Beeld: Getty Images
Een bed & breakfast in Frankrijk, daar droomden Karin en Jos van, maar het werd een camping in Friesland.
Karin (50), getrouwd met Jos (50), moeder van Lars (14) en Mees (8).
“Ons verhaal kent een hoog Ik vertrek-gehalte. Met als grote verschil dat wij niet naar het buitenland vertrokken voor onze camping droom, maar naar een dorp van 3200 inwoners in Friesland. Mijn man Jos wilde al voordat wij elkaar leerden kennen een camping beginnen, het liefst in Frankrijk. Het was iets voor later, zeiden we altijd.
Ik was eerst evenementenorganisator, maar na de geboorte van Lars kon ik die ellenlange dagen steeds moeilijker combineren met het moederschap. Ik hopte daarna van baan naar baan, maar dat beviel helemaal niet. Steeds vaker dook de camping-wens weer op. Maar een emigratie met jonge kinderen vonden we niet fijn. Een andere taal en een vreemd land wilden we hen niet aandoen. We kwamen tot een compromis: een camping met bed & breakfast in Nederland. Het liefst niet verder dan op anderhalf uur rijden van het westen en met voldoende scholen en winkels in de buurt.
We verkochten ons huis in het voorjaar van 2017 en speurden het internet af. We bezochten zo’n tachtig campings, stukken grond, een bos en diverse grote huizen, maar zonder succes. Onze zoekcirkel werd wijder, want we wilden per se voor het nieuwe schooljaar verhuizen; de jongens waren toen elf en vijf. Uiteindelijk vonden we voor 250.000 euro een huis waar ik meteen bij voelde: dit is het. Hier zie ik ons gezin gelukkig worden. Het lag op loopafstand van de winkels en het dorp. Er waren scholen en een zwembad in de buurt en het lag midden in de natuur. Zowel aan het huis als het land moest heel veel gebeuren, dus het was een flinke investering. Gelukkig hadden we onze woning goed verkocht en konden we de overwaarde van 62.000 euro gebruiken voor de verbouwing.
Het eerste jaar hebben we echt houtje-touwtje gedraaid. We woonden in het begin in een caravan achter ons huis met de jongens in een tentje ernaast, zodat we het woonhuis konden opknappen en de boel opstarten. De stal werd een theehuis en het land waar paarden op stonden camping.
In eerste instantie hadden we één pipowagen die als bed & breakfast kon fungeren. Die wagen tikte ik voor 1000 euro op de kop en in een spontane bui meldde ik op Facebook dat we hem verhuurden voor 50 euro per nacht. Prompt werd hij geboekt, alleen: hij was er nog niet. Binnen een week moesten we zorgen dat we de wagen op ons terrein kregen, hem schoonmaken, verbouwen en opknappen. Jos draaide letterlijk de laatste schroeven in terwijl ik de gasten aan de praat hield.
Elke cent die we verdienen verdwijnt weer in de camping. Met de opbrengsten van de eerste pipowagen hebben we er nog een kunnen aanschaffen, en we hebben nog twee retro-caravans. Ik hou van het vintage sfeertje. We draaien nu pas voor het tweede jaar, maar alles ziet eruit alsof we al jaren bestaan. Ik hoor ook vaak van gasten dat ze dat ongedwongene zo waarderen. Het is hier niet zo aangeharkt. Dat willen we ook niet; we onderscheiden ons liever. Ik wil ook niet meer dan 25 kampeerplaatsen, dan hou je het knus.
Het opknappen en aankleden van de slaapplekken vind ik zelf een van de leukste dingen om te doen. Er gaat zo veel creativiteit in zitten. We zijn alle vier gek op rommelmarkten en ik maak er een sport van om zo goedkoop mogelijk leuke meubels en serviesjes en lampen te scoren. Zo zijn al onze stoelen afkomstig van de sectie ‘gratis via Marktplaats’. We hebben ze door het hele land opgehaald. Ik heb ze daarna wit geschilderd, zodat het wel één geheel is, ook al zijn ze bijna allemaal anders.
Van half maart tot en met eind oktober staat ons gezinsleven op een lager pitje en is er weinig ruimte voor eigen vakanties. Al zorgen we in de zomer voor een vervanger, zodat we er ook zelf nog even tussenuit kunnen gaan om te kamperen. In de winter pakken we altijd het vliegtuig en gaan we voor een weekje zon: Turkije, Tenerife… Even weer wat qualitytime met het gezin opdoen.
Qua rolverdeling is het zo dat Jos alles doet qua onderhoud en elektriciteit en ik de meer verzorgende taken op me neem. Ik verzorg ontbijtjes en als mensen willen kunnen ze ook mee-eten. Ik ben geen sterrenkok, dus het is vaak wat de pot schaft. Een lekkere pasta met salade en stokbrood. Superleuk om te doen. Maar hoe druk het ook is, het is nooit zo hectisch als in de tijd toen ik nog evenementenorganisator was.
Toen maakte ik dagen van twaalf uur en zag ik mijn gezin amper. Nu ben ik ’s morgens druk met het ontbijt verzorgen en als gasten uitchecken met schoonmaken, maar als de nieuwe lichting rond drie uur binnen is, kan ik rustig ademhalen en aandacht besteden aan de kinderen. We doen veel bordspelletjes samen. Ik merk vooral aan Mees dat hij behoefte heeft om zich met mij even terug te trekken van alle reuring. Dan vraagt hij gewoon om mijn aandacht, of ik nu mensen ontvang of bezig ben in het theehuis.
Mees heeft ook meer tijd nodig gehad om zich aan te passen dan de oudste. Lars vond het meteen heerlijk hier. Hij moest ruim een halfuur fietsen om op school te komen, maar deed dat zonder klagen. Hij is een buitenkind dat geniet van de ruimte en de natuur. Hij helpt ook met klusjes voor wat extra zakgeld. Mees ging naar de dorpsschool, maar moest langer wennen aan het nieuwe leven. Hier waren geen buurtkinderen waar hij zo mee kon spelen. Dat vond ik best lastig, maar ik wist dat hij wel zou bijdraaien. En door veel met hem te praten en hem erbij te betrekken zag ik hem echt opbloeien. Inmiddels zijn beide kinderen helemaal op hun plek en hebben veel vrienden. Gelukkig maar, want we wilden dit avontuur alleen met ons hele gezin aangaan.
Op den duur willen we duurzamer worden, overgaan op zonne-energie en het liefst afvalvrij opereren. Daar werken we langzaam naartoe. We willen ons niet in de schulden gaan steken en ons overwaardepotje is leeg. Nu zijn we bezig met een aanbouw aan ons eigen huis, zodat we met uitzicht op het land kunnen leven. Om die te financieren hebben we een extra hypotheek genomen van 30.000 euro. Pas dit tweede seizoen beginnen we voorzichtig de vruchten te plukken van de investering. De B&B loopt goed, maar het is een vijfjarenplan om dit echt tot een succes te maken. Jos werkt er in de winter ook nog naast als trainer, want er echt van leven kan nog niet.
Natuurlijk heb ik me regelmatig de vraag gesteld: waar zijn we aan begonnen? Het is best een klus jezelf op de kaart te zetten. Het dorp waar we zitten is op zich niet toeristisch. We moeten zelf een hoop reclame maken op sociale media. Ook ga ik veel naar beurzen om onze camping aan te prijzen en mensen hierheen te trekken. Eén geluk: als ze ons eenmaal weten te vinden, komen ze vaak wel weer terug. En als ik zie dat de camping helemaal vol is, mensen blij en tevreden voor hun tentjes of in hun caravans zitten, prijs ik mezelf gelukkig dat ik dit werk elke dag mag doen.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Het kinderboek De mooiste vis van de zee is een klassieker die al tientallen jaren in menig kinderkamer te vinden is. Volgens psycholoog Caroline Middelsdorf geeft dit ogenschijnlijk onschuldige verhaal echter een minder gezonde boodschap mee aan kinderen. Op Instagram deelt ze haar gedachte hierachter.
Bertrie Wierenga en Dorian Bindels zijn onlangs ouders geworden van een dochter en zitten samen op een knalroze wolk. De kersverse papa is apetrots op zijn prachtige gezin en gaat op dit moment ‘zwevend door het leven’.
In de wintermaanden kan de temperatuur ’s nachts flink dalen. Maar hoe weet je of je kindje het écht niet te koud heeft in bed? Twee kinderslaapcoaches delen belangrijke signalen waaraan je kunt zien dat het misschien tijd is voor een extra laagje of een warme slaapzak.
Voetbalster Lieke Martens en haar man Benjamin van Leer verwachten binnenkort hun eerste kindje. In een item van het Franse Lou onthult de voormalig Oranje-international het geslacht van de baby.
Kinderen die in het Engels tot 20 tellen, maar geen bal kunnen vangen of blokken stapelen – het klinkt grappig, maar experts maken zich zorgen. De schermtijd van jonge kinderen schiet omhoog, en dat laat z’n sporen na.
Elke moeder weet: zodra het stil is, moet je heel rap bij je kinderen gaan kijken, want dan gebeurt er van alles waar jij niet blij van wordt. Dat wist Claudia ergens ook heus wel, maar toch lag ze te lekker op de bank. Dat heeft ze geweten.