Zomerblunders: ‘Ik sloot mezelf poedelnaakt buiten in een Thais vakantieresort’

Jorinde Benner

5 juni, 2021 - 13:42

Leestijd: 3 minuten

“Het waren de laatste vier dagen van onze vakantie. Man Danny, onze zonen van elf en negen en ik hadden een indrukwekkende rondreis gemaakt door Thailand, en besloten de laatste dagen uit te blazen in een luxe resort aan de kust. Het was een paradijs; alles eraan was overweldigend. De grote, tropische tuin, het eten, onze kamer. De jongens waren niet te houden die ochtend. Na wekenlang cultuur snuiven, snakten ze naar wat waterpret, en hadden Danny overgehaald te gaan jetskiën. Niks voor mij. Dus genoot ik van een paar uur voor mezelf, met een uitgebreid ontbijt op het enorme balkon bij onze kamer en een lang bad.

Totale privacy

Rozig door het warme water en met mijn verstand op nul, liep ik – poedelnaakt – na mijn bad naar het terras om uit te wazemen. Niemand die me kon zien; we hadden totale privacy. Ik genoot van het briesje dat net opstak en zakte onderuit op mijn stoel, toen ik een doffe klap hoorde. Binnen een seconde was me duidelijk wat er gebeurd was: de balkondeur was dichtgewaaid, en ging vanaf buiten niet meer open. De schrik sloeg me om het hart. Danny en de jongens zouden zomaar nog twee uur weg kunnen blijven, en de privacy waar ik zojuist nog van genoot, was nu niet bijster praktisch. Aan de andere kant: hoe kon ik om hulp vragen, helemaal in mijn nakie? Ik was van alles en iedereen afgesloten. Mijn telefoon lag binnen. Het enige wat me een beetje bescherming bood, was een handdoekje over de balkonrailing, dat precies groot genoeg was om óf mijn billen, óf mijn borsten te bedekken. Op mijn hurken, in een poging toch ál mijn edele delen te verhullen, riep ik – eerst nog zachtjes: ‘Eh, somebody… help?’.

Lees ook: Zomerblunders: ‘In mijn beste Frans vroeg ik de campingvader of hij geloofde in dildo’s’ >

Kop als een boei

Er kwam geen reactie. Drie minuten roepen later ook niet. De wind werd sterker. Grote kans dat jetskiën niet meer lukte en mijn mannen elk moment terug waren, maar ik begon het ondertussen wel echt koud te krijgen. Vanuit mijn tenen riep ik nog één keer hard om hulp – mijn handdoekje intussen helemaal vergeten – toen een hotelmedewerker in vieze overall me in vol ornaat aanschouwde. ‘Are you okay, madame?’, grijnsde hij. Terug in hurkhouding en met een kop als een boei, vertelde ik hem door de spijlen van mijn balkonhek beschaamd wat er gebeurd was. Hij beloofde hulp te halen. Vijf minuten later redde een kamermeisje – goddank niet de onderhoudsman zelf – me gierend van de lach uit mijn benarde positie. Die avond, tijdens het diner waarbij mijn man en kinderen niet uitgegeind raakten over het voorval, zag ik het kamermeisje smoezen met het bedienend personeel. Met haar hoofd gebogen, maar een twinkeling in haar ogen, kwam ze naar ons toe. ‘Our barkeeper would like to serve you and your husband a cocktail in the bar, because of the inconvenience’, zei ze. ‘At least: if you promise to wear your knickers.’” Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.   Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.