‘Ik raakte mijn gloednieuwe baan kwijt tijdens de corona lockdown’

Merel Brons

31 januari, 2021 - 09:07

Leestijd: 6 minuten

Kim (41), hr-manager en recruitmentadviseur, getrouwd met Bob en moeder van Rebecca (6), Floris (3), Esther (1).

“Toen ik na drie maanden thuiszitten eindelijk een nieuwe baan had gevonden, was ik zo blij dat ik voor mijn dochters meteen twee nieuwe jurkjes kocht. Het was een superleuke baan in een startend bedrijf in de financiële en juridische dienstverlening met twee jonge, ambitieuze directeuren. Ik werd verantwoordelijk voor het opzetten van de hele HR-organisatie en mocht als recruitmentadviseur ook op zoek naar nieuwe collega’s.

In de weken dat ik er werkte ging ik er fluitend naartoe en ook weer fluitend naar huis. Vooral dat laatste vind ik belangrijk, want werken is voor mij veel meer dan een baan of een salaris. Ik ben geen thuisblijfmoeder en moet mijn hersenen blijven prikkelen, anders word ik gewoon knalchagrijnig en hebben mijn drie kinderen en mijn man maar weinig aan me. Ik moet lekker mijn eigen ding kunnen doen en vrijheid hebben, dan functioneer ik het beste.

Het contact met leeftijdsgenoten op het werk, dat sociale, is voor mij ook belangrijk. Het is grappig, ik merk dat de vriendinnen die ik heb daar hetzelfde in staan. Het salaris dat ik bij deze nieuwe baan zou krijgen was ook een goed vooruitzicht, ik had al maanden van een uitkering geleefd en nu kreeg ik 5200 bruto per maand.
 

Lockdown

Ik zat nog in mijn proefperiode, was net een kleine maand bezig, toen De Toespraak van Mark Rutte kwam. Nederland zat door corona in zwaar weer, we gingen in een lockdown. En bedrijven zouden het weleens heel moeilijk kunnen krijgen. Ik voelde natuurlijk meteen de bui al hangen, omdat onze organisatie nog startend was en afhankelijk van kleine klanten. Een paar dagen later vertelde een van de directeuren me dat ze me niet konden houden en dat alle HR-projecten weer de koelkast in gingen. De verwachting was dat enkele klanten deze klap niet zouden kunnen opvangen. Dat is voor een start-up meteen al niet te doen, ook al waren ze nog zo tevreden met me.

Ik was zo verdrietig dat ik de volgende werkdag mijn autoband lek reed tegen een stoep. ’s Avonds kon ik niet slapen; we hebben drie kinderen, mijn uitkering had ik net opgezegd, ik dacht dat ik daar geen aanspraak meer op zou kunnen maken. Van het salaris dat mijn man verdient als kunstdocent op een basisschool van 4600 euro bruto per maand redden we het betalen van onze hypotheek van 1400 euro en al onze vaste lasten niet. En waar moest ik nu in vredesnaam solliciteren, want ik hád de afgelopen maanden al zo veel gesprekken gevoerd om tot deze nieuwe job te komen.
 

Lees ook
En dan ben je opeens werkloos: “Zie dat gekrenkte ego maar weer eens op te krikken” >
 

Zo leuk mogelijk maken

Toen de lockdownregels wat versoepelden, besloot ik er toch voor de kinderen een zo leuk mogelijke tijd van te maken. Zuinig welteverstaan, want of ik nog recht had op een uitkering was op dat moment niet duidelijk. Ik maakte met stoepkrijt een groot ganzenbordspel, we liepen hard, deden aan springtouwen en knalden met sleetjes van een hoge grasheuvel. Er was een hele groep buurtkinderen die aansloot. Maar waar ik normaal gesproken de hele bups bij ons zou uitnodigen voor ijsjes, limonade, snoep en eten, kon ik dat dit keer niet.

Ook bijvoorbeeld het versieren van T-shirts vind ik altijd leuk om te doen, maar ik zag nu geen kans om voor die kinderen allemaal shirtjes in te slaan. Ik ben geen fan van de goedkopere winkels met veel plastic meuk, maar dit keer heb ik daar toch maar wat knutselspul ingeslagen. En het verjaardagscadeau van mijn dochtertje Rebecca kocht ik nu toch op een goedkope website uit China. Het was een camper van een populair speelgoedmerk met poppetjes in een plastic bal, die daar maar 30 euro kostte en normaal in de winkel wel bijna 120. Ballonnen had ik al in de aanbieding bij een andere winkel gekocht. En dit keer hadden we mazzel dat niet de hele familie kon komen en blijven eten, want normaal kook ik op zo’n verjaardag wel voor vijftig man.
 

Nee verkopen

Het allermoeilijkste van deze periode vind ik dat ik nee moet verkopen tegen mijn kinderen. Als ze een ijsje of een speelgoedje willen kopen, moet ik daar nu tien keer over nadenken, terwijl ik ze normaal gesproken eigenlijk niet genoeg kan verwennen. Uiteraard binnen de grenzen. Verwennen kan maar één keer toch? Toen ik nee zei op weer een ijsje stond onze jongste even later met haar spaarpot naast me. ‘Mama, je mag mijn centjes wel hebben.’ Mijn hart brak.
 

Zonder werk

Een paar weken geleden had ik een gesprek met mijn UWV-werkcoach. Gelukkig bleek daaruit dat ik toch nog wel recht had op mijn uitkering, omdat ik maar zo kort had gewerkt. Het is niet veel, maar de ergste druk is er daardoor gelukkig even af. Dat neemt niet weg dat ik me zorgen maak over de toekomst.

Ik solliciteer op mooie banen en word ook wel op gesprek gevraagd, maar in deze tijd is het heel moeilijk om iets te vinden. Er komen zo veel mensen zonder werk te zitten. Mijn werkcoach vertelde dat ook mensen met een topbaan bij grote internationale bedrijven nu thuis komen te zitten en dat zelfs zij nergens op kunnen solliciteren. Ik heb geluk dat ik in elk geval nog word uitgenodigd, wilde ze daarmee zeggen.
 

Niet veel nodig

Een zomervakantie hadden we gelukkig nog niet geboekt. Toen ik vorig jaar ook tijdelijk zonder werk zat, zijn we gaan kamperen in Nederland. Ja, dat was anders dan de tripjes naar Frankrijk, Schotland en Taiwan die we eerder maakten, maar zeker niet minder leuk. De kinderen vonden het fantastisch, dus dat willen we dit jaar weer doen.

Kinderen hebben niet veel nodig. Toen Rebecca op haar verjaardag een tweedehands poppetje kreeg en wat stiften – die ze toch al nodig had voor school – zei ze, nog voordat ze haar ‘grote cadeau’ had gekregen: ‘Dit is de mooiste verjaardag van mijn leven.’ Kijk, zo simpel kan het zijn.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 10-2020.