Sanne: ‘Hij besloot meubelmaker te worden en daardoor missen we maandelijks 4100 euro netto’

Bibejan Lansink

4 maart, 2024 - 11:19

Leestijd: 5 minuten

“Weten ze wel wat ze aanrichten, de makers van programma’s over mensen die hun droom achterna gaan? Niet dat we nu wonen in het Peruviaanse hooggebergte hoor, maar het was wél zo’n programma waardoor mijn vriend opeens bedacht dat status en zekerheid relatieve begrippen zijn. En dat het nooit een geschikt moment is om je leven om te gooien, dus dat je dat net zo goed nú kunt doen. Nu, met twee dochters die een almaar duurdere kledingsmaak krijgen en nieuwe mobieltjes beschouwen als een eerste levensbehoefte. Nu, met onze tophypotheek van 1675 euro exclusief 150 euro servicekosten.

Droom achterna

Ik geef toe: ik had genoeg van zijn gechagrijn en ik-ben-gewoon-niet-gelukkig-in-mijn-baan-riedeltje. Ik was het zelf die tegen hem uitviel: ‘Als je het allemaal zo zwaar vindt, stop er dan alsjeblieft mee. Begin gewoon met je eerste meubelstuk, en val ons er niet meer mee lastig.’ Dat was namelijk zijn droom, meubels maken. En dan vrij werk, geen vervelende klusjes voor vrienden.

Goed inkomen

Maar eerlijk is eerlijk: ik hield ook van ons gezamenlijke inkomen van bijna 7000 euro. Als ik in een tijdschrift las dat Gwyneth Paltrow zweert bij een anti-age serum van 80 euro, zat het spul bij wijze van spreken al in mijn tas. Als we geen zin hadden in koken, gingen we uit eten. Die tijden zijn voorbij. En ik heb daar meer moeite mee dan ik had verwacht.

‘Hij heeft talent’

Lex werkte als marketingmanager en verdiende 4100 euro netto per maand. Omdat hij zelf opstapte, kreeg hij geen WW. Al zijn spaargeld – ik had zelf niks gespaard – ging op aan de inrichting van een werkplaats en een vak-opleiding meubelontwerpen van bijna 3000 euro. Hij heeft absoluut talent: de kamers van de meisjes, met een binnen-boomhut en een driepersoons stapelbed, zijn het bewijs. Zijn vierkante schommelstoel stond al te pronken op een meubelbeurs in Italië. Maar als hij de tijd die hij daarin stak wil terugverdienen, zou hij er honderden moeten verkopen. Het zijn er tot nu toe zes. Hij komt wél vier dagen per week euforisch terug van de werkplaats. En heeft dan ook nog energie om een complex ovengerecht in elkaar te draaien en Liz met haar wiskunde te helpen.

Eigen boontjes kunnen doppen

Ik gun het hem, daar niet van. En toch begint de situatie mij dwars te zitten. Toen onze dochters geboren werden, heb ik heel bewust besloten te blijven bij het accountantskantoor waar ik al zeven jaar zat – al ging ik niet juichend naar mijn werk. Dat was een weloverwogen keuze. Het klinkt misschien niet romantisch, maar alles kan kapot: mocht ik er ooit alleen voor komen te staan, dan wil ik zelf mijn boontjes kunnen doppen. Als ik zo graag een huis met een tuintje wilde, moest ik zelf ook genoeg verdienen om dat te kunnen betalen.

Lees ook
‘Mijn kind liet mij inzien dat ik verloskundige wil worden’ >

‘Ik zit zowat tegen een burn-out’

Nu is het zover gekomen dat ik een halve dag meer ben gaan werken om de droom van mijn partner te financieren. Hoezeer ik ervan geniet als Lex met de meiden staat te dansen op Typhoon als ik om half zeven thuiskom, toch merk ik dat ik baal.

Ik ben jaloers dat hij wel doet waar zijn hart ligt. Op de tijd die hij met onze kinderen doorbrengt, op de tijd die hij voor zichzelf heeft. Ik moet iedere zeven minuten op mijn werk verantwoorden, hij kan hele dagen flierefluiten in zijn studio, en een paar uurtjes spijbelen op een terras terwijl onze jongste dochter op de BSO zit. Waarvan ík vervolgens de rekeningen kan betalen. Die verantwoordelijkheid, en het besef dat als ik een burn-out zou krijgen we het nog geen halfjaar zouden kunnen uitzingen, drukt op mijn schouders. Letterlijk, ik word steeds vaker wakker met tintelende armen. Afgelopen maand kon de bank voor het eerst de hypotheek niet incasseren. Als er iets is waar ik een hekel aan heb, zijn het schulden. In een cynische bui heb ik Lex toen getagd in een Facebook-post: Screw finding your passion.

Misschien is het gewoon de kift. Omdat ik zelf ook wel werk zou willen doen dat niet als werk voelt. Ik zou alleen niet weten wat. De enige hobby die ik heb is yoga, maar ik kom na zes jaar oefenen nog steeds niet verder dan mijn knieën als ik naar voren buig – als docent zou ik lachwekkend zijn.

‘Van eer kan je niet eten’

Omdat ook Lex zich bezwaard voelt over zijn geringe bijdrage aan onze en/of-rekening, werkt hij tegenwoordig af en toe in opdracht. Deze maand klust hij in het huis van een oud-collega. Plintjes plakken, Ikea-kasten in elkaar flansen: het is allemaal zijn eer te na. Maar van eer kun je niet eten, zegt hij nu zelf ook. En van een deel van het loon mag ik aan het einde van de zomer een midweek op yoga-retreat.

Deal gemaakt

We hebben afgesproken dat als het Lex voor het eind van dit jaar lukt 2000 euro netto bij elkaar te werken, hij zijn droom mag blijven uitleven. Ik gun ons dat allemaal, want hij is wel heel leuk als hij happy is.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.