zijn voor haar vriendin na haar bevalling. “We hadden een vrij traditionele taakverdeling, mijn man en ik: hij werkte fulltime, ik drie dagen per week. De zorg voor onze zonen kwam grotendeels op mij terecht. Alleen, die zonen sliepen niet zo makkelijk. En dat maakte dat ik geen avond het huis kon verlaten: ze wilden alleen maar mama. Toen mijn beste vriendin haar bevalling bijna niet overleefde, en ik mezelf pas weken later vrij kon maken om haar te bezoeken, wist ik dat ik iets heel erg fout deed.
Ik ben een weekend met een vriendin op stedentrip gegaan om mijn man en kinderen te laten ‘bonden’, en sprak af dat ik niet meer de enige zorgouder was in ons gezin. Sindsdien gaat het beter, al staan mijn kinderen nog steeds niet te juichen als ik er een avond niet ben.”
DENISE (35) en haar kinderen zien haar man weer sinds ze hem met de pijnlijke feiten confronteerden. “‘Papa?’, zei mijn zoon van zes toen de juf vroeg waar zijn vader was in zijn tekening, ‘die is er nooit.’ Hij had gelijk: mijn man was er nimmer. We leidden een luxeleven dankzij zijn goedlopende bedrijf, maar ik voelde me meer een alleenstaande moeder met een dikke alimentatie. Toen ik de tekening die avond onder de ogen van mijn man schoof, schoten de tranen in zijn ogen. We deden duidelijk iets structureel verkeerd – óók in onze relatie.
Sindsdien gaan mijn man en ik één week per jaar samen skiën, en werkt hij nooit meer in het weekend. Eén zaterdag per maand is mamadag: dan zorg ik juist níet voor de kinderen, maar ga op pad met vriendinnen, of in mijn eentje winkelen. Pas kwam mijn zoon thuis met een nieuwe tekeningenmap. Zijn vader stond op bijna elk kunstwerk, en voor het eerst zag ik dat ik lachte op zijn tekeningen.”
JEANNETTE (43) stond op instorten tot ze ontdekte dat haar eigen bedrijf ook doordraait zonder haar. “Het is hartstikke leuk, je eigen toko met drie man in dienst, maar het brengt een hoop verantwoordelijkheid met zich mee. Net als de zorg voor vier kinderen in de basisschoolleeftijd, en een man die ook een baan heeft.
Ik had het gevoel dat ik alles in mijn leven maar half deed, toen op het punt van instorten een bevriende psycholoog heel droogjes aan me vroeg: ‘En als je het nou eens níet meer alles doet, maar keuzes maakt?’ Nou, toen ging er niks mis ontdekte ik. Ik besloot alleen nog maar te werken tijdens kantooruren en de zaak draaide gewoon door. Thuis liep alles ook veel rustiger, omdat ik meer rust had voor de kinderen. Ik hield zelfs tijd over om te Netflixen. Ik snap echt niet waarom ik me al die jaren zo druk heb gemaakt.”
Dit artikel staat in Kek Mama 10-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Het leuke aan de feestdagen is dat de hele familie bij elkaar komt. Het lastige aan de feestdagen is óók dat de hele familie bij elkaar komt. Geen zin in ruzie of gedoe wegens botsende karaktertjes? Neem dan deze handleiding ter harte.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Of je kind nu een echte fijnproever of een kieskeurige eter is, het menu van je kleintje kan een enorme zoektocht zijn. Wat eet een dreumes op een dag? En hoeveel eet een peuter nou écht? Wij geven je een realistisch kijkje in de keuken van andere ouders. Deze week het menu van dreumes Wies.
