Beeld: Getty Images
Na de komst van hun derde kind was het Floor wel duidelijk dat ze aan een groter huis toe waren. Maar ja, probeer dat maar eens te vinden, in deze huizenmarkt.
Floor (41) is getrouwd met Robert (43) en moeder van Sophie (11), Jens (9) en Olivier (6):
“Eerlijk gezegd voelde ik me een beetje schuldig. Het zat me niet lekker dat mijn studieschuld ons nekte bij het vinden van een groter huis. Want door deze schuld konden we niet lenen wat we nodig hadden voor een ruimere woning. Dus ben ik versneld gaan aflossen. Dat deed ik door meer uren te gaan werken – daardoor verdiende ik maandelijks 500 euro extra. Dat hele bedrag ging naar DUO (Dienst Uitvoering Onderwijs, red.), bovenop de 200 euro die ik sowieso al afloste. Ook mijn vakantiegeld gebruikte ik om extra af te lossen. De kinderen merkten er gelukkig weinig van, omdat ik het ‘extra’ geld hiervoor gebruikte en vooral op mijn eigen uitgaven lette. Zo bestelde ik geen afhaalsushi meer en kocht ik amper nog nieuwe kleren. Wel gingen we die zomer gewoon op vakantie, en door de lockdowns konden we toch niet vaak een uitje maken. Binnen een jaar had ik de resterende schuld van 9000 euro afgelost. En toen kon de zoektocht naar een nieuw huis eindelijk van start gaan.
Veertien jaar geleden kochten Robert en ik ons eerste huis, in Dordrecht. Een charmante jarentwintigwoning met drie slaapkamers, een tuin en op loopafstand van het centrum waar we – toen nog kinderloos – geregeld te vinden waren. We betaalden 167.500 euro voor het huis, en ik vond het ontzettend spannend om zo’n smak geld uit te geven. Toch deden we het vol vertrouwen. Ook als er twee kinderen zouden komen, konden we er nog prima blijven wonen. En dat klopte. We kregen eerst Sophie en toen Jens. Met twee kinderen was het huis van tachtig vierkante meter wat aan de kleine kant, maar het paste allemaal net. Tot onze wens voor een derde kind zes jaar geleden in vervulling ging. Toen Olivier kwam, wisten we dat we moesten inschikken. Sophie en Jens deelden al een kamer, de derde slaapkamer was mijn werkkamer. Die werd nu de babykamer. En toen werd het echt krap.
“De was hing aan de trap te drogen of op de ouderslaapkamer. Het werd echt krap”
De was hing aan de trap te drogen of op de ouderslaapkamer. Opslagruimte hadden we nauwelijks, alleen op de vlieringzolder kon ik spullen kwijt. Die stond dan ook helemaal volgestouwd. Ik werkte aan de eettafel, wat vooral tijdens corona een crime was. De scholen waren dicht, de kinderen hadden thuisonderwijs en Robert en ik probeerden aan tafel te werken. Het was pittig, en dat is een understatement. Het gebrek aan ruimte begon ons echt op te breken.
Maar ook voor corona was het al duidelijk dat we uit ons huis waren gegroeid. Drie jaar geleden gingen Robert en ik met de hypotheekadviseur praten over onze mogelijkheden. Daar stond ons een nare verrassing te wachten. Ik had een studieschuld van ruim 30.000 euro opgebouwd tijdens mijn masteropleiding. Die schuld was toen we ons eerste huis kochten geen probleem, maar blijkbaar waren de hypotheekregels in de tussentijd veranderd. Ineens werd de studieschuld wél meegenomen in de berekening. Ik had al een behoorlijk deel afgelost, maar voor de hypotheekaanvraag keken ze naar de oorspronkelijke schuld, dus de volle mep. Daardoor kelderde het bedrag dat we konden lenen meteen met een halve ton. De moed zakte me in de schoenen. Om ons heen zag ik iedereen verhuizen, maar voor ons zat het er helaas niet in.
Lees ook – Van stad naar platteland: ‘Nieuwe vrienden maken is nog een dingetje’ >
Ik ging dus als een malle versneld mijn studieschuld aflossen. Toen dat binnen een jaar gelukt was, stapten Robert en ik opnieuw naar onze hypotheekadviseur en dat gesprek stemde ons een stuk vrolijker. Niet alleen konden we door de lage rente – we zaten nog net in de goede tijd – en het wegvallen mijn schuld ineens veel meer lenen, ook hadden we door de oververhitte woningmarkt zelf een lekkere overwaarde om in te brengen. We konden veel meer lenen dan we gedacht hadden, namelijk vierenhalve ton totaal. Stomverbaasd keken Robert en ik elkaar aan. Dit maakte de zoektocht een stuk concreter. Onze wensen waren duidelijk: we wilden een ruim, licht huis met vier slaapkamers, zodat iedereen een eigen kamer had. Dagelijks keken we op Funda. En toen merkte ik dat we het anders moesten aanpakken dan toen we ons eerste huis kochten. Als ik iets leuks zag, moest ik meteen bellen voor een bezichtiging. Belde ik een dag later, dan kwam ik er niet eens meer tussen. Ruim twintig huizen hebben we bekeken. En waar je vroeger nog kon onderhandelen over de prijs, was dat nu totaal niet aan de orde. Er moest juist overboden worden.
“Waar je vroeger nog kon onderhandelen over de prijs, was dat nu totaal niet aan de orde. Er moest juist overboden worden”
Vijf keer deden Robert en ik een bod. De eerste keer boden we 40.000 euro boven de vraagprijs. We vonden het een hartstikke mooi bod, maar toen kregen we een telefoontje van de makelaar dat iemand anders nog eens 20.000 meer had geboden. Bizar vond ik het. In totaal zijn we vier keer overboden. Steeds had ik goede hoop, maar werden we toch teleurgesteld. Want ik deed niet zomaar een bod, ik moest een huis écht leuk vinden. Ik werd er moedeloos van en vroeg me af of het ooit ging lukken.
Al eerder hadden we in deze straat een huis bezichtigd, de wijk beviel ons. Ik zag een leuk huis online en omdat ik snel wilde handelen vroeg ik zonder overleg met Robert alvast een bezichtiging aan. Daarna stuurde ik hem de Funda link, maar erg enthousiast was hij niet. Hij vond de kamers te smal. Toch gingen we kijken, en toen we binnenkwamen voelde het meteen goed. De woonkamer was ruim, er waren genoeg slaapkamers en de buurt was erg kindvriendelijk.
“Zenuwslopend was de tijd nadat we het bod uit hadden gebracht”
Ons bod moest de volgende dag voor twaalf uur binnen zijn. We boden 40.000 boven de vraagprijs. Zenuwslopend was het, en om kwart over twaalf belde de makelaar: ‘Gefeliciteerd, jullie bod is geaccepteerd.’ Toen werd ik lichtelijk hysterisch. Eindelijk was het ons gelukt.
De kinderen waren eerst verdrietig dat we gingen verhuizen, maar ze werden enthousiaster toen we ze beloofden dat ze op hun oude school mochten blijven. Een paar maanden geleden zijn we verhuisd. We hebben een speeltuin pal voor de deur, waar ze meteen contact maakten met andere kinderen. Nu zijn ze vaak de hele dag buiten op pad. Ik vind het heerlijk, dit volwassen huis. Vroeger vond ik deze buurt burgerlijk, nu ben ik er dolblij. Het is zo fijn om plek te hebben voor twee nachtkastjes naast het bed, de wasmachine niet meer in de keuken te hebben en in alle rust te kunnen werken aan een bureau in plaats van aan de overvolle eettafel. Voorlopig blijven we hier wel wonen. Misschien gaan Robert en ik later weer kleiner wonen, als de kinderen de deur uit zijn. Maar nu geniet ik enorm van alle ruimte.” Dit artikel staat in Kek Mama 08-2022. Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.