Larissa: ‘Hadden we de ene deurwaarder betaald, kwam de volgende alweer’

Merel Brons

12 april, 2024 - 15:29

Leestijd: 7 minuten

Larissa (44), moeder van Emma (12) en Jack (18): “Achteraf bleek mijn ex-vriend al schulden te hebben toen we elkaar leerden kennen. Ik was knetterverliefd en dacht: dat komt wel goed. Maar de jaren verstreken en het kwam niet goed. Hij was op jonge leeftijd zijn eigen bedrijf in installatietechniek begonnen, maar met geld omgaan kon hij niet. Waar er 300 euro binnenkwam, ging er het dubbele eruit.

De schulden liepen op. Maar het waren vooral de incassokosten waardoor het voelde alsof we water naar de zee droegen. Hadden we de ene deurwaarder net betaald, dan stond de volgende alweer voor de deur. Het was diep vernederend als zo’n kerel door ons huis liep om te bekijken waar hij beslag op kon leggen. Dat bleef zo toen onze zoon er was – liep ik daar met een baby op mijn arm te janken, omdat het weer zover was.

Maar bij hem weggaan? Nee, dat overwoog ik geen moment. Ik was gek op hem, wilde samen een gezin vormen. Ik dacht vooral: regel jij het met het papierwerk, dan regel ik het met ons kind. Ik vond het ook zielig dat het hem werd ‘aangedaan’ en bleef goede hoop houden dat we eruit zouden komen.

Aanplakbiljet op de deur

Ondertussen werkte ik elk uur dat ik kon in een hotel. Soms lag ik om drie uur ’s nachts in bed en werd om zeven uur onze zoon alweer wakker. Hoe ik dat heb volgehouden, weet ik nog steeds niet. Het dieptepunt van al deze ellende was toen we zó diep in de schulden zaten – rond de zes ton – dat onze inboedel via een openbare executieverkoop verkocht zou worden. Ons huurhuis stond op mijn naam, daar kon geen beslag op gelegd worden. Net zoals ons bed, daar mochten ze ook niet aankomen.

Er kwam een aanplakbiljet op onze deur en op die dag mocht iedereen alles komen opkopen. Man, wat gênant. De vader van een vriendin heeft ons gered en het openstaande bedrag betaald nét voordat de deur van ons huis openging. Toch was het traumatisch, ik heb nog jaren op mijn voordeur gekeken of er niet weer zo’n plakkaat hing. Ik had in die tijd zo veel stress dat mijn haar uitviel, ik in gewicht schommelde en geen uur sliep. Het kan niet anders dan dat mijn zoon dat ook aan me gemerkt heeft. Natuurlijk was dat het laatste wat ik wilde.

Schuldsanering

Toch bleek er een lichtpuntje. Een van de deurwaarders zag hoe ik me op een gegeven moment met een kind van drie echt geen raad meer wist. ‘Hebben jullie weleens schuldsanering overwogen?’ vroeg ze. Daar hebben we toen voor gekozen. Mijn ex moest stoppen met zijn bedrijf en een vaste baan zoeken. Het was niet makkelijk, want we moesten van 175 euro per maand zien rond te komen. Toch voelde ik me opgelucht. We hadden niet veel, maar het was in elk geval duidelijk en we konden aan onze schuldenvrije toekomst bouwen.

In die periode kregen we ook onze dochter. Ondanks alle schulden wist ik dat het – vanwege medische problemen – voor mij nu of nooit was. Mijn kinderwens was nog groot, dus ook al was het niet ideaal, ze was toch zeer welkom. We kregen hulp van mensen om ons heen, die stopten ons af en toe wat toe. Zo stortte mijn moeder weleens extra geld tijdens de vakantie. Of ze kocht een paar flessen wasmiddel voor me. En in het hotel kreeg ik regelmatig fooi, dat waren de extraatjes die een beetje hielpen.

Ik had het vertrouwen dat we echt op de goede weg waren. Soms stelde mijn ex voor lekker samen uit eten te gaan. Ik had dan het gevoel dat hij de situatie allemaal minder serieus nam – we hadden er vaak woorden over. Buiten de deur eten hield ik dus af. Ik zit niet lekker als ik weet dat er nog onbetaalde rekeningen liggen. Achteraf verweet hij mij dat ik nooit iets leuks met hem wilde doen.

Afgelopen

Want tussen hem en mij is het helaas niet goed afgelopen. We dachten gewoon te verschillend over geldzaken. Ik vond het fijn dat we uit de schulden opkrabbelden en samen iets opbouwden. Maar mijn ex dacht daar anders over. Als er bijvoorbeeld een vriend jarig was, wilde hij net zoveel geld geven als de anderen. Ik stelde dan voor om bijvoorbeeld een fotoboek te maken, maar dat vond hij niks. Hij vond de buitenwereld belangrijk, wilde nooit onderdoen voor anderen.

Ook die vaste baan stond hem tegen. Het gaf ons rust, regelmaat en een financiële zekerheid, maar bij hem begon het te kriebelen – hij wilde weer voor zichzelf beginnen. De bedrijfsauto en de zakelijke mobiel die hij daarvoor nodig had zette hij op mijn naam omdat hij zelf een BKR registratie had. Daar zat ik later dus nog mee. Dat was het moment waarop ik dacht: nee, dit wil ik niet. We gaan zo wéér de verkeerde kant op. Ik besloot bij hem weg te gaan, hoe moeilijk dat ook is als je samen twee kinderen hebt. Ik wilde die stress niet meer.

Lees ook – ‘Mijn nieuwe vriend weet niet dat ik geen cent te makken heb’ >

Apetrots

Het was een goede beslissing, want ik heb veel meer rust. Dat merken mijn kinderen ook. Ze hebben een blijere moeder die energie heeft om dingen met ze te doen. Ik heb me tegenover hen nooit schuldig gevoeld dat ik deze beslissing niet eerder heb genomen. Tegenover mezelf misschien wel. Maar ik probeer vooral blij te zijn dat ik het uiteindelijk toch heb gedaan.

Ja, ik ben alleen en dat is niet altijd leuk. Maar ik hoef niet meer elk dubbeltje vijf keer om te draaien – gelukkig waren we niet getrouwd, dus de schuld van mijn ex stond niet op mijn naam. Zoiets gaat me ook zeker niet nóg een keer gebeuren. Ik werk inmiddels in een groentespeciaalzaak en verdien 920 euro per maand netto. Daarnaast heb ik als alleenstaande moeder recht op een aantal toeslagen. Het is geen vetpot, maar ik kan me goed redden en ik ben van niemand afhankelijk.

Mijn geld heb ik onderverdeeld in potjes. Voor het onderhoud van mijn auto bijvoorbeeld, of om leuke dingen te doen met vriendinnen. Mijn kinderen krijgen kleedgeld als de kinderbijslag komt. Ik heb ook een potje voor onvoorziene uitgaven. Laatst begaf mijn wasmachine het. Daar zou ik normaal gesproken superveel stress van krijgen. Nu niet, ik had geld opzij gezet en kon zo een nieuwe kopen voor 700 euro. Beetje sneu misschien op je 44e, maar ik voelde me supertrots.

Onbetaalbaar

Natuurlijk zou ik het fantastisch vinden om met mijn kinderen een keer te vliegen, maar ze weten dat dit er voorlopig nog even niet inzit. Afgelopen zomer konden we wel samen naar een te gekke camping in Nederland. Echt zo’n hippiekamp, waar kinderen lekker kunnen spelen en waar voor de ouders meditatie en yoga wordt georganiseerd. Ze vonden het geweldig. Ze zijn geen luxe vakanties gewend, dus ze zullen daar niet zo snel om vragen. Samen naar de zonsopgang kijken, dat is voor ons onbetaalbaar.”

Dit artikel stond eerder in Kek Mama.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.