Beeld: Shutterstock
Annelies ruilde na de geboorte van de jongste dochter haar baan en Alfa Romeo in om thuis te moederen terwijl haar man carrière maakt.
Annelies (41) woont samen met Frank en is moeder van twee dochters van 9 en 7.
“Ik runde een bankfiliaal, had een Alfa Romeo 156 onder mijn kont en verdiende genoeg geld om mijn gezin te onderhouden. Nu ben ik huisvrouw en ik heb er geen enkele moeite mee mezelf zo te noemen. Ik ben nuchter opgevoed, we hadden het thuis niet al te breed, ik ben me er altijd van bewust geweest dat alles zomaar kan veranderen. Op het moment dat Frank nog moest afstuderen, had ik al een fulltimebaan. Maar toen zijn carrière in een stroomversnelling kwam, kostte het me geen moeite de mijne aan de wilgen te hangen.
Mijn man verdient dus het geld. Ons geld, zegt hij zelf. Zonder mij kan hij het immers niet verdienen. En dat is veel: tussen de zes- en zevenduizend euro per maand, netto. Ik doe het huishouden en de kinderen.
Iedere ochtend sta ik om half zeven op om ontbijt te maken en boterhammen te smeren. Om zeven uur worden de meisjes wakker, waarna we nog even met zijn vieren op het grote bed hangen, met koffie voor Frank en mij. Daarna vertrekt mijn man naar zijn werk en trek ik de boel recht. Traditioneel en overzichtelijk. Er is rust en stabiliteit, ik weet altijd wat er speelt bij de kinderen. Na schooltijd is het hier een zoete inval. Ook al is mijn hele huis gevuld met kinderen, ik vind het prima. En de ouders krijgen een glas wijn als ze hun kind komen ophalen.
Ik vind het fijn dat ik thuis kan zijn, dat we het kunnen lijen en ik als een luxepoes overdag bodypump-lessen kan volgen op de sportschool. Ook Frank neemt het niet voor lief dat ik hem in staat stel alles uit zijn werkende leven te halen. Hij toont net zoveel belangstelling voor mijn dag als ik voor die van hem, ook als hij in het buitenland is geweest en ik knutselmoeder speelde op school. Je identiteit bestaat uit meer dan je functieomschrijving.
Een huismuts ben ik niet. Ik zit in allerlei commissies en de ouderraad, sta tussen de middag op het schoolplein, help mee de school te versieren met kerst en sinterklaas, ben teammanager van het voetbalteam van mijn oudste dochter. Blijkbaar staat het woord ‘regelmuts’ op mijn voorhoofd. Dat is nog wel een puntje, dat ik wat vaker nee zou kunnen zeggen. En ja, ik strijk ook de overhemden van mijn man.
Wel heb ik moeten leren ook eens niks te doen. Overdag een boek te lezen zonder me schuldig te voelen. Het hielp dat een vriendin zei: ‘Jij bent er niet voor het huis, je huis is er voor jou.’ Sindsdien permitteer ik me wat vaker een bezoek aan de pedicure of de schoonheidsspecialiste, en zit ik schaamteloos iedere zes weken anderhalf uur bij de kapper.
Ik ben thuis degene die precies weet wat er inkomt en uitgaat. We hebben een bv waarin een aardige smak geld zit die Frank meekreeg van zijn vorige baan: daarmee hebben we een deel van onze hypotheek van 550.000 euro afgelost. Die kost ons nu nog tweeduizend euro per maand.
Getrouwd zijn we niet. Dat we samen twee kinderen hebben, vind ik voldoende bezegeling van onze relatie. Ik ga liever op vakantie van het geld dat je aan een bruiloft kwijt bent. Ik weet nog dat we het er tijdens een zomervakantie eens over hadden. We waren begin twintig. Toen we terugkwamen waren er drie stellen gescheiden, onder wie mijn eigen ouders na bijna dertig jaar huwelijk. Een garantie heb je toch niet.
Een kennis die gaat scheiden zei laatst dat ze zo blij was dat ze altijd was blijven werken. Ik leef met haar mee, maar aangesproken voel ik mij niet. Frank heeft ooit gezegd: ‘Ik zou jou nooit tekortdoen als het mis zou gaan.’ ‘Ook niet als je me met de buurman in bed aantreft?’ grapte ik. Ik ga er gewoon van uit dat wij samen oud zullen worden.
Bovendien hebben die acht jaar dat ik nu thuis ben me niet onzeker gemaakt over mijn capaciteiten. Ik weet zeker dat ik zo weer aan de slag zou kunnen als dat nodig is. Ik heb al regelmatig een baan aangeboden gekregen, en doe af en toe kleine klusjes op projectbasis.
Ik zeg altijd: ik hou van mooie dingen, maar ben niet materialistisch. We wonen in een prachtig huis, maar als we dat door onvoorziene omstandigheden zouden verliezen, weet ik zeker dat we ons zouden redden. Ik heb al ervaren hoe kwetsbaar het leven kan zijn. Onze kinderen hebben nooit een oma gekend. Frank verloor zijn moeder toen hij elf jaar oud was, de mijne overleed op mijn 26e. Frank had een goede band met mijn moeder, dus ook voor hem was het een pijnlijk verlies. En we zijn meer mensen kwijtgeraakt in onze nabije omgeving.
Als onze kinderen gezond opgroeien en zich goed kunnen ontwikkelen, is mijn leven meer dan geslaagd. Wat ik van mijn moeder heb geleerd is dat je iets dat je graag wilt niet te lang uit moet stellen. Je kunt sparen voor de studies van je kinderen, maar je kunt het geld ook uitgeven aan een mooie reis met je kinderen nu. Ik kies voor het laatste.
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Influencer Vera Camilla deelt verdrietig nieuws: ze had een chemische zwangerschap. De positieve test was zo gewenst, nadat zij en partner Jeff in november een miskraam meemaakten.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag