Elvira heeft een gierige ex: ‘Ik moet de kinderen vertellen dat iets niet kan omdat we daar het geld niet voor hebben’

Hester Zitvast

1 januari, 2025 - 11:00

Leestijd: 6 minuten

Elvira (38, verpleegkundige) is alleenstaande moeder van Jesse (12) en Job (10). Vijf jaar geleden is ze gescheiden van Paul (40, elektrotechnicus).

Geen cent

“Het was gewoon op. Over en uit. Paul en ik kennen elkaar al sinds de basisschool. Op de middelbare school kregen we verkering en het was heel logisch dat we zouden gaan samenwonen, trouwen en kinderen krijgen. Ik wist zeker dat ik met Paul oud zou worden, totdat de kinderen er eenmaal waren. Alles wat je je bij een sleur kunt voorstellen was bij ons aan de orde. Ik was gestopt met werken om bij de kinderen te zijn en Paul stortte zich op zijn eigen zaak. ’s Avonds was hij kapot en ik overprikkeld. Goede gesprekken hadden we niet meer, seks al helemaal niet. Thuis blijven was niets voor mij, maar we spaarden op die manier kinderopvang uit. En eerlijk is eerlijk: Paul zag het liever zo. Zelf was hij ook opgegroeid met een moeder die er altijd was, zo zei hij regelmatig. Het was duidelijk dat hij dat voor zijn eigen kinderen ook zo gepland had. Ik miste mijn werk en collega’s. Toen ik dat na een paar jaar huismoederen hardop uitsprak en zei dat ik niet gelukkig was, keek Paul alsof hij water zag branden. ‘Ik zou maar wat graag met je willen ruilen’, zei hij. Hij deed alsof ik een prinsessenleven leefde waar hij de  kosten van droeg. Nou was dat laatste inderdaad zo, want ik verdiende niks. Maar ik voelde me in niets een prinses. Eerder een sloof van het gezin. Ik koos toch voor mezelf en pakte mijn werk als verpleegkundige weer op voor twee, later drie dagen in de week. Eindelijk was ik naast moeder ook weer Elvira. Mijn wereld werd een stuk groter en daardoor ging ik ook met andere ogen kijken naar wat er bij ons thuis gebeurde. Onze relatie was compleet liefdeloos geworden. We hebben nog wat jaren aangemodderd, maar na de zoveelste ruzie om niets hakte ik de knoop door. ‘Ik wil scheiden’, zei ik. In Pauls blik trok iets donkers, ik schrok ervan. ‘Als je maar weet dat je van mij geen cent krijgt’, was een van de eerste  dingen die hij zei. Hij maakte zich drukker om het geld dan om het feit dat ons gezin aan diggelen lag. 

Belachelijk laag bedrag

Ik besloot fulltime te gaan werken en kon gelukkig via via voor een nog wel redelijke prijs een huisje huren. Paul nam ons koophuis over. Ik kreeg een kleine 20.000 euro aan overwaarde mee, waar ik een autootje van kocht en mijn huis van inrichtte; ik had niets. Zo’n 5000 euro zette ik op mijn spaarrekening voor noodgevallen. Inmiddels is nagenoeg alles op, terwijl ik niks geks heb gedaan, echt niet. De kinderen en ik zijn in het begin één keer een week naar een bungalowpark geweest. Paul heeft in de afhandeling van ons huwelijk een vuil spel gespeeld. Hij heeft het voor elkaar gekregen dat hij voor onze twee kinderen maar 230 euro alimentatie hoeft te betalen. Let wel: in totaal! Dat is een belachelijk laag bedrag, zeker als je weet dat ze zo’n 80 procent van de tijd bij mij wonen. Ik ben akkoord gegaan omdat hij destijds een zielig verhaal heeft opgehangen over ‘zaken die niet zo goed gingen’. Dit was het maximale dat hij kon missen. Uiteraard zou hij wel bijspringen als er extra kosten waren, beloofde hij. Je raadt het al: dat is nog nooit gebeurd.

We hebben destijds een en ander laten vastleggen in het convenant en daar wappert Paul voortdurend mee als ik over geldzaken begin. Hij vindt dat ik genoeg krijg; ook de kinderbijslag en het kindgebonden budget worden op mijn rekening gestort. Dat dit geld voor de kinderen is en ook aan de kinderen opgaat, wil er bij hem niet in. Het lijkt wel alsof hij ervan overtuigd is dat ik het allemaal aan mezelf uit geef. Onlangs had ik een etentje met vriendinnen en Job had dit aan z’n vader verteld. ‘En papa maar betalen’, had Paul als reactie gegeven. Het maakt me zo kwaad. Ik wil de jongens niet met de kwestie belasten, maar ik ontkom er niet aan. Zo nu en dan moet ik ze vertellen dat ik iets niet kan doen omdat we daar het geld niet voor hebben. Jesse had zijn zinnen pas op een paar merksneakers gezet. Ik heb hem daarvoor naar Paul verwezen, die antwoordde dat hij daar alimentatie voor betaalt. Ik ben uiteindelijk toch maar overstag gegaan.

Lees ook

Liefde

‘Aanmaningen en betalingsherinneringen – mijn man verblikt of verbloost er niet van’

Stijgende kosten

De jongens kosten naarmate ze ouder worden steeds meer. Het alimentatiebedrag is wel wat geïndexeerd in de loop der jaren, maar het weegt niet op tegen hoeveel het leven daadwerkelijk in prijs is gestegen. De jongens voetballen allebei fanatiek en groeien als kool; ik blijf (sport)kleding kopen. Een paar maanden geleden had Job een grotere fiets nodig. Paul weigerde mee te betalen, omdat die fiets alleen bij mij gebruikt wordt. Alleen al voor het huisje dat ik vijf jaar geleden voor een nog wel aardig bedrag heb kunnen huren, betaal ik nu 290 euro meer. Ik werkte eerst fulltime, maar kan dat niet met de zorg voor de kinderen combineren. Vooral Jesse heeft met leren extra aandacht nodig. Vier dagen vind ik het maximale. 

Luxeleventje

Mijn beste vriendin is ook gescheiden. Zij krijgt voor twee kinderen ruim 600 euro alimentatie en haar ex betaalt wel mee aan alle extra kosten. ‘Je had het harder moeten spelen’, heeft ze weleens gezegd. Daar kan ik haar alleen maar gelijk in geven. Paul leidt een luxeleventje. Het huis dat ooit van ons was, is nu veel meer waard en aan de vakanties die hij met zijn nieuwe vriendin plant te zien, gaan de zaken hem voor de wind. Een keer per jaar neemt hij de kinderen een week mee naar Spanje. Ik ben na dat ene weekje bungalowpark nooit meer op vakantie geweest, dat is voor mij gewoon echt niet te betalen. Ik zou een advocaat in de arm kunnen nemen, maar wat gaat dat me kosten en wat als Paul in het gelijk wordt gesteld? Los daarvan ben ik bang dat het zoveel energie gaat vreten. Ik wil dat niet meer. Ik kan mijn hoofd nu nog boven water houden, maar dan moet er ook niets geks gebeuren. Dat ik nooit iets extra’s kan doen, vind ik lastig, maar ik kan mezelf tenminste wel recht in de spiegel aankijken. Ik ben er voor mijn kinderen, in ieder opzicht. Paul heeft zich aan zijn vaderlijke verantwoordelijkheden onttrokken, vind ik. En er komt vanzelf een moment dat de kinderen erachter komen dat hun vader maar een schijntje aan ze mee wilde betalen.” 

Abonneer met cadeau of korting

Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!

Ga voor me-time