Beeld: Getty Images
Leonie rooit het sinds haar scheiding prima met haar kinderen. Alleen dat gat in haar hand werkt niet mee.
Leonie (33), basisschooljuf, is moeder van Liam (9) en Loïs (7).
“Er gaat geen week voorbij zonder dat er een bestelbusje voor komt rijden met een pakketje. Ik ben zo’n moeder die met moeite nieuwe sokken voor zichzelf koopt, maar wier kinderen er altijd tiptop bijlopen. Als Liam en Loïs op bed liggen, kruip ik achter mijn laptop. Niks maakt me zo gelukkig als een leuke denim jumpsuit scoren voor Loïs of stoere jeans voor Liam. Heb ik nog tijd over, dan surf ik nog even verder voor mezelf. Wat ik leuk vind, gooi ik in het winkelwagentje, om uiteindelijk helemaal niks te kopen of slechts een goedkoop shirtje. Maar ik heb wel het gevoel even heerlijk te hebben gewinkeld.
Te veel uitspattingen kan ik me niet veroorloven. Ik werk drie dagen als juf van groep 3. Netto verdien ik ongeveer 1350 euro. Van mijn ex krijg ik 250 euro kinderalimentatie en ik ontvang ook nog wat alleenstaande oudertoeslagen en kortingen. Bij elkaar kom ik elke maand op zo’n 1950 euro. In principe moet ik daar ruim mee kunnen uitkomen. Mijn vaste lasten inclusief sportclubs zijn nog geen 1400 euro. Het huishoudgeld varieert, afhankelijk van aanbiedingen en hoe vaak de kinderen bij hun vader zijn. Maar als ik me rustig houd met boodschappen doen, moet ik makkelijk 150 tot 200 euro kunnen sparen. Toch is het me nog nooit gelukt iets substantieels weg te leggen. Op mijn spaarrekening staat het zielige bedrag van 75 euro, omdat laatst de afwasmachine stuk ging. Ik heb echt een bloedhekel aan afwassen, dus de volgende dag stond er een nieuwe à 395 euro. Maar daardoor werd mijn ‘onvoorziene uitgaven’-rekening direct gedecimeerd. Het saldo van mijn betaalrekening bedraagt volgens mijn bank-app nu nog slechts negentien cent, nadat ik gister pizza’s had besteld. Gelukkig mag ik nog 500 euro rood staan, zodat ik deze week nog wel gewoon inkopen kan doen. En misschien ook nog even online kan shoppen. Loïs heeft een nieuw badpak nodig voor zwemles.
Ik heb altijd een gat in mijn hand gehad. In mijn huwelijk was mijn uitgavenpatroon al een enorm twistpunt. Mijn ex Jeffrey werd er gek van. Begon al te zuchten als hij hoorde dat ik ‘even’ de stad in ging en had commentaar op elke aankoop. Had Liam echt drie paar sneakers nodig? Kon ik sowieso niet zelf al winkelen in de kledingkast van Loïs? Op het laatst verstopte ik nieuwe aankopen en knipte labels eraf. Of ik verkocht oude kleding van Liam en Loïs op Marktplaats, wat ik Jeffrey trots vertelde – maar ik ‘vergat’ te melden dat ik dat geld direct omzette in nieuwe garderobe-items. In ons huwelijk kwam er genoeg binnen om die gaten in mijn hand te vullen. Nu ik alleen ben, moet ik verstandige keuzes maken. Maar het gaat mis bij kleding, schoenen en buiten de deur eten. De kinderen en ik zijn dol op sushi. Als ze bij mij zijn gaan we ’s zondags standaard naar zo’n all you can eat-tent. Sowieso is koken geen hobby van me en verzin ik iedere keer weer een aanleiding om eten te bestellen. En dat kost geld. Zo’n hele maand aan eetfestijnen loopt al snel op naar de 175 euro. Om nog maar niet te spreken over het schoenen- en kledingbudget. De kinderbijslag gaat elke drie maanden in zijn geheel op aan nieuwe winter-, zomer- herfst en lenteoutfits voor de kinderen en daarnaast shop ik nog regelmatig voor basics en leuke extra’s. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar soms is dat nog ruim honderd euro per maand. Geld dat ik dus heel makkelijk had kunnen sparen om ook eens een keer met mijn kinderen op vakantie te gaan naar een all-inclusive resort in Turkije of Spanje. Een droom van ons die ik tot nu toe nog niet heb kunnen verwezenlijken.
De kinderen gaan overigens wel op vakantie. In de zomer gaan ze twee weken naar Frankrijk met Jeffrey en zijn nieuwe vriendin en in de herfst- of meivakantie maken ze vaak nog een tripje van een paar dagen naar een Europese stad. Als ik de foto’s van mijn ex en de kinderen op Instagram voorbij zie komen, steekt dat weleens. Dan zie ik lachende snoetjes bij het zwembad, bij de barbecue of op de glijbaan. Daar had ik bij moeten staan, denk ik dan. Met mij zijn de kinderen nog niet verder gekomen dan een lang weekend in een troosteloos pretpark, gewonnen via een veilingsite. Ik schaam me diep, want in principe verdien ik genoeg geld om ook reisjes te kunnen maken. Om herinneringen te creëren met mijn kinderen. Al was het maar twee weken kamperen in een tentje in de Ardennen. Maar zelfs dat lukt me niet. Elk jaar wanneer mijn vakantiegeld wordt gestort neem ik me voor om een vakantie te boeken, maar iedere keer is er wel iets anders wat voorrang krijgt. Een nieuwe tv, geweldige sneakers voor ons alle drie of een creditcardrekening van onlineaankopen die afbetaald moet worden.
Lees ook: ‘Mama, misschien moet je nu toch echt eens gaan sparen’ >
Deels denk ik dat mijn kledingtic voortkomt uit mijn jeugd. Mijn moeder zat in de bijstand. Mijn vader was gevlogen en ze kreeg geen cent alimentatie, waardoor ze de eindjes aan elkaar moest knopen. Geld voor extra’s was er niet, laat staan voor leuke kleding. Op school werden mijn zus en ik gepest omdat we ‘zebrakinderen’ waren: we droegen kleding van Zeeman en de Wibra, en dat was toen niet hip. Voor mij nooit dure schoenen, maar merkloze gympies. Ik heb me daar altijd voor geschaamd. Soms kregen we van mijn tante merkkleding, afdankertjes van onze oudere nichtjes, en die droeg ik dan het liefst elke dag. Uit eten was ook een unicum. Afgezien van een doodenkele keer Chinees, aten we altijd thuis. Mijn moeder kon een week doen met een zak aardappelen van vijf kilo en op zaterdag aten we macaroni met kaas. Een ware traktatie.
Ik wil niet zeggen dat ik een trauma heb opgelopen door mijn sobere jeugd, maar ik gun mijn kinderen meer luxe. Het voelt daarom als falen dat ik ze dat zorgeloze, luxueuze gezinsleven niet meer kan geven. Toen ik nog getrouwd was, hadden we nul geldzorgen. Maar om een huwelijk in stand te houden, heb je toch echt twee personen nodig. Mijn ex-man was niet meer verliefd. Tenminste niet op mij. En dan houdt het op. Ik ben niet bitter om de scheiding, daar heb ik vrede mee, wel om het feit dat ik minder makkelijk kan leven dan ik zou willen. Mijn moeder leerde mij en mijn zus al vroeg met geld omgaan. Ze waarschuwde ons schulden te vermijden. Voordat je geld uitgeeft moet je het eerst hebben en je kunt het beste een buffer aanleggen voor mindere tijden. Haar grootste angst was om woekerleningen aan te moeten gaan. Ik houd me aan dat advies. Afgezien van eens een maandje een paar tientjes roodstaan tot de volgende paycheck komt heb ik geen schulden. Maar daar is dan verder ook alles mee gezegd. Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan. Meer afleveringen van Bankrekening? Elke maand komt er een nieuw verhaal op KekMama.nl. Lees hier de eerdere afleveringen.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Dat het ouderschap uitdagend is, hoeven we je niet te vertellen. Er is geen handboek en er is geen one size fits all. Logisch dus dat je soms met vragen en dilemma’s zit. Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week: Sacha (33) vraagt zich af hoe ze om moet […]
Joshua Nolet, de zanger van Chef’Special, is vorige maand opnieuw vader geworden van dochter Jones. Maar bij een pasgeboren baby horen niet alleen roze wolken, maar ook – jawel – slapeloze nachten. En dat ervaart Joshua nu volop.
Het leuke aan de feestdagen is dat de hele familie bij elkaar komt. Het lastige aan de feestdagen is óók dat de hele familie bij elkaar komt. Geen zin in ruzie of gedoe wegens botsende karaktertjes? Neem dan deze handleiding ter harte.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.